ik heb een tijd gedacht om te stoppen met mijn blog… omdat het leven opeens hele andere dingen van me vroeg… en ik vind het nog steeds leuk om van een drol een gebakje te maken in mijn schrijven… ik hou er zo van….maar er viel weinig te bakken, of taartjes te maken.. ik was aan het overleven… en dat kostte zoveel energie dat ik daar werkelijk niets bij kon hebben… en dus bedacht ik dat het leuk was om foto’s te plaatsen…. foto’s met kleine dingen die je gelukkig maken… niet alleen omdat ik dan niet over mijn verdriet hoefde te praten maar ook om terug te kijken en al die fijne dingen te zien… en dat ik daar blij van werd… en dat is ook zo… het werkte ook zo maar ergens zat toch dat gevoel van, ja leuk allemaal maar er is ook heel veel niet leuk… en ik kan dat dus niet zo makkelijk delen… nooit gekund ook, mensen die me al langer lezen weten dat natuurlijk….. maar het maakte dat er een soort blokkade zat… het maakt dat ik alleen een kant laat zien waarvan ik weet dat mensen dat leuk vinden… ik please graag…… en ik blokkeer als het over gevoelens gaat die pijnlijk of moeilijk zijn… of ik moet er een positieve draai aan kunnen geven… het gevoel, als je niets leuks te zeggen hebt zeg dan maar niks niemendal he…. en dat werkt dus in mijn hoofd zo… als het over mij gaat… het is absoluut geen waardeoordeel over mensen die dat wel doen.. sterker nog, ik ben er zo jaloers op… op mij zit wat dat betreft altijd een rem…. en zo langzamerhand merk ik dat me dat opbreekt en dus schreef ik niets meer, en vond ik een foto plaatsen al een heel gedoe….. maar ik wil verder met mijn leven… en daar zit dus ook deze kant aan, aan de ene kant is er dat gevoel dat ik niet van mensen kan verwachten wat ik voel als ik het niet zeg… aan de andere kant merk ik soms dat mensen vinden dat het maar eens klaar moet zijn met alle ellende…. en dus zeg ik weer niks….en doe ik mijn grapjes weer en gaan we weer verder met leven…hoezee de vlag uit en het leven is een feestje…
maar zo is het niet he….
borstkanker krijgen is nogal een dingetje…. en ik heb het nu pas heel moeilijk om dat in mijn leven te passen… het overleven en doorgaan is voorbij… diagnose, lymflklieroperatie om te testen of er uitzaaingen zijn (niet gelukkig), operatie om je borst te verwijderen, operatie om een PAC in te laten brengen, vocht uit je borstholte laten verwijderen, zelfs pas nog weer, chemokuren waar ik echt heel erg ziek van ben geweest, kaal worden (het is echt verschrikkelijk om je lange haren uit je vlechten te plukken… bij bossen.. dat doet iets met je) en nu nog 5 jaar hormoontherapie waardoor ik met een rotgang in de overgang kom (ik was er al in door de chemo maar nu is het behoorlijk heftig) en daarbij nog het hele riedel aan chronische ziektes en pijn die ik al had… het is nog niet voorbij… nog lang niet… het begint pas… ik word iedere dag geconfronteerd met mijn ene borst.. ik voel me letterlijk verminkt, en ik moet nadenken of ik het hele circus in wil gaan om een reconstructie te laten doen want dat is ook geen walk in the park… en ik weet het allemaal even niet meer…
vandaag was ik bij weer een andere arts om te praten over mijn rugpijn die me zo belemmert… het heeft niets met mijn borstkanker of nierproblemen te maken maar is iets wat me wel heel erg belemmert in mijn revalidatie na alles… ik ben enorm beperkt en ik word er gek van.. en dat gesprek verliep totaal niet zoals ik me voorgesteld had, ik kan het nu wat relativeren door te zien dat het ook zijn onmacht is maar voor mij overheerst vooral het wat moet ik hiernuweermeegevoel dat hij had wat ik er aan overhield (dat heeft hij niet gezegd en ook niet bedoelt omdat hij me wel verder het traject in wil helpen en ook duidelijk aangaf dat hij dacht dat hij iets voor me kon betekenen… heel fijn maar waarom hangt daar nog weer een oordeel aan over hoe het allemaal moet… het geeft mij het gevoel dat ik ondanks al het knokken niet goed bezig ben… en dat is pertinent niet waar, ook dat weet ik……..en dus denk ik op het moment, stik maar met je oplossingen en je meningen en je oordelen… ik wil het niet meer…ik ben moe… moe van het vechten, moe van het verdriet en moe van de pijn… en dat maakt dat ik ultragevoelig ben voor afwijzing op wat voor manier dan ook… en dus trek ik me terug.. hopla wegwezen, ik ga me dus echt niet meer kwetsbaar opstellen en vlieg allemaal maar op… maar wie heb ik daarmee? De mensen die iets lelijks tegen je zeggen, bedoeld of niet bedoeld, gaan gewoon door met leven hoor, ik ben degene die daar last van heeft… en daar zit hem nu net het probleem he… dat wil ik niet meer… het is zoals het is… ik ben over het algemeen een gelukkig mens, ik heb heel veel om voor te leven, ik heb de liefste man en moeder ter wereld, superlieve familie, schatten van vrienden die van alles voor me doen… ik geniet van een heleboel dingen in het leven maar het valt allemaal dus gewoon niet mee… ik ben veel alleen en soms te alleen…
en hier kan ik met de beste wil van de wereld niet een gebakje van maken… wees gerust, ik ga dat weer proberen… om het plezier in schrijven terug te krijgen….en om mezelf weer terug te vinden want ik ben mij een beetje kwijt…en morgen ga bij vriendinnetje in bad liggen… heel lang… en bijkomen… en dan gaan de schouders er weer onder en ga ik natuurlijk toch weer dat traject in… omdat ik het mezelf gun om me beter te voelen…
nah, dat dan he! :-)
ach wat lief van je, dankjewel… nee ik geniet enorm van het bloggen :-) en lichamelijk is het nog best vaak bagger maar ik zit verder goed in mijn vel :-)
Jeetje, ik lees toevallig dit artikel van een aantal jaren terug alweer. Wat heftig wat je hebt moeten doorstaan, en wat knap dat je dit zo opschrijft. Blijkbaar heb je je blog in elk geval niet opgegeven. Ik hoop dat alles een beetje beter met je gaat en wens je van alles het beste!!
