3 jaar geleden kreeg ik van Daphne’s moeder een jurkje van Daph…. ik paste er voor geen meter in maar zoals ik al tegen haar zei, ooit kan ik hem weer aan… het zal mijn motivatie zijn als ik het moeilijk heb…. en kijk mij nou…het lukte zeker…ik heb hem al een keer vaker aangehad maar toen zat hij nog best strak… vandaag haalde ik hem weer tevoorschijn… ik zwierde er met een gemakje in…

ik ben zo’n emotiesnaaikont… verdriet maakt dat ik ga lopen snaaien, nu vind ik het altijd al lastig maar op die momenten zeker, (wat kan mij het schelen, het helpt toch niks, iedereen gaat dood…of waarom zou ik het laten, al dat slechte nieuws etc.)  en ik kreeg nogal wat verdrietig nieuws de afgelopen weken…het gaat maar door…en mijn vriendinnen krijgen ook veel voor hun kiezen, en dat doet mij weer verdriet… mijn tranenproductie draait overuren… en tussendoor probeer ik me staande te houden, vooral als ik alleen ben heb ik het moeilijk… dus ik dacht, goh laat ik weer eens passen…dat helpt vast…. vooral als ik er niet in kom, dan eet ik voorlopig weer een stuk sellery…. pas ik er gewoon in… ik vrees voor de chocolalalalala…lekker dan!

gisteren samen met vriendinnetje Esther even onze gedachten verzet…lekker samen geluncht en ondanks alles ook veel gelachen… zorollenwijnamelijk…

vandaag zit ik hier buiten in dat mooie jurkske onder de parasol te proberen weer een beetje grip op het leven te krijgen… de zon helpt daar zo bij! Mocht je mij afleiding willen bezorgen… be my quest :-)