het is fijn als mensen met je meeleven…als er iets spannends gebeurt of als het leven gewoon tegenzit. Ik denk dat we dat allemaal fijn vinden… het warme gevoel als je weet dat mensen je echt willen helpen, iets voor je doen of je gewoon een kaartje sturen of een lief berichtje… Meeleven is fijn. het sterkt je, het steunt je en het laat je ook weer de moed bij elkaar rapen om door te gaan… tenminste bij mij werkt dat zo. Ik ben zo blij met alle lieve aandacht van de mensen om me heen.

Medelijden is een ander verhaal…ik ben daar allergisch voor, zeker als het met gebemoei gepaard gaat. Ik kan daar heel slecht tegen. Gelukkig gebeurt het niet heel vaak maar soms komt het opeens voorbij… en het zit me dwars en het is namelijk ook heel onterecht… ik ben namelijk niet zielig! Nooit! Dat wil ik graag duidelijk gezegd hebben. De enige die medelijden met Paola mag hebben is Paola zelf soms… mezelf keihard zielig vinden en er dan heel hard om lachen… dat mag. Maar ik vind het heel naar als ik het gevoel heb dat mensen mij zielig vinden. Ik ben het namelijk niet en ik kan heel goed mijn eigen keuzes maken, mijn eigen fouten ook, en mijn eigen leven leiden. Dat mijn leven niet altijd makkelijk is moge duidelijk zijn maar dat geldt voor iedereen. En dat ik het soms moeilijk vind om mijn weg te vinden is ook absoluut waar…. maar ondanks dat ik niet met elk circus meekan en ik veel af moet zeggen maak ik mijn eigen keuzes. En betekenen sommige keuzes dat andere afspraken niet door kunnen gaan. Ook dat zal voor veel mensen gelden… misschien om andere redenen dan een lijf dat het niet doet en misschien minder vaak maar het is wat het is.

Ik zit in een kakweek….maar dan ook echt! Het wil niet, ik gok dat er weer iets mis gaat ergens in mijn lijf maar dat moeten we nog uitzoeken, feit blijft dat het zo is…whatever de oorzaak is. Ik weet wel wat het resultaat is…dat ik onwijs gestrekt lig. En niet de energie heb voor wat dan ook. Ik sleep me twee keer in de week naar de sportschool en dan houdt het wel op, heb een flinke slijmbeursontsteking dus kan niet haken, niet fietsen, slecht typen (en ja ik heb er poep aan soms ;-) en meer van die ikwilgillen dingen. Ik word er echt boos van…en gefrustreerd… en geïrriteerd… dat is vooral fijn voor het thuisfront…gniffel…. en ik slaap veel ook! Dat vind het thuisfront fijner… Ik zal het wel nodig hebben… en dit zijn dingen waar ik niet zelf wat aan kan veranderen. Het is wat het is..en dus moet ik me daar bij neerleggen. Boosheid, frustratie, noem maar op, het kost alleen maar meer energie en ik weet het… maar ik probeer er toch een weg in te vinden, puzzelen als ik mijn ogen een tijdje open kan houden, of lezen… of gewoon naar de radio luisteren…

vanmorgen ben ik nadat ik in eerste instantie had afgebeld toch gaan sporten. Omdat het er niet anders van wordt en bewegen nu eenmaal fijn is. Ik maakte voor mezelf een lekkere smoothie en lig met mijn koppie in het zonnetje achter het raam te lezen. Had ik liever wat anders gedaan? Ja! Handsdown! En ook vind ik hulp vragen nog wel een dingetje maar de mensen om me heen snappen dat en bieden het aan of geven me de keuze ergens gebruik van te maken. Dank daarvoor. Het is een leerproces he om gewoon mensen in te schakelen als ik ze nodig heb…en dat is vaak niet eens omdat ik het niet durf maar ik doe gewoon heel vaak iets alleen en denk er dan niet eens aan om het te vragen.

Maar ik ben dus niet zielig, dus please heb respect voor de keuzes die ik maak en laat ze mij ook zelf maken…vul niet in dat ik het niet zou kunnen of juist nodig zou hebben. Vraag me gewoon of ik mee wil of ga er niet vanuit dat ik iets niet kan of wil doen….ik vind dat heel naar…en het is beide is niet tof! De enige uitzondering is de rolstoel…daar probeer ik me nog vrij snel uit te lullen… niet naar luisteren, gewoon doorlopen en vooral altijd dat ding mee, ook als ik nee zeg! LOL…. maar verder, please praat niet over me maar mét me… echt het kan je verrassen wat voor zinnigs ik te zeggen heb. ;-)