vanmorgen maakte ik dit plaatje…. lekker liggend op de bank, inmiddels liggen daar twee katten bij…. dat ziet er relaxed uit… je zal zo maar de dag door mogen brengen… met donuts op je sokken en een warme kruik op je been…..en ja, dat klopt… ik ben verwende poepie… ik geniet van mijn “with love” abonnement en mijn zelfgemaakte mosterdsoep. Dat is wat mensen zien als ik deze foto deel….correctie, dat is wat ik mensen laat zien als ik de foto deel….

Tot ik het toestel omdraai… dan ziet het er opeens heel anders uit. Ik werd vannacht een paar keer wakker omdat ik zoveel pijn had in mijn heupen…vooral links…. dus draai ik en mier ik tot ik naar de wc wil en bijna mijn bed niet uitkan… wat is dát nu weer? ik strompel met volle blaas naar de wc, dat zou een olympische sport moeten worden, een stuk moeilijker dan een viervoudige salto met dubbele schroef op een balk maar dat terzijde. En dus hoopte ik dat het beter zou gaan vanmorgen… niet dus…
En dus pak ik een gelkruik en een zooi pijnstillers, zet ik warme thee en hoop ik dat het beter gaat als ik loop…wat niet zo is…
Ik heb gisteren teveel gedaan, te ver gelopen en te lang in een stomme koude auto gezeten omdat ik niet mee naar binnen mocht in het oogziekenhuis. wat ik overigens volkomen begrijp he… ik doe het zelfs liever niet nu.

En hoewel ik echt veel pijn heb, is dat het natuurlijk niet. Ik kan dat niet goed lopen maar niet accepteren. Ik wil graag naar buiten een ommetje doen, mijn ebike doet moeilijk en kan nog meer km of 20, nadat ik laatst 10 km zonder ondersteuning moest fietsen vind ik dat nogal spannend. Maar niet even een rondje om de vijver, of samen met Rob wandelen… ik mis dat zo… en ik kan er niets aan veranderen. Het enige dat moet veranderen ben ik, ik moet daar mee dealen. Ik word er verdrietig van en ik heb al zoveel los moeten laten, dat ik altijd een beetje ben blijven hangen aan het feit dat dat heus nog wel een keer beter zou worden. En echt als je me ziet lopen valt het allemaal reuze mee he… tenzij ik op pinnen van 10 cm loop dan valt niets mee…behalve ikzelf.. flatface on the floot…. maar verder zie je niet zoveel aan me… omdat dat de volgende dag pas komt…. en dat is wat ik meestal niet laat zien….dan noem ik het onwijs gestrekt… en lig ik op de bank… met een kek jurkje, of een rose flared broek, of mijn pyama… en gekke sokken… omdat het helpt. Maar het haalt de andere kant niet weg… en ben ik soms boos dat mensen mij niet begrijpen… maar Paool… dan moeten ze het wel weten he….van die andere kant… misskijkmijeensinstazijn…..

here we go… on this rollercoaster life we know

vandaag laat ik ook heel even de andere kant zien… heel even maar… meet me aan de andere kant van de foto….en dan weer door naar de uiteindelijk fijne dag die ik echt had. Ook al heb ik tranen in mijn ogen, what can I say, ik kan gewoon slecht tegen romantische films…that’s my story and I’m sticking to it!