3 jaar geleden was de afscheidstournee van Acda en de Munnik… Daphne was al ziek maar we konden toch samen gaan… ik heb er al vaker over geschreven hoe bizar onze levens verweven waren met de heren.

14 februari 2015…. Acda en de Munnik zijn bezig met hun laatste tour en komen in Doetinchem… ik ben daar voor het eerst sinds hele lange tijd weer bij…. en ik zie daar mijn lieve vriendinnetjes. Daphne is net uit het ziekenhuis en kan dus mee, wie had dat gedacht, we zijn blij, opgewonden en hebben nog geen idee wat er nog allemaal boven ons hoofd hangt…. vanavond zijn we bij elkaar… we zijn ontroerd, gelukkig en blij… en het was alles wat we gedacht hadden, wat een fijne avond… samen in het theater naast elkaar… intens gelukkig, zoals we dat zoveel jaren in bijna elk theater in Nederland hadden gedaan, daar waar Acda en de Munnik waren, daar waren wij.. we blijven elkaar maar aankijken en zeggen hoe bijzonder het is dat dit lukt…dat ze precies op tijd uit het ziekenhuis was en we konden de hele fucking wereld aan samen…. want nu ging het vooruit… het afscheid van AEDM maar onze dromen duurden voort. Hoe snel daar een einde aan gemaakt zou worden wisten we die avond nog niet….wij genoten… we zongen mee, en een half leven ging in fragmenten voorbij… elkaar aankijken, big smile en een traantje wegpinken af en toe… om wat was…

In het Amphiontheater in Doetinchem hangen overal prachtige foto’s van de artiesten, en wij hebben werkelijk een fotosessie van een uur gehad om lekker melig met hen op de foto te gaan ondertussen hopend dat ze niet zelf voorbij zouden komen om ons onsterfelijk belachelijk te maken (en terecht! :-) 1 van deze foto’s is echt geweldig geworden… de nachtwacht 2.0… dit kun je niet plannen, niet plaatsen…dit overkomt je…. en dit zie je pas als je alle foto’s bekijkt…. alles klopt op die foto…net als de rest van de avond… alles klopte… 14 februari 2015 bracht ik samen met mijn vriendinnetjes en onze mannen door…… het is 1 van mijn mooiste herinneringen en ik dank hen daar zo ontzettend voor…het helpt om dit soort mooie dingen in mijn hoofd te hebben als het gemis om Daphne weer heel hard naar boven komt…

afgelopen maand gingen we samen weer naar het theater…maar nu mistte er iemand… zowel op het podium, maar ook in ons groepje… krak zei mijn hart een paar keer en zeker toen ik de poster op het hek zag… wat een gave foto…en wat een leuke Nachtwacht 3.0 zou dat zijn geworden zeiden we tegen elkaar… maar we konden in het halfdonker daar midden voor de ingang niet echt gaan liggen of hangen… over hoe mooi het was heb ik het allang gehad dus dat weeduwel he, hoe dat zit met Paul en mij :-)

maar wat zouden ze eigenlijk met die posters doen vroegen we ons af… dit was prachtig zeildoek. Turns out dat ze er geweldig leuke tassen van maken die je in het theater kunt kopen. Kijk hier voor al die leukerds.

maar ik wilde heel graag de hele poster… dankzij Ruth dacht ik, ach ik probeer het gewoon en stuurde een berichtje naar het theater of ik de poster van hen kon overnemen als zij het verder niet gebruikten… en ik kreeg meteen antwoord dat ik hem voor een appeltaart op mocht komen halen… en dus bakte ik vandaag een appeltaart… omdat ik het te makkelijk vond om er 1 te halen bij de appie… beetje flauw vond ik dus ik hoop zo dat het een beetje te eten was… ik bracht hem net uit de oven en nog lekker warm die kant op… en ging naar huis met een loeigrote poster….

Ha meiden, we kunnen de foto gaan maken he…wanneer we maar willen…  in onze tuin ofzo :-) Met onze lieve Daphne die er natuurlijk gewoon bij is… het zal me niets verbazen als er opeens een vlinder opduikt als we de foto maken