het leven is een beetje niksniet hier op het moment… ik ben niet van grijs…ik ben van donker en onweer en bliksem en van licht en zon en glitter… grijs is een beetje lalaland… misschien fijn voor veel mensen maar voor mij is het net of ik een hele dikke mist in mijn hoofd heb. Aan de ene kant slurpt het mijn energie weg en aan de andere kant voelt het of ik er wel ben maar toch niet… er zijn vast mensen die deze rustige Paola een uiterst tof mens vinden…ik vind haar vooral een zombie….naja… op het eten van de hersenen na dan…. dat vind ik een uiterst onaantrekkelijke bezigheid en dat onbenullige eten kost me mijn prachtige jurkskes he… en met mes en vork ben je toch een beetje de sneuneus onder de zombies he… dus ik zit een beetje mijn tijd uit en probeer het gevoel weg te drukken dat ik genoegen moet gaan nemen met dat wat het nu is…ik kan het niet en ik wil het niet! Ik wil echt no effing way dat dit nog erg lang gaat duren want ik word er gek van.

dus probeer ik hartstochtelijk om het wel leuk te hebben, om kleur aan te trekken, te dansen in de kamer en genieten van de bloemen in mijn huis.. ik knuffel mijn katten en ik volg de verhuizing van mijn nieuwe buren, twee koolmeesjes die in ons vogelhuisje aan het bouwen zijn… Sandy en Danny heb ik ze genoemd. Ze fluiten de hele LP van Grease naar elkaar zo gedurende de dag, als ze niet met strootjes en takjes en blaadjes rondvliegen that is… het is zo leuk om te zien… ik sport twee keer in de week en ik lees veel, ik haak en ik kijk netflix… en ik wil echt niet ondankbaar zijn he maar zoveel en vaak in bed liggen om dit soort dingen te kunnen blijven doen begint me de keel uit te hangen. Maar dan ook echt!

Van de week moest ik weer eens in het ziekenhuis zijn en ik besloot een broodje in het restaurant te gaan eten. Naast mij aan een tafeltje kwam een leuke dame zitten die me aansprak op mijn outfit. We raakten aan de praat en opeens bleken we in een fantastisch gesprek te zitten. We bestelden nog een kop koffie en thee en hebben uiteindelijk wel anderhalf uur gepraat… ik vertelde dat de jurkjes voor mij zoveel meer betekenen dan een jurkske maar dat ik me er een vrouw in voel die goed in haar vel zit.. dat dat een paar jaar geleden wel anders was en zij besloot haar verhaal te delen. Een oprecht schokkend verhaal die me de tranen in de ogen deed springen… hoe iemands leven in een split second kan veranderen… dat ook zij op zoek moest naar haar vrouwzijn…. twee totaal verschillende verhalen maar beide uiteindelijk met hetzelfde doel… wat een voorrecht dat een toevallige ontmoeting zo waardevol kan zijn. Dat zij in mij iemand zag aan wie ze dit verhaal durfde te vertellen, maar ook dat ik dat in haar zag, dat we elkaar iets te bieden hadden op dat moment… Ik ben daar intens dankbaar voor… ze omhelsde me toen ik naar huis ging en noemde me een mooi mens. Dat iemand dat zomaar tegen me zei terwijl ik vooral alles grijs en mist vond aan mij deed me zo goed… ik raak mezelf niet zomaar kwijt, ergens in die saaie massa was Paola nog… Ik kan zomaar nog iets voor iemand betekenen…op een donderdagmorgen in het ziekenhuis…ik weet zeker dat het voor haar precies zo voelde. Ik hoop dat ik wat heb bijgedragen aan de weg die zij nog moet gaan. Want zij heeft dat zeker gedaan op mijn weg… zomaar op een kruispunt in onze levens kwamen we elkaar tegen…

En dus trek ik weer een vrolijk jurkske aan, knuffel mijn katten en tik dit stukje…met op de achtergrond een fijn muziekje… en ik steek een kaarsje aan… voor de intens krachtige vrouwen die tegen de klippen op leven, die zichzelf weer bij elkaar pakken en doorgaan…altijd… het leven is niet altijd kleur en zonneschijn, verre van dat… maar blijf je kop boven het maaiveld uitsteken, dan vang je de meeste zon!