ik zit een beetje in het grote zwarte niksniet gat na de alp… en er gebeur(d)en een heleboel dingen even tegelijk… ik worstel en kom boven is het een beetje maar ik ben nogal druk met watertrappelen… dat kost veel kracht, bovenkomen en ademhalen…maar meer is het eigenlijk niet. Mijn energielevel is totaal niksniet en dus had ik vandaag een opjekontblijvenzittenbuitendag… en dat kost moeite zeg… want er staat een enorme skone fiets in de schuur waarvan ik bewust de accu niet opgeladen had om niet in de verleiding te komen… treurig eigenlijk he, dat je jezelf niet vertrouwt… liefste had me ook al op het hart gedrukt dat fietsen ook ff niet kan… maar ja nu is het mooi weer… en morgen niet meer… ik wilde dat ik dat zelf ook kon… de accu opladen bij mezelf maar ik begin meer en meer te beseffen dat opladen tot 35 % wel het topje is… nah, wat toevallig, net mijn nieren… als ze een goede dag hebben komen ze misschien ook tot 35… *harhar*

en er gaat zo verrekte veel energie zitten in gefrustreerd zijn… en die kan ik echt veel en veel beter anders gebruiken… dat vertel ik mezelf al weken… en dan knik ik heel hard ook… maar iets weten en iets echt in je hart voelen zijn twee verschillende dingen… en ik weet dat er heel veel mensen zijn die het met minder moeten doen, die er zelfs helemaal niet meer zijn, en daar ga ik me dan weer schuldig over voelen, alsof ik daar wat aan kan doen…. maar zo kun je alles wegrelativeren he…. en dat kan ik….heel goed… maar dit is mijn leven en hier moet ik het mee doen…en soms ben ik daar gefrustreerd over… ik wilde dat mijn geest zich aan kon passen aan mijn lijf, maar nog meer wilde ik dat mijn lijf zich aan kon passen aan mijn geest… (beware, ik denk dat dat Goddelijke Interventie is want stel je dat eens voor mensen, shit would hit the fan :-) )

ik ga mijn agenda zo leeg mogelijk gooien en kijken hoe ik het weer op kan bouwen… even back to basic en prioriteiten stellen… en ondanks dat ik een fantastische week heb gehad besefte ik dat ik het nodig heb om ergens naar toe te werken… nu had ik eigenlijk het hele traject meebeleefd richting de alp behalve de dag zelf… ik vind het vrij onbevredigend moet ik zeggen…er zit een onvoorstelbare frustratie dat ik niet zelf kon fietsen en waarschijnlijk nooit meer zelf kan fietsen op de alp, lopen kan ik sowieso niet, that ship has sailed en is ook klaar voor me, lopen wordt het niet meer…. maar die fiets kan ik niet loslaten…gewoon niet, dat is mijn weg naar vrijheid, naar intens geluk en naar in het leven staan…. dat geef ik echt niet op! ….dus daar moet ik eens goed over nadenken… in welke vorm ik dat eventueel kan gieten want ik kan alpe dhuzes niet loslaten! Ik heb zo’n fantastisch herstel gehad door dit avontuur, niemand kon bedenken dat het zo goed voor me zou zijn… en er was twee jaar lang een continue vooruitgang die iedereen versteld deed staan maar heel langzaam brokkelde er ook iets af dat ik verborgen hield voor iedereen… en misschien nog wel het meeste voor mezelf… ik leverde het afgelopen jaar namelijk steeds meer in, maar bleef wel in hetzelfde tempo doorgaan… roofbouw maar dan heel geniepig… ik heb steeds meer tijd nodig om bij te komen na wat voor activiteit dan ook, en ja dan heb ik het ook over douchen of eten koken en boodschappen doen dus als ik een rondje fiets betekent dat voor thuis dat ik niets anders kan doen… dat liefste de boodschappen nog zou moeten doen omdat ik een rondje op fietske wil…en dat wil ik niet… dus doe ik ook die boodschappen….en daar zit het hem in… ik kan en wil geen keuzes maken in wat ik belangrijk vindt… zonder fietsen sterf ik van binnen een beetje, maar zonder de dingen doen die moeten doen voel ik me waardeloos en een niksnut…. ga daar maar eens tussen zitten… ik kan het niet…. so there it is, the ugly truth!… mooier is het echt even niet.

en ondertussen zit ik buiten, het is stil, ik hoor nog wat vogels zingen, er komen er nog wat eten bij mijn foodwalhalla achterhuis, het water in de vijver kabbelt, er vliegt een ballon over, de wind ruist wat, het is heerlijk weer, ik tik dit stukje… en er komt een rust over me, het is eruit… rockbottom… mooi, dan hebben we dat gehad, want dan kan ik nu weer naar boven komen, ademhalen en watertrappelen… maar misschien kan ik dan toch proberen de zwembandjes en opblaasflamingo’s te pakken die de mensen om me heen naar me toegooien… zodat dat watertrappelen een functie heeft en niet alleen maar energie opzuigt en me verder niets meer laat doen… met die bandjes kan ik misschien gewoon een tijdje blijven drijven… en wie weet kan ik dan ook nog eens een stukje zwemmen….want dat ik weer ga zwemmen in het leven staat als een paal boven water!