Over Bergen en Dalen

“wie had dat een jaar geleden gedacht”

zomaar een opmerking die me niet meer loslaat… ja wie had dat gedacht… ik niet in ieder geval….vorig jaar ging het best heel slecht met me… en dat is nog niet eens een jaar geleden… na het alpavontuur (lees er bij zijn en er enorm van genieten maar ook zo teruggeworpen op een lijf die werkelijk niks meer kon) werd het nog erger… ik schreef er onder andere dit blog over…..

zo erg dat ik Lau van 2climb2raise een mailtje stuurde dat ik mijn excuses aanbood voor de mail naar hen toe voor informatie en mogelijkheden maar dat ik er echt vanaf zag…niet dat ik niet meer wilde, meer dan ooit maar ik wilde vooral niet hun tijd verdoen…dat ik dan toch weer af moest zeggen (story of my life) en mensen teleur moest stellen die enorm veel in mij moesten investeren… dat ik mezelf daarbij ernstig teleurstelde vond ik minder erg… ik ging echt never nooit meer uit mijn bed beneden komen… ik heb er weken gelegen… alleen maar totaal uitgeput door het raam het leven aan je voorbij zien gaan… letterlijk en figuurlijk…. ik stuurde updates hoe leuk ik het had en dan was oprecht ook zo, ik ben nu eenmaal zo’n naar mens die kan genieten van kleine dingen maar ik werd er natuurlijk ook heel erg ongelukkig van… en dan heb ik het niet over FOMO (Fear Of Missing Out)… dat vind ik een raar luxeprobleempje van mensen die alles hebben… hou toch op, ga iets doen wat je leuk vindt en geniet daarvan maar zit niet te mekkeren dat je daardoor andere dingen mist…verwende blagen zou mijn mam zeggen :-)… ik heb het over niets meemaken omdat het gewoon niet lukt… omdat je moet slapen of liggen en je enige uitjes het ziekenhuis en de therapie zijn omdat je daar nu eenmaal heen moet…. gelukkig heb ik vrienden die dat snappen, die me in bad gooien, of me ophalen voor een lunch of wat dan ook…lief!

Maar dat was toen…. en kijk nou…ik heb dit soort dagen nog steeds, misschien zelfs wel een week of twee… maar er zijn ook zoveel betere tijden… ik merk dat ik heel heel heel gelukkig wordt van een doel hebben, van ergens bij horen, van iets presteren, van mensen ontmoeten etc… soms komt iets op het juiste moment in je leven, misschien kon het ook niet eerder…sterker nog, ik weet dat het niet eerder kon… maar nu hoorde ik voor het eerst dat mensen van alles in me wilden investeren en het wilden proberen… daarnaast hoor ik vooral wat ik niet meer mag en dat het alleen maar meer… 5 artsen die naar een stukje Paool keken/kijken…maar niemand die zag dat Paool totaal ondersneeuwde… en daar was dit hele gebeuren……

kijk me nou, ik fiets gewoon rond… van de week fietste ik voor het eerst langs de Oude IJssel richting Hoog Keppel…prachtig, in het avondzonnetje… intens gelukkig voelde ik me… zelfs toen er een vlieg mijn mond in vloog omdat ik even vergeten was dat er geen Batman voor me zat die dat soort dingen voor me deed…. en ik dus al hoestend en proestend de vlieg uit wilde spugen en dat over mijn eigen mouw deed…. ik kan dat… en ik weet dat het in het licht der dingen heus niet veel voorstelt om 30 km te fietsen in een tempo waar de gemiddelde fietser keihard om lacht, maar voor mij is het topsport…vooral als ik gewoon ook heel vaak mijn ondersteuning niet aan hoef te zetten, het is fijn dat het er is omdat ik dan zeker weet dat ik weer thuis kom… ik kom van mijn bed mensen… letterlijk….. ik voel dat ik meer energie heb maar dat is ook vooral geestelijk….mijn lichamelijke moeheid is er altijd, dat kan ook niet anders… en daar verander ik ook niet zoveel aan… ik ben altijd moe… en dat is niet moe zoals iedereen wel eens is, dat is uitgeput… maar doordat ik zoveel positiefs doe, mijn wereld vergroot en zo geniet van dit hele gebeuren verandert er wel iets… die vermoeidheid blijft maar ik kan toch maar mooi zonder rollator de stad in… of zonder rollator naar de winkel… staan kan nog steeds niet goed maar dat geeft niet en als we een dagje uitgaan moet de rolstoel mee… het zij zo… ik kan ook gewoon heel veel wel nu… wie had dat gedacht? behalve mijn buuf…die zei het, dit gaat je brengen dat je zonder rollator kan lopen, let maar op… en ze had heus gelijk :-)

vorig jaar maakte ik deze foto…. met deze tekst….

het gaf me troost dat ik toch iets kon betekenen in de wereld van mijn vriendinnen… hee aanmoedigen is zwaar werk…heus! Dus als er nog vrienden van ons meewillen… jullie zijn van harte welkom!

nu lees ik het weer maar ziet het er toch even iets anders uit (en dan heb ik het nog niet eens over onze koppies die beiden heel erg anders zijn nu :-)

Mooi dit…

Ik heb er zin an!