Zonder er dramatisch over te doen doet mijn lijf het echt wel een stukkie minder dan een tijd geleden… fietsen werd steeds zwaarder, dat wil zeggen, met de racefiets gaat het nog wel als het maar vlak is… maar het bleef veel te hard werken. Een poosje geleden mocht ik de fiets van Elsa en Edgar lenen (ik ga ze even De Eetjes noemen hier, voor ik gesued wordt ofzo :-).. vind de naam tamelijk geniaal gezien hun hobby maar ik denk maar zo dat dit niks nieuws is en ze stiekem al heel lang zo heten bij intimi)

In eerste instantie vooral om toch mee te kunnen doen aan Alpe d’HuZes wat anders echt nooit meer mogelijk zou zijn geweest. Maar ik bleef het lastig vinden, het meidzetjetocheensinengazelffietsengevoel… alsof ik niet ziek genoeg was om dit te doen of me vooral aanstelde… los van het feit dat loslaten van iets ook erg lastig is. Ik weet dat loslaten ook weer andere deuren opent waardoor er weer meer mogelijk wordt maar ik blijf daar ook weerstand bij voelen. Dat is zo met mijn rolstoel en dus ook met een MTB ebike..dus ik was er nogal ambivalent in… aan de ene kant genoot ik, aan de andere kant bleef het gevoel dat ik mezelf niet zo aan moest stellen… waarom? geen idee, waarom gun je het jezelf niet he? Maar goed… ik merkte dus wel dat het me iets bracht…

vandaag besloot ik om een afscheidsrondje te fietsen voor de fiets weer terug naar huis gaat. Ooit moet dat toch gebeuren he… en het afscheidsrondje ging plotseling opeens over in het gevoel dat dit toch echt zo moet zijn… dat het inderdaad deuren voor me opent… niet letterlijk he… dat zou nogal een gedoe zijn met de fiets door allerlei deuren, lees: keihard er tegenaan! Ik heb zo verschrikkelijk genoten van deze tocht… in mijn eentje en ik kon ondanks dat het echt heel hard waaide lekker doorfietsen, en ja natuurlijk word ik daar ook moe van, zeker omdat ik natuurlijk toch altijd de grenzen op zoek maar het gevoel dat je lekker tegen de wind in kunt knallen zonder een miljoenmiljard keer halfdood van de fiets te vallen onderweg is zo fijn. Maar dan ook echt, zoooooooooo fijn!

Naja lang verhaal om uit te leggen dat De Eetjes mij heel veel inzicht, geluk en wijsheid hebben gebracht de afgelopen tijd en daar ben ik ze heel dankbaar voor, en natuurlijk wist ik dat al omdat ik van Tallie ook heul vaak de fiets mocht lenen maar toen vond ik het nog een af en toetje… tegenwoordig weet ik wel beter… dit is de weg die ik moet gaan. Want de andere optie is niet meer zo vaak fietsen of helemaal niet meer fietsen omdat ik er echt te veel voor inlever. Er komt een punt dat het niet meer oplevert wat het kost. En dat zou echt te erg zijn…

Maar nu ben ik er… in mijn hoofd ook… en dat is maar goed ook… want heel stiekem heb ik bij EnFietsen een hele heuse eigen MTB ebike besteld… met een beetje geluk komt ze (ja duh het is een meisje he) in september maar we weten dat dat ook zomaar een andere datum kan worden… we gaan het zien… ik heb geduld… denk ik… hoop ik… fake ik :-)