Lieve Daphne… zes jaar heb ik je al niet meer gezien, niet meer geknuffeld…. en toch ben je nog heel erg in mijn leven. We noemen je naam heel vaak, praten over dingen die je zei en die je deed… ik hoor nog je schaterlach in gedachten, luister naar een liedje van Tommes en Paulus en weet dan zing ik onze koortjes…. ik zie je lange benen zo voor me, en ik ruik nog vaak even aan je parfum, ah daar ben je…. net zoals jij mij altijd een knuffel gaf als ik mijn hypnotic poison op had… ah je ruikt naar theater en Acda en de Munnik zei je dan……. het is fijn dat je nog in mij bent. In heel veel dingen die we samen deden… niet vergeten….nooit vergeten

Ik koester dat! Zes jaar geleden zag ik het leven uit je glijden maar jouw leven zit nog heel diep in mij. Fijn! Neemt niet weg dan ik je heel hard mis… en op een dag als vandaag net even iets meer….

Wat ik juist moeilijk vind
aan dit gemis
Is dat de persoon die me zou troosten
er juist niet meer is…