dankjewel voor al jullie lieve reacties… pff ik vind het allemaal nogal wat op het moment… terwijl voor velen het is toch achter de rug gevoel optreedt is het voor mij niet weg… het is zelfs meer aanwezig dan tijdens mijn overlevingsjaar… Hestia, je kent me zo goed, ik heb zelfs een aantal keren bedacht dat ik het weghaal hahaha.. Elfie, dit was een nieuwe arts (again) die het ook niet weet en nare opmerkingen maakte die ik nu wel wat meer kan plaatsen maar toen totaal niet… hij ziet hele andere patienten en dan ben ik daar opeens met mijn dossier die zo complex en dik is… ik pas niet in een hokje daar.. en daar kun je geen protocol op los laten.. jammer dat hij zijn onmacht bij mij neerlegt… tenminste zo voel ik het… en alle andere reacties, zo zo lief, dankjewel, niet huilen mama… kump wel weer goe!!!!
Lieve paool,
Wat een super open en mooi bericht
Weet je dat het al een hele moedige sterke stap is dit te delen?
Ik weet voor een gedeelte waar je door heen gegaan bent en voel zeker met je mee ik weet ook dat ik op veel dingen het zelfde reageer als jij
Het is allemaal niet niks
En het kost tijd… Emotioneel is vaak het geen wat als laatste nog even de taartjes zuur komt maken die je net met veel moeite zoet opgebouwd hebt..
Het kost tijd je zelf weer te vinden want die oude jij is er niet meer…
Het kost tijd jezelf te accepteren want er is zoveel gebeurd…
Het kost tijd de dingen die je afgenomen zijn te vervangen of afscheid van te nemen
Het kost tijd te helen…
Maar meid vertrouw op je gevoel
Dat is het enige wat gebleven is en er altijd zal zijn…
Voel wat je voelt en laat het gebeuren en schaam je er niet voor, je gevoel is namelijk jouw jou!
Jij komt er wel!
Dat wil dit bericht van jou al zeggen….
Het feit dat je nu zo open en oprecht dit bericht durft te delen laat al zien dat je zo sterk bent! Doe het stapje voor stapje
Dat ben ik ook van plan te doen…
Ik hoop dat we elkaar over een tijdje kunnen vertellen
Van goh wat een ### tijd was dat maar we zijn er sterker uitgekomen!
Dikke knuffel ursela
Goed zo, schrijf het maar van je af. Dat mag best hoor. ’t Is allemaal niet niks wat jij meemaakt. En die arts, is het niet een beetje dat jij je schuldig voelt omdat je graag voor hem de weer beter wordende patiënt wil zijn en dat je nu hem confronteert met die rugpijn, waar hij niet een twee drie een oplossing voor weet, dat je je dan zijn frustratie aantrekt? Hm… ik zeg het een beetje onduidelijk misschien… Moeilijk die woorden… Er zijn heel veel mensen die met je meeleven, dat merk je wel aan de reacties hier en op Facebook. Maar niemand kan je echt helpen, als het erop aankomt sta je er alleen voor. Ik kan je alleen maar heel veel sterkte wensen.
Lieve Paool,
Wat ben je toch dapper om dit verhaal hier zo neer te zetten. Je bent en blijft een kanjer! Liefs Esther
lieve schat ik vind je zo dapper en als ik dit lees
heb ik tranen in me ogen omdat ik niet meer voor je kan doen!!!!!!.maar je komt er met hulp van Robje en ons,je bent een vechter,en geniet morgen lekker bij je lieve vriendin,en heel veel knuffels
van mij xxxjes mamsje en van nimo krijg je een lief kopje !!!!!!
Wat ben je een kanjer en een vechter….laat ze allemaal maar even het heen en weer krijgen, vecht zoals je doet, want als er één iemand er komt, dan ben jij het wel. Ga het traject van revalideren in als ij er klaar voor bent, dan pas werkt het zoals het goed voor je is en niet eerder.
en weet je…..ik vind je lief xxx
Ik geef je een virtuele knuffel voor deze openheid! Knap van je! Ik zie je nu zitten zenuwen, omdat je bang bent wat mensen ervan zullen zeggen… Nou, dit dus! Topwijf ben je! Zo!