zoveel lieve kaartjes, berichtjes, appjes, knuffels, liefs… dankjewel… maar dan ook echt!….gisterenavond lag ik buiten op mijn ligbed de wolken te breken, en te bedenken dat alles allang bijzonder was enzo… het was eindelijk afgekoeld en ik heb twee uur buiten gelegen, vogeltjes floten, vissen zwommen in de vijver, zwaluwen vlogen hoog in de lucht, en er was buiten dat een ongelooflijke stilte……en opeens liepen er dikke tranen over mijn wangen…. alles was allang bijzonder, en ik ben de strijd met de beatles en de buren allang kwijt als ik die ooit al had, maar opeens heeft het zijn glans verloren en moet ik weer op zoek naar mijn eigen ijkpunt… het elke dag genieten omdat iedere dag nieuwe rondes en nieuwe kansen geeft…mijn grote kracht, altijd op zoek naar het positieve puntje dat ik uit ellende kan halen… van een drol een gebakje maken, mijn motto….  maar opeens voel ik dat mijn optimisme onderuit geschoffeld is, dat de zon veel te hard schijnt, de mensen te vrolijk zijn, de muziek te luid is en ik te hard lach… en die drol gewoon een drol is…..

het is tijd voor rouwen… voor het toelaten van mijn gevoel… ik kom langzaam uit de bubbel die ontkenning heet en het zuigt… bigtime… maar ik weet dat ik hier doorheen moet anders kan ik niet verder… ik was zaterdag op een feestje en ik werd inwendig gillend gek…. waarom dansen mensen en lachen ze? mijn vriendinnetje is gewoon dood… stop ermee… en dat past zo niet bij me he, ik kan heel erg genieten van het geluk van anderen…. en ik probeerde het echt, meedoen, blij zijn, ondanks de verschrikkelijke hollandse hits muziek waar ik ontzettend agressief van wordt maar dat een andere keer… het lukte me niet en ik denk dat dat de omslag was…. ik kan nu even niet aan andere mensen denken, ik ben druk… met mijn eigen verdriet, verdriet dat zo groot is dat ik er bijna in verzuip…er is geen ruimte voor die dingen, sorry mensen… het komt vast weer terug want ik bezit over een ongezonde veerkracht (harhar) maar voor nu… ik leef met iedereen mee, ik ben blij voor al jullie geluk en ik ben er als jullie me nodig hebben maar nu heb ik jullie  nodig… om me op te pakken als ik val… want ik val…. en ik ben nog niet op de bodem… dus als iemand straks even een touwladder naar beneden gooit kom ik weer omhoog he… en jullie kennen me, het zal wel veel vallen en opstaan zijn…letterlijk… maar ik kom er weer uit… ik kan niet dood, leeg en verdrietig blijven want dan had ik net zo goed zelf dood kunnen gaan…… en tot nu toe is dat niet zo… alles heeft een reden zou Daphne zeggen…en ik ga door met haar leven in mijn leven….. met haar naast me, zodat ik de dingen met haar samen kan blijven doen… doorleven zeg maar…..maar tot die tijd moet ik even uitzoeken hóe ik dat ga doen…

het is tijd om te schuilen…

Als je schuilen wilt
Als je een schouder zoekt
Maar je vind hem niet
Als je huilen wilt, als je schreeuwen wilt
De wereld, de schuld van jouw levensgroot verdriet

Trek dan je kraag op, steek je hoofd maar recht tegen de wind
Laat je niet raken
Ze gaan je niets maken
Wees er niet bang van, waarvoor dan? Loop door man!

En kom dan bij mij
Kom dan bij mij
Kom dan bij mij
Kom dan bij mij