ik heb een valkuil wat het fietsen betreft… ik wil teveel en vooral ook steeds meer. Ik weet dat… ik weet dat als ik gisteren 20 km fietste op de hometrainer dat ik er morgen graag 21 doe of iets sneller of zwaarder… op zich is daar natuurlijk niks mis mee…het motiveert, kan je een boost of een doel geven…

maar je kunt er ook in doorslaan… dus probeer ik soms niet te letten op wat ik doe en te luisteren naar wat mijn lijf die dag aangeeft…dat is namelijk vaak heel wat anders dan ik in gedachten had….maar even zo vaak komt dat duiveltje op mijn schouder zitten dat ik niet zo moet miepen en doorzetten….ik wil toch die berg op…daar moet je wat voor doen…en dus ga ik over grenzen heen….eerst voorzichtig maar soms ook ronduit dom…

Gisteren ging ik op de fiets naar het ziekenhuis, dat is niet ver, het is ongeveer 5 km vanaf hier… het was mooi weer en ik had er zin in… dus kreeg ik het idee om zelf te fietsen, zonder de ondersteuning…dat is best zwaar vond ik halverwege maar ik vond vooral ook dat ik niet moest zeuren… ik haalde zelfs het viaduct en deed bij het ziekenhuis gewoon een dansje… daar had ik toen nog energie voor… onbegrijpelijk maar ik vermoed vooral adrenaline.. of epo….of een boterham met pindakaas… ik liep het halve ziekenhuis door om mijn port-a-cath door te laten spoelen op de oncologie en daarna naar de nefroloog voor uitslagen rondom mijn nieren… dat is als ik met de auto kom al een happening want tot voor heel kort liep ik die afstanden met mijn rollator…. Helaas ging de opwaartse lijn weer een beetje minder met mijn nieren maar ik vermoedde al zoiets want ik heb veel meer pijn, maar over het algemeen gaat het heus redelijk goed met de rest van mijn gedoetjes…beetje rust nu daarover hoewel die neergaande lijn van mijn nieren me wel weer laten zien hoe fragiel het eigenlijk is…..

en toen moest ik weer naar huis…

en dáár had ik verstandig moeten zijn

let op het woord “had”

maar nee hoor, ik dacht, dat kan ik op de terugweg ook… met de wind tegen… het was eigenlijk jammer dat er geen hindernisbaan was om het nog iets extra’s te geven he….dat fietsen was maar een eitje… en wat is nou 4 jaar niet kunnen fietsen…. dat ging ik wel ff oplossen… hell, de volgende keer maak ik er een triathlon van…batgirls zijn geen pussy’s he… gelukkig maar met een zekere amerikaanse president aan de macht… batgirls weten daar wel raad mee…..

en dus fietste ik naar huis terug…en zelfs toen ik de laatste drie meter niet meer redde op het viaduct kwam het niet in me op dat ik niet heel goed bezig was…ik werd links en rechts ingehaald door 400 scholieren, moeders met kinderwagens, slakken en ik zweer dat ik een boom over zag steken…. maar gewoon doorgaan he….nu ik het zo opschrijf denk ik alleen maar “WTF was I thinking” (yup in het engels, ik denk soms in het engels… it’s a gift :-) maar goed, terug naar hoe stom ik kan zijn… eenmaal thuis was ik eerst nog euforisch dat me dit toch maar mooi gelukt was… maar na een half uur begon ik toch wel erg veel pijn in mijn rug te krijgen.. en in mijn heupen…veel te veel kracht op gezet… je zou denken dat 7 maanden revalidatie wel een beetje verstandiger zou zijn geworden maar nee, ik ben gewoon een druif…

en nu zit ik op de blaren….niet echt he…want ik smeer tegenwoordig met Nutella, ehm creme maar bij wijze van spreken… mijn hele lijf doet zeer… en ik kan alleen mezelf maar de schuld geven

mocht u me tegenkomen binnenkort mag je me een draai om de oren geven…

of een knuffel

ik verdien ze allebei

:-)

Bewaren

Bewaren