Ik ben over het algemeen een blij mens, dat zit in me…daar hoef ik niet heel veel voor te doen of te hebben…dat is gewoon geluk hebben, niks beter of slechter dan iemand die dat niet is maar voor mij werkt het en maakt het dat ik oprecht van mijn leven geniet, in al zijn beperkingen….

Ik plan niet te ver van tevoren en neem alles dag voor dag… (hoewel er zijn natuurlijk uitzonderingen als ik denk aan volgend jaar juni maar dat terzijde…) maar dat is ook meteen mijn grote valkuil… want er is namelijk iets groots bijgekomen… mijn AlpAvontuur! En dat betekent iets meer dan alleen een datum in juni volgend jaar… het levert me zoveel leuks op

*alle mensen die meeleven, acties verzinnen, geld overmaken voor het KWF maar ook naar mij persoonlijk om mijn droom te sponsoren…echt lief lief lief…het maakt me ontzettend blij maar ook verbaasd, jemig, dat mensen dat voor me willen doen… ik kan het maar niet begrijpen gewoon… maar het voelt zo goed, de welbekende vibe zoals ik het noem
* Ik vind het fietsten op de hometrainer leuk…ik geniet ervan
* ik leer zomaar allemaal leuke nieuwe mensen kennen
* ik denk na over sponsoracties, wil dingen ondernemen, bedenken… creatief zijn
* het voelt gewoon erg goed om iets positiefs te doen.. en daarmee wil ik zeker niet zeggen dat ik dat niet deed of had… er is heel veel goed in mijn leven he…maar qua gezondheid zat ik wel in een neerwaartse spiraal een half jaar geleden…
*steun uit allerlei onverwachte hoeken maar zo ontzettend leuk om allemaal mee te maken, dank!
* en zo kan ik nog wel even doorgaan… echt het is het beste wat me is overkomen in een hele lange tijd.

maar

er komt een klein maartje aan… geen grote en eigenlijk wil ik helemaal geen maartje… maar ik merk dat het er wel is… ik word op een behoorlijke manier door mijn lichaam teruggefloten. Ik ben nu een kleine maand aan het fietsen, dingen aan het ondernemen en vooral heel heel erg aan het genieten… maar ondertussen gaat de rest van mijn leven ook gewoon door… moet ik voor veel afspraken naar het ziekenhuis, ga ik door scans, slaap ik werkelijk als een drol, probeer ik het huishouden te doen, maar ook leuke dingen met vrienden, en er voor anderen zijn..etc.. Ik heb een aantal behoorlijke nieraanvallen gehad, en ik heb erg veel pijn…. mijn lijf moet ontzettend aan het fietsen wennen… fietsen gaat wel maar lopen wordt alleen maar slechter, mijn heupen vinden het niet tof, evenals mijn rug en sinds eergisteren mijn nek en schouders… ik kan het stuur niet eens vasthouden en mijn hoofd knalt uit elkaar… daar waar ik dacht dat mijn benen het probleem zouden zijn zit het nu vooral in mijn armen en handen en hoe hou ik het stuur het beste vast….
Mijn therapeute heeft me gisteren gemasseerd en me op fietsrantstoen gezet, een half uur fietsen en niet langer… en dan langzaam weer opbouwen… mijn armen even niet aan het stuur, gewoon laten hangen… ik moet daar even van slikken, en ik vind het lastig, maar het is niet anders… ik weet ook meteen weer dat dit niet even beter gaat worden, maar dat het betekent dat ik offers moet brengen en zeker in zal moeten leveren op bepaalde dingen… de komende tijd staat in het teken van voorbereiding en ik moet daar mijn weg in vinden.. ik kan niet alles wat anderen wel kunnen en ik hoef zeker niet de streber te zijn die ik ben ( ik zweer dat ik op de verpleegkunde opleiding nauwelijks cijfers onder de 8 had, het moest en het zou perfect en dat zit gewoon in me met alles… ) als ik iets doe moet het goed… en daar zit hem nu net de crux, ik kan dit er niet “even bij doen”… het betekent dat ik andere dingen niet kan en mijn verwachtingen van mezelf aanpassen… (oh gatver, ik hoor opeens dat nare kind van de reclame “zeg, hoe hoog leg jij de lat?” ugh…ga weg zeg papleppel, ga touwtje springen ofzo..brrr)  maar goed, die lat moet lager… en ik moet een tandje lager…of twee… of zes…

en ik ben er verdrietig van… niet dat ik dit niet wist he, maar door mijn enthousiasme wil ik te veel en te snel… ik weet dat het opbouwen is maar mijn lijf frustreert me… zoals gewoonlijk… ik baal van de extra pijn maar ik wil me er ook niet door laten tegenhouden, ik kan met gemak door de pijn heen  en hard zijn voor mezelf maar doe ik daar goed aan?… ik heb geen moment gedacht dat ik dit wel even ging doen, zeker niet… ik moet het wiel even uitvinden voor mezelf….. en daar hoort dit ook bij… als het zo makkelijk zou zijn had ik het allang gedaan natuurlijk…ik zit een beetje in de hoemoetditingodsnaamgoedkomenfase… gelukkig heb ik inmiddels een rotsvast vertrouwen in het feit dat Batman me hier ontzettend bij gaat helpen en weet ik dat ik dat los kan laten maar ik wil hier zo graag zelf ook iets aan bijdragen… want Batgirl is het nog lang niet…

misschien moet ik dat maar eens gaan doen…

op zoek naar mijn inner batgirl

:-)

 

 

 

 

Bewaren

Bewaren