zomaar opeens uit het niets zijn ze er… altijd onverwachts en net als je ze totaal niet verwacht… ze houden zich schuil maar zitten altijd net onder je huid…daar waar ze bij ieder verdrietje op de loer liggen om aan de oppervlakte te verschijnen, ze voeden zich met mijn verdriet, mijn spanning, mijn pijn… en ze duiken weer wat verder weg als ik lach, dans of zing… maar ze zijn er altijd… aan de oppervlakte of iets dieper weg, maar altijd in de buurt… om toe te slaan als ik ze het minst verwacht of als ik gewoon als een blij ei heel gelukkig zit te wezen… of soms slaan ze hard toe, als je verdrietig nieuws krijgt zoals gisteren, dat er weer 1 van je lieve stoere sterke kanjervrouwen haar keiharde strijd verliest… laat niemand mij ooit zeggen dat ze een overwinnaar zijn in deze strijd…de mensen die zg “verliezen” hebben vaak oneindig veel harder, langer en zwaarder gevochten dan je ooit zult kunnen bedenken…. want je wint namelijk niet… gewoon niet… je hebt geluk… of niet… en waarom de 1 wel en de ander niet.. God mag het weten… ik niet in ieder geval… ik weet alleen dat het soms verrekte oneerlijk is… en niemand heeft me ooit gezegd dat het leven eerlijk is… maar het voelt soms zo onrechtvaardig…. echt, ik heb de neiging om iets stuk te slaan ofzo… omdat ik kwaad ben…op wat? op wie? op de kosmos? ik kan er zo weinig mee… met die boosheid…..en ik weet dat het zinloos is, dat ik de enige ben die er last van heeft… en de mensen om me heen… helaas…. hoewel ik denk te weten dat ik het voor hen best nog wel kan verbergen… ik slik een paar keer, doe stoer en haal diep adem… wat zucht je toch, zegt mijn lief… en ik zeg dat een zucht lucht geeft…. en dat is ook zo…maar ik zeg niet dat ik bang ben… dat het me soms aanvliegt….ik ben me dan ook weer zo bewust van mijn eigen angsten en sterfelijkheid… en dan zijn ze daar… genietend van mijn onrust, en pijn….ik merk dat ik zomaar een paar keer op een dag vol schiet… tranen in mijn ogen heb… boos doe om niks… mopper op mijn lieve katten die alleen maar een knuffel komen halen…. ik voel een betonblok op mijn hart….dus sorry sorry als ik miss irritant ben… en onleuk doe…
ik heb last van spoken…
kankerspoken!
Ik haat ze!
Maar dan ook echt….
bach die k…spoken ik kan het woord al niet meer uitspreken.wat een ellende dat je je zo voelt en er niets tegen kunt doen.kon je het maar van je afschreeuwen.helpt dat? nee dus
ik heb vanmorgen ook het mooie foto boek gezien bij je mams, dat van jullie mensen met borstkanker(gehad)samen gemaakt hebben erg mooi.
hopelijk is er eens een lichtpuntje dat alles draaglijker wordt. heel veel liefs van mij
Dus dat was al weer heel slecht nieuws lieverd ik wil die spoken in je hoofd ook wel weg jagen,ja het is ook zo oneerlijk en wat keer helpt vechten tegen de bierkaai ook niet zou paps zeggen ,maar we zijn er voor je dat weet je ,morgen zit mams bij jou peren te schillen want jassen kun je niet zeggen dat pas niet zo ha ha mamsje.liefs van mij.
Prachtig verwoord.
En ik snap het ook zo ontzettend goed.
ja, kankerspoken.
Mooi verwoord, kan me er helemaal in vinden
Wil graag zeggen “kumpwelgoeschatje” maor dat geet nôw ff niet op…life isn’t fair…maor as ut helpt boks ik veur ôw met tegen die kankerspoken…en ik heb un scholder die heerlijk ligt en een luusterend oor…gewoon a’j ut ff kwiet mot…dikke knuffels van ôw zuske xxxxxxxx