het zit hier de hele week al niet echt lekker…. ik voel me alleen… ben ook veel alleen maar vooral op de fiets heb ik er last van… en ik heb er de balen van… vandaag besloot ik naar mijn moeder te fietsen maar dan wel met een flinke omweg… het waaide enorm, echt niet normaal, ik waaide op sommige stukken bijna uit mijn fietsbroek en ik had mijn onderbroek niet bij me dus dat zou echt niet tof zijn geweest….. maar ik trapte door… het moest gewoon… ik huilde, ik mopperde, ik was boos boos boos, op de wereld, op mezelf dat ik niet moest mekkeren, op het feit dat mijn lieve vriendinnen dood gaan, of heel veel verdriet hebben op dit moment, en ik er geen zak aan kan veranderen…op de wind, op de stomme omgeving die ik al honderd keer gezien had, op mijn zere lijf… op het alleen zijn… op alles… ik fietste en ik trapte en ik ging maar door… op een gegeven moment maakte ik dit filmpje… het waait echt keihard dus je hoort me bijna niet maar ik denk dat het wel duidelijk maakt hoe ik me voelde… ik voelde me net moppersmurf… ik haat alles, hartgrondig.

maar ik zette door, hoorde af en toe weer vogels fluiten, zag de prachtige omgeving want jemig, zelfs al heb je dit honderd keer gezien, het is hier zo achterlijk ontzettend mooi… koeien in de wei… het feit dat ik dat weer zag zegt al heel veel… het overviel me opeens… alles…ik heb er een poosje over nagedacht of ik deze wel zou plaatsen omdat ik me nogal kwetsbaar voel hier maar alla, het hoorde er wel bij… dit was waar het om draaide voor mijn gevoel… dus billen knijpen maar even en doorscrollen als je me een miepert vindt…ook goed hoor :-)

 

en het feit dat ik daarna in Duitsland al een klein stukkie op een 80 km weg reed doet daar niets, ik herhaal NICHTS aan af he… kuch…. echt het ligt niet aan mij, rete onduidelijk die borden daar soms…maar ik was heus de weg kwijt…letterlijk en figuurlijk… gelukkig draaide ik me om en vond ik het gemiste bordje…. en de rust, die kwam een beetje terug… ik werd door een lieve mevrouw aangesproken, die had een leuk winkeltje bij een boerderij met allerlei producten uit de omgeving, en zo dronk ik samen met haar een glas heerlijke pure zelfgemaakte appelperensap uit de buurt en at ik een plaatje zelfgebakken cake… soms overkomen dingen je…

ik maak nooit filmpjes onderweg en nu zomaar drie… naja, er wordt nog een vlogger geboren hier…dwz, als er niemand in de buurt is…. want anders schaam ik me tegen de klippen op…dat had ik eerder met foto’s maken dus wie weet wat er allemaal nog volgt… voor je het weet vliegen de genante tapes je om de oren…u bent gewaarschuwd… en nee geen rare gekkies onderweg dit keer, beter ook, ik had er geen geduld voor gehad… de juf Ank in mij had dit wel even aangepakt denk ik maar zo….hopla inpakken die handel en ga iets nuttigs doen met je leven vriend, voor je het weet heb je een blaasontsteking! … dus zelfs met een bloot hemdje Jan Jansen, het kon gewoon dit keer…. hoewel er wel een aantal oudere stellen langskwamen waarbij de man dom zat te grijnzen en de mevroien allemaal heel boos terugkeken en niets zeiden op mijn vriendelijke hallo…  ha, stel je voor dat ik twee tieten had gehad…*gniffel*

Pitsstop bij mijn mam gemaakt, en daarna nog via het Slangenburgse bos terug naar huis… daar rende een heel klein hertje een heel stuk met me mee….. wow… als het universum me iets duidelijk wilde maken heeft het in ieder geval zijn best gedaan vandaag…. en de relive mag natuurlijk ook niet ontbreken… een klein gevecht met mezelf in een aantal kilometers samengevat

Relive ‘De ikwordgillendgekrit!’