waar sta ik nu? ik probeer me een voorstelling te maken van de toekomst… doodeng vind ik dat… want wat betekent die toekomst? Ik merk dat ik heel erg onrustig ben, mezelf bezig houdt met van alles en nog wat waar ik totaal geen energie voor heb maar de drang is groter dan het zachte stemmetje die zegt dat ik rustig aan moet doen… als je maar bezig bent kun je net doen of je straks gaat rusten maar dan echt… want dan is alles klaar. Ik weet heus wel dat nooit alles klaar is, dan verzin ik wel iets anders. Zoveel onrust, zoveel angst ook die ik probeer te onderdrukken.

mijn hart smacht naar een ritje op mijn MTB… het doet echt letterlijk pijn als ik daar aan denk… en ik neem me elke dag voor om het te gaan proberen… om vervolgens met tranen in mijn ogen alleen al op de trap in elkaar te zakken als ik mijn schoenen wil pakken. De vermoeidheid is zo verschrikkelijk allesoverheersend heftig, mijn wallen vallen niet meer weg te poetsen… zelfs niet met aambeienzalf erop….als het zo doorgaat moet ik nog een eigen facebookpagina voor ze aanmaken, ik zweer het…… ja mensen, tip van flip…aambeienzalf helpt… naja tot op zekere hoogte he… de zwarte randen gaan er niet van weg…daar schijn je dan weer groene zalf op kunnen smeren maar ik ken mezelf, dan heb ik zwarte randen en groene randen en voor ik het weet zie ik eruit als de achterhoekse vlag die een beetje ziekjes is… of een druif die de wijn niet gehaald heeft… en als ik dan nog even doorga word ik zo’n dooie vlieg die in een krentenbol gestopt wordt, dan weten jullie meteen waarom dat soort dingen Holy Gatverdamme zijn.

Ik merk dat ik het niet eens durf te proberen om mijn pekske klaar te leggen, het schept een verwachting, los van het feit dat het zeer doet om het te zien liggen. Wat anderhalf jaar geleden nog zoveel blijheid opriep maakt me nu alleen maar verdrietig. Ik ben buiten adem als ik de trap op ga en mijn lijf doet zoveel pijn op het moment, ik heb enorm veel onrust… mijn brein lijkt wel een radiostation… maar ook de prikkels…de auto’s die langszoeven, het licht, al die mensen om me heen, het voelt alsof mijn hoofd open staat en dat niet alleen er staat ook een bordje bij met “Open Huis,” Ik ben zo verschrikkelijk bang dat het niet meer gaat lukken…wat als het weg is uit mijn leven…en dan heb ik het niet over een ritje naar de bakker of een pakketje wegbrengen of de dingen die ik nu op de fiets doe… ik heb het over heerlijk met de MTB een rondje maken, ik vind het ook lastig om te denken dat een klein rondje voldoende is want ik weet hoe ik ben, ik wil zo graag fietsen, dan is 10 km niet genoeg… rupsje nooitgenoeg wil naar Vorden, naar de veluwe, naar Bronkhorst, over de dijk door de wind heen stoempen… en de regen…want die is niet meer weg te denken, dan kun je maar beter besluiten door de plassen te spetteren…. daar heb ik ervaring mee he…met hier en daar een plasje :-)

fietsen geeft me zoveel vrijheid, lucht, geluk… het maakt me blij maar ik voel ook dat het goed voor me is, zowel qua fysieke als mental gezondheid.

Het gevoel van de wind om me heen, de vogels die fluiten, de geur van het bos, het licht dat met me meedanst tussen de bomen door…. de bloemen die maken dat ik terugfiets om ze te fotograferen, de vogels die ik probeer te herkennen of de geur van versgemaaid gras, ik mis zelfs de eikels die op mijn helm vallen als ik door het bos fiets, of de glibberpaadjes , het naar beneden zoeven bij Beek, de meerennende honden altijd en overal… hmm neh, dat gaat me net iets te ver, die honden vind ik eng… hijdoetnikshoor geloof ik niet, hou hem gewoon bij je Truus, als jij je hond Flippo noemt heb ik niet heel veel vertrouwen in de rest van je keuzes en meningen :-) Just saying… en ik mis de schotse hooglanders op de Posbank… zelfs als ze heul eng dichtbij zijn….

Dat vrijheid, de warmte, de natuur… fietsen staat voor mij voor zoveel meer dan een rondje gezond doen. Er zijn veel dingen die me gelukkig maken in het leven, meer fietsen maakt me echt zo onvoorstelbaar supergelukkig. Het maakt dat ik mijn beperkte sociale leven aan kan, het beter kan relativeren. Het is een deel van mij, het moet me weer een beetje heel maken…het is net of ik letterlijk stuk ben… zo voelt het ook… zoveel stukjes die moeten helen en hoe moet ik dat in hemelsnaam voor elkaar krijgen…. het moet van “alles is grijs” naar “dancing queen” gelukkig hangt er verder niks van af ofzo he, totaal geen druk :-) Maar ik ga ervoor, er is weer een klein beetje hoop… geen kak, maar hoop! Ha!