maandenlang over je fysieke grenzen gaan… dat kan niet ongestraft… dat weet ik… maar zoals ik altijd zeg tegen iedereen dat ik er voor kies om het toch te doen is heel bewust omdat ik tijd met hen door wil brengen. Daar heb ik goed over nagedacht, en het voelt goed… in het geval van mijn lieve vriendinnetje was daar niets te kiezen… ik was er… altijd, zowel fysiek als via de app… en mensen waren/zijn bezorgd om me… dat snap ik… en ik zie het ook gebeuren he… dat instorten…

twee weken geleden was het er opeens, een hele week lang wist ik niet meer waar ik het zoeken moest van ellende maar ik moest door… Daphne had me nodig, maar ik besefte zo goed dat ik zo niet door kon gaan… maar wat dan? En dus ging ik naar het inloophuis, even de zinnen verzetten dacht ik… het er niet over hebben dacht ik…. right… dacht ik…

en dus had ik het erover… wel twee uur lang… zoveel intens verdriet….en kwam de lieve mevrouw die yogalessen geeft naar me toe met de woorden dat ik de volgende dag bij haar langs moest komen om te  kijken of ze me helpen kon…. zo lief!! En dat kon ze… ik ben er vrijdags geweest… heb tips gekregen om te ontspannen, om goed adem te halen, en ze gaf me een reiki behandeling… buiten in een ligstoel in de zon onder de parasol….. zo heerlijk… en het hielp… ik kon er weer even tegen… niet wetende dat Daphne drie dagen later al zou overlijden… het heeft mij door die laatste fantastische dagen met haar heengetrokken, ik had ze nooit willen missen… wat een cadeau, zoveel mooie dingen tegen elkaar gezegd, zoveel gelachen, zoveel mooie momenten, zoveel liefde, … maar ook zoveel tranen over het gemis dat er aan zat te komen, de woorden van troost, van vertrouwen… ik wentelde me erin… ons kleine groepje wentelde zich erin…..en we zagen ook dat het klaar was, dat ze het zo ontzettend zwaar had en dat leven lijden werd, en toen ze maandag stierf op de manier zoals ze zelf wilde voelde ik alleen maar dankbaarheid dat het zo mocht gaan… omdat het onvermijdelijk was he…niet het feit dat ze moest sterven, daar ben ik nog steeds zo ontzettend woedend over… schijnt er ook bij te horen… mevrouw kübler-ross kan trots op me zijn…

Daarna kwam het regelen van de crematie, wat een fijne week was dat en wat ben ik trots dat ze had bedacht had dat haar beste vriendinnen elkaar nodig hadden en haar familie ons… ik denk dat het gelukt is om iets moois van haar afscheid te maken en dat we haar leven gevierd hebben samen afgelopen zaterdag… dat ze daar stond, tussen de zonnebloemen en wij om haar heen zaten in een kring…het lukte me om ons verhaal te vertellen tijdens de dienst… zoveel mensen die later naar me toe kwamen om me te zeggen dat ze het zo mooi vonden, dat ze begrepen wat ik wilde zeggen, dat ze hoopten ook ooit zo’n vriