Disclaimer: mocht je denken, ik heb zin in een blij paoolblogje stop dan nu met lezen :-) eigenlijk moet ik dat niet doen nu, bloggen maar ik doe het even in etappes… het moet er soms uit, die onrust…

ik had niet gedacht dat ik weer op deze manier mezelf weer uit een dal zou moeten krijgen.. nu niet door kanker, nieren die het niet willen doen maar door long-covid. Mijn weerstand is niet al te best en mijn energie is op goede dagen al vrij mager dus mijn angst voor covid was redelijk groot. Toen ik uiteindelijk in juni vorig jaar covid kreeg was ik best flink ziek.. maar niet ziekenhuisziek…dat maakte dat ik dacht er goed vanaf te zijn gekomen ondanks dat ik me flink beroerd voelde…maar vanaf die tijd ging het heel langzaam steeds slechter met me… en ik ging maar door want toegeven aan minder kunnen en stil gaan zitten zou het in mijn ogen alleen maar erger maken. Ik hield me aan alles vast waar ik me maar aan vast kon houden, op het laatst had ik het gevoel met mijn vingers aan de richel van de afgrond te hangen… en daar hang ik nu nog. Ik durf niet los te laten… want waar eindig ik dan? Ik wil de controle houden, letterlijk de grip op mijn leven. Het gekke is dat je lijf en je brein heel lang samenspannen om de dingen die je verliest te compenseren of een reden te zoeken waardoor het niet meer kan… eind december zei ik tegen liefste dat ik echt niet meer kon… en ik ging eindelijk naar de huisarts. Die nam me gelukkig meteen serieus maar zelfs ik kon niet meer ontkennen dat het gek was dat ik bij het luisteren naar de longen niet meer dan 2 keer diep in kon ademen… dat ik zwart voor de ogen wordt als ik teveel doe. Dat vind ik ook heel naar, ik ben constant duizelig… als ik toch op de fiets op standje heel veel ondersteuning even naar de bakker ga of naar het ziekenhuis of waar ik echt heen moet hier in de buurt kom ik er zwaaiend van af…en dan bedoel ik niet als de koningin he…dat zou heus nog gekker zijn :-) Ik rij geen auto meer op het moment als ik het niet aandurf.

Afgelopen maandag ben ik begonnen met therapie en daar waar ik vreesde dat ik allerlei oefeningen moest doen ( hoe dan? ik ben soms te moe om op te staan om naar de wc te gaan) kreeg ik te horen dat er rust moest komen… rust rust rust… want covid geeft veel klachten op het autonome zenuwstelsel.

Het autonome zenuwstelsel regelt alle onbewuste processen in je lijf. Denk aan de ademhaling, de spijsvertering, het verwijden of vernauwen van de bloedvaten en het beïnvloedt ook de hartslag.
,,Een fantastisch systeem, maar ook heel kwetsbaar als iemand heel ziek of heel benauwd is geweest. Door die ontregeling reageert het zenuwstelsel bijvoorbeeld veel te heftig, waardoor je ’zomaar’ hartkloppingen kunt krijgen. Dat wordt door het lichaam dan weer geïnterpreteerd als acute stress of angst. Of je hebt door de verstoring meer moeite met het verwerken van prikkels, wat dan weer funest kan zijn voor je geheugen.”

Ik was er van overtuigd dat ik bloemen naar iemand had gestuurd, maar het bleek dat ik brownies had gestuurd… (en ja daar moet ik ondanks dat ik dit heel eng vind ook heel hard om lachen, zelfspot is een grote kracht in dealen met kakzooi). ….ik kan niets vinden maar ik kan ook nergens tegen qua prikkels… ik zat gisteren bij de dermatoloog waar een tv aan stond en de assistente van dr van de ploeeeeeeeeeg kwetterde maar door… doodmoe word ik overal van.. en dus hoorde ik, liever geen tv en al zeker geen praatprogramma’s, geen theater, geen feestjes, rustige muziek, proberen te puzzelen, diamond painting, en dat soort dingen maar dan ook minimaal een half uur doen zonder dat ik tussendoor (oja de afwas, oja de wasmachine, oja nog wat te drinken pakken, oja de katten willen spelen, oja stofzuigen, oja boodschappen bestellen, oja ik moet nog dit ik moet nog dat…) van alles doe dus… dat is echt flink moeilijk heb ik gemerkt. Ik sta altijd AAN, er is geen uitknop, zeker niet van dingen die ik moet van mezelf. Ik sta altijd in overlevingstand, volgens mijn therapeute ben ik nooit gestopt met overleven, ik moet de leefstand vinden. En aangezien covid dus werkt op die overlevingstand gaat het helemaal mis met me. Het heeft me altijd gered, nooit opgeven, altijd doorgaan…maar nu kan het niet meer… mijn lijf kan niets meer dus moet ik daarnaar luisteren. Dat geeft me zoveel angst… want loslaten wat me gered heeft al die tijd maakt dat ik denk dat ik als een dood vogeltje door het leven moet. Mijn therapeut heeft me uitgelegd dat het echt beter gaat worden, hoe dan ook maar dat ik hier echt doorheen moet. Ik ben zo verdrietig, zo bang en voel me zo’n mislukkeling… ik heb medelijden met iedereen om me heen die me weer op die bank ziet liggen en ben bang dat ze genoeg van me krijgen op deze manier. Kortom…ik ben echt de funfactor op je feestje, maar daar mocht ik toch al niet heen :-) En we lachen heus ook nog heel veel hoor, ik ben en blijf Paola maar ik zou zo graag wat meer betekenen voor de mensen om me heen. Ik ben bij tijd en wijle echt wanhopig.

Ik ben blij met jullie bezoekjes, kaartjes en liefs… want om eerlijk te zijn voel ik me best eenzaam soms,hoezeer ik me ook vermaak. Ik heb gelukkig niet zoveel nodig…maar echt de muren komen soms op me af…. laatst ben ik in de regen toch even op standje boost even rondgefietst, ademhalen maar eigenlijk kan het niet.
En ik geniet van de dagjes dat Liefste me naar mijn mamsje brengt, ik ga daar lekker puzzelen en mijn mams knutselt aan haar diamond painting of we praten samen… ik geniet er echt van. En ik ben dankbaar dat we dit samen mogen beleven. Dank aan alle lieverds die me wegbrengen en ophalen zodat ik naar haar toe kan, jullie rocken. Ik probeer het echt maar ik sta nog aan het begin van mijn therapie, dit gaat een lange weg worden vooral omdat mijn hoofd nog altijd veel meer aandacht vraagt dan mijn lijf. Deze week was qua ontspanning een 3 denk ik…dat moet beter… veel beter….de hoop op verbetering is er…echt maar de angst dat het niet meer weggaat zit op mijn andere schouder… de hoop wint gelukkig voor nu!