Vandaag was het weer een prachtige dag in Oz… wat is het hier toch waanzinnig mooi…maar dan ook echt. Ik sta steeds met tranen in mijn ogen te kijken… nu jank ik al als ik in een punaise trap, dus dat is op zich niet echt raar natuurlijk… ik ben zeldzaam sneu in die dingen… en het werd er niet beter op gedurende de ochtend. Jan Kouwenhoven, de voorzitter van Alpe d’HuZes kwam naar ons toe om ons toe te spreken en een hart onder de riem te steken… heel bijzonder, ook voor mij persoonlijk omdat hij het voorwoord voor mijn boekje had geschreven. Hij refereerde daar ook nog aan en na zijn prachtig verhaal stond ik het snot weg te vegen (want huilen doe ik met snot mensuh) toen hij naar me toe kwam om me een knuffel te geven… ik hoop niet dat ik hem volgesnot heb… dat zou best onbeschoft zijn. Dus bij deze… excusez moi, (jaja, ik spreek een aardig woordje over de grens) als ik een shirtje moet wassen, laat het me maar weten, haal ik hem morgen even door de biotex…. ik kan hem d’r nie mee laten lopen he…
Na het eten werd het tijd voor onze vertrouwde trainingsrit col d’Oz op… het begon alweer lekker warm te worden dus dat zou wel een extra handicap zijn…en ik breng er zelf al tien mee… maar Arjan houdt wel van een uitdaging. Na wat strubbelingen met wat tandems ging iedereen vol goede moed naar de top. Wij besloten het rustig aan te doen, en te genieten. En dat deed ik zeg… er was geen druk, ik wist nu dat ik dit wel kon en dat ik als ik het niet kon gewoon boven zou komen… dus ik beleefde de route veel intenser dan de eerste keer. Toen was ik alleen maar bezig met “als ik maar boven kom” en “wat als ik nu ziek wordt” en alle andere 25 beren op de weg die er altijd waren… nu heb ik geen 1 beer gezien, misschien een klein marmotje ofzo… en een platgereden hagedisje… en ik denk zelfs dat ik nog een paar vliegen met hoofdpijn zag maar verder geen gedoe.
Dus het was genieten van de prachtige omgeving, je zal hier toch maar wonen… aan de andere kant, je zal elke dag uit je werk die pukkel maar op moeten fietsen, dan is het vast een ander verhaal. Kom je aan met je boodschappen, ben je ze aan het uitpakken ben je een pakje boter vergeten.. en om de piepers nou zo in de pan te flikkeren is sowieso gedoemd te mislukken he…. hoewel dat in mijn geval niet echt iets uitmaakt voor het eindresultaat zou ik het toch willen proberen volgens het boekje. Omdat het zo heurt he… het eindresultaat is meestal verre van het boekje… hmmmm misschien moet ik dat eens proberen… een boekje met failrecepten… ik durf te zweren dat daar een markt voor is… ik kan tonnie de enige sneuneus zijn (retorische vraag he)
Ik denk dat de foto’s voor zichzelf spreken… ik word hier oprecht zo gelukkig van! Doodmoe ook maar dat zal iedereen ook wel van mij worden… ( ik hoor het liefste zeggen) dus ik kop hem maar ff in he, hebben we dat ook weer gehad. Het enige nadeel vind ik dat ik hier echt totaal afgeknapt ben in de avond maar ik wil niks missen… slapen is zo jammer maar ik moet gewoon rusten heb ik gemerkt, al die indrukken, verhalen, lachsalvo’s, het is te leuk maar het energiemetertje dendert naar beneden. Misschien moet ik mezelf aan een oplader leggen, alles kun je bijna opladen maar mijn lijf heeft nergens een usb aansluiting zitten… tenminste ik heb hem nog niet gevonden… oh wacht… verrek, die zat natuurlijk naast mijn geheugen in mijn rechtertiet… lekker dan… ik ga binnenkort in het ziekenhuis maar eens vragen of ik een nieuwe kan krijgen… ik vind eerlijk gezegd dat ik die wel verdiend heb.
Dank je wel Paola ik heb weer genoten van je belevenissen het is genieten als ik het lees, groetjes aan Rob en de rest Wim.
Wat ben je toch een kanjer. Zo bijzonder om deze week met jullie mee te mogen beleven. Ik geniet met volle teugen en het begint wel te kriebelen om volgend jaar zelf te lopen. Dikke kus van mij