ik heb deze week een rustige week met afspraken… en het weer is mooi… dat maakt dat ik graag met het fietske er op uit ga… ik heb zelfs morgen een fietsdate…. en dat kan alleen als er niet teveel gedoe is. Ik heb een soort van fietsvakantieweekje…. fun!

Het liefst stapte ik iedere dag op de fiets maar dat kan echt niet… mijn lijf trekt dat niet want dat is het een beetje he, ik word intens gelukkig van fietsen en dan merk ik dat ik dat gevoel wil oproepen maar ik weet ook dat rust heel belangrijk is… gisteren werd ik wakker met heel veel pijn in mijn lijf, vandaag weer… gisteren ging ik fietsen… vandaag blijf ik thuis een pyamadagje houden… tenminste nadat ik boodschappen en wat winkels afgeklepperd ben… en met een beetje geluk kan ik een beetje zonnestralen meepakken en anders ga ik vooral mezelf onwijs gestrekt leggen… niet omdat ik daar zo’n zin in heb trouwens… maar omdat het moet! Mijn hoofd zit vol dingen die ik liever doe, maar ik merk dat ik mijn lepeltheorie een beetje verlies en die heeft me nu juist zover gebracht…. het is ontzettend verleidelijk om voor instant geluksgevoel te gaan maar wat ik er meestal niet bij vertel is dat ik er vaak voor moet boeten, gewoon omdat het pijn doet… nu doet het altijd wel pijn maar na zo’n tochtje moet ik echt bijtanken en dat geeft niks he…dat het pijn doet…het zijn keuzes die welbewust maak…. want ik kan er ook voor kiezen om gewoon te blijven liggen… dan heb ik minder pijn, ben ik minder uitgeput maar glijdt het leven aan me voorbij zoals het jaren heeft gedaan…gekmakend!

En nu is daar een sprankje buitenwereld… ik heb iets meer energie hoewel het echt niet overhoudt, ik kan verder zonder rollator lopen, staan lukt ook beter maar dat kost wel heel veel inspanning…ook als dat niet zo lijkt ;-) maar die fiets brengt me letterlijk op andere plekken in de wereld… en ik ben daar erg rupsje nooitgenoeg in…alsof je een vogel af en toe uit de kooi laat…. ik wil weg, naar buiten….. zoals Bert zou zeggen, dan wil je weeeeg, ik wil gewoon koersuhh…en ik weet dat ik daarin soms doorsla…dat ik het beter moet verdelen maar vergeet niet dat ik echt al 15 jaar aan het mutsen ben met mijn gezondheid en dat ik daarvan heel heel veel weken, maanden, jaren op bed heb doorgebracht…. en ik heb een intens gelukkig leven gehad he, die jaren…. met al mijn beperkingen laat ik dat voorop stellen!! Ik zal altijd proberen ergens de silver lining in te zien…. omdat mij dat een stuk gelukkiger maakt… dat maakt mij niet persé een beter mens dan iemand die dat niet kan, maar het is wel fijn voor mezelf en de mensen om me heen… en het gras lijkt altijd groener behalve dan in huize Rob en Paola he… dat is gewoon what you see is what you get…geel gras vaak….want little miss perfect ben ik zeker niet…. maar er is altijd wel leven in de brouwerij hier… ha!!!

:-)