Ik kreeg helaas de diagnose Long Covid vorige week en natuurlijk wist ik wel dat het niet zo best was met mijn lijf maar ik vond het vrij confronterend. Ik ben al weken heel veel thuis, zeker nu autorijden ook niet altijd meer gaat. Als ik maar iets teveel doe word ik heel erg misselijk en duizelig. Maar ja, wanneer doe je teveel? daar kom ik meestal pas achter als het te laat is. Ik probeer het gezellig te maken rondom me heen. Kleurige kleding, ik woon in de pekskes van Margot. Ik geniet van de mooie nieuwe kozijnen en sinds kort ook van de gordijnen in huis, het is zo mooi geworden. Hoewel de deurplissé er helaas nog niet is. Dat ging even mis met de bestelling daar.

Ook binnen is het knus, ik verzamel meestal wat geknutsel om me heen, en soms lukt het en soms kijk ik een niksaandehand film of lees ik een niksaandehandboek. De knoop in mijn maag gaat er niet mee weg maar ik kan het maar beter een beetje leuk hebben op de bank. En echt, ik dank alle lieverds om me heen voor de afleiding, de lieve berichtjes die ik krijg en bezoekjes hier en daar. De kaartjes die ik kreeg, Echt jullie rocken heel erg, het helpt zo… want mijn dagen zijn lang en eenzaam…hoewel ze op de 1 of andere manier ook heel hard voorbij vliegen.

Ik ga hopelijk snel met een therapie beginnen om weer iets op te bouwen… ik probeer mijn huishouding een beetje draaiende te houden en daar gaat voorlopig alle energie die ik heb inzitten. Kleine korte ritjes naar de winkel maar ook dat is al snel te veel. Rob bracht me zaterdag naar mijn moeder zodat ik daar een paar uurtjes kon zijn… echt dat soort fijnigheden houden het draaglijk voor me. Ik moet nog even op zoek naar goede noise cancelling oordopjes die niet een miljoen miljard euro kosten…. kun je ook al druk mee zijn. Mijn agenda is zo goed als leeg, en dat die druk er niet is geeft mij ook heel veel rust, maar ik vind het ook fijn om een beetje te prutsen voor 2climb2raise of voor het Oude IJsselhuis. Het is fijn om nog iets te kunnen doen, al is het niet veel… en zo prutsen we vedan… ik probeer mijn frustratie los te laten en hopelijk zal de therapie me dat nog meer kunnen geven. Kortom, ik lijk niks te doen maar ik ben ontzettend hard aan het werk om hier weer bovenop te komen…. juist door niks te doen…. dat dan weer wel.

En ik moet stiekem zo hard lachen om mezelf tijdens het tikken van dit blog… ik val regelmatig even in slaap … ik weet niet hoeveel stukken met letters ik al weg heb gehaald die er niet horen… doe ik mijn ogen weer open… waarom staan daar een miljoen miljard K’s opeens, oh, ik had mijn vingers nog op de toetsen… echt 30 regels met 1 letter…ik kan dat gewoon. Niks K3, gewoon K3miljoen, Oya lélé d’r maar meeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee :-)