zo’n 3  jaar geleden besloot ik na een aantal slapeloze nachten dat ik het toch heus ging doen…op de foto in het prachtige fotoboek dat niet over borstkanker gaat… ik werd o.a. door medicatie steeds dikker… en ik was mezelf totaal kwijt.. mijn zelfbeeld was zo erg dat ik zo’n twee jaar niet in de spiegel keek, behalve als het echt moest… zo ongelukkig met de vrouw die mij aankeek dat ik heel snel wegkeek….. ik kon maar niet geloven dat ik dat was….. en nee ik heb echt niks tegen volle vrouwen, ze zijn vaak prachtig, maar ik was dit niet…. en daar gaat het om, dat je zelf blij bent met hoe je eruit ziet……en dat ging echt niet alleen omdat ik in een kuil keek waar vroeger mijn borst zat… dat speelde uiteraard wel mee maar ik was ook doodongelukkig met mijn gewicht. Voor die borst schaamde ik me al lang niet meer….voor mijn lijf wel…. Ik kende dit niet van mezelf, ik was door de jaren heen steeds zwaarder geworden maar was altijd een magere Sidonia geweest…. wie was die oude dikke vrouw die me aankeek….

tot die foto werd gemaakt… ja ik was nog steeds miss bolle toet maar daarna ging het eindelijk langzaam beter met me… het was de ommezwaai voor mij…en het begin van het helingsproces…. ik wist niet dat ik toen nog zwaarder zou worden maar het maakte wel dat ik weer een heel klein beetje liever voor mezelf werd… ik mocht stoppen met een aantal medicijnen en heel langzaam gingen daar wat kilo’s af…. het gaat niet snel helaas maar we zijn op de goede weg

Sidonia hoef ik zeker niet meer te worden maar ik wil er nog een paar kilootjes af… dan zitten mijn jurkjes en rokjes net even wat lekkerder… ik ben inmiddels op gezond gewicht en dat  is echt al fantastisch… ik kijk in de spiegel, ook naar die kuil waar ooit mijn rechterborst zat…oja, dat is ook zo…die is er niet meer… het is goed zo… ik zie steeds meer Paola tevoorschijn komen… met vlechie…. en daar ben ik zo ontzettend gelukkig mee!!