Ik weet dat ik een goede keuze heb gemaakt he, rationeel is het allemaal dik in orde. Maar dat gevoel he… dat gevoel.

Morgen zou anders de vertrekdag naar de Alp zijn en ik heb er last van. Natuurlijk had ik al veel aan me voorbij moeten laten gaan het afgelopen jaar en kon ik zelfs geen enkele training meefietsen dus ja, nogmaals, rationeel weet ik dat dit goed is maar ik was zo graag meegegaan naar de Alp. Ik mis de verbondenheid van de groep maar ook de prachtige mooie alpen, de sfeer, de saamhorigheid, gezelligheid en alles wat er bij Alpe dHuZes komt kijken. Als je nooit mee bent geweest is het zo moeilijk uit te leggen maar het is echt een gemis in mijn en ook in het leven van Liefste. Vanaf 2016 zijn wij met uitzondering van de Covidjaren naar de Alp afgereisd. Het heeft zoveel moois gebracht in mijn leven, dierbare vriendschappen, mijn fietsliefde, de liefde voor de alpen, het feit dat ik weer wat meer in het leven kon staan in plaats van de zijlijn.

Daarom voelt het nu ook zo kak denk ik, want ik ben door Covid weer naar die zijlijn gedirigeerd. Zomaar zonder pardon, met zo’n heftige klap dat ik hem af en toe nog na voel dreunen. Ik ben inmiddels samen met een medisch maatschappelijk werkster en een medisch psycholoog aan het kijken hoe ik hiermee om kan gaan maar ook waar nog winst te behalen valt. En ik merk dat ik inzicht krijg in de patronen en waar ik dingen net iets anders kan doen om iets meer energie te krijgen. Maar het is zwaar, het is hard werken en het vergt veel van me maar het kan niet anders. Als ik dit niet doe kom ik hier niet meer uit en is het klaar met fietsen. Zo hard is het… dus dat is motivatie genoeg om het toch te proberen. Los van het feit dat dat in mijn aard zit, ik ben gewoon als een blij mens met veel veerkracht gebakken. Zoals de alpslogan zegt:

Opgeven is geen optie

Gelukkig ben ik druk in team media en communicatie van 2climb2raise dus ik ben deze week bezig met foto’s plaatsen, verhaaltjes schrijven en website en socials updaten. Dat maakt dat je toch een beetje bij bent. Ik leef mee met iedereen daar op de berg en hoop dat ze een fantastische week tegemoet gaan. En natuurlijk ben ik op afstand ook bij voor Chantal en haar familie die een hele moeilijk tijd hebben maar ook altijd de veerkracht hebben er samen voor te gaan. Ik ben zo trots op hen allemaal.

en….ik ben stiekem ook een tikje jaloers op hen die er wel zijn, ik ben ook maar een mens. Dat heeft niets met afgunst te maken maar alles met iets teveel ingeleverd hebben. De laatste twee jaren waren heel veel dingen niet meer kunnen… heel langzaam vinden wij daar weer een weg in en kunnen we dingen oppakken, theater blijft heel veel energie kosten maar het lukt me om te gaan met alle kleine foefjes die we erin gestopt hebben. Noisecancelling aan, en blijven zitten in de pauze, vroeg gaan zodat we rustig een plekje kunnen zoeken om te zitten voor de voorstelling etc. En zo lukt het me nu ook om af en toe te fietsen, ondersteuning op standje boost, plannen wanneer ik ga, dingen van tevoren klaarleggen, andere dingen er voor laten, rustige routes zoeken…

En zo ga ik dat ook met de alp doen, prikkels reduceren maar toch weer wat meer onder de mensen kunnen, dat is een doel op zich, de drukte is nl echt keileuk maar voor mij ook wel een last, maar ook daar ga ik weer voor, het gaat me lukken, ik laat me zomaar niet alles afpakken, daar ben ik veeeeeeeeeeeeeel te eigenwijs voor :-)

Maak er iets moois van allemaal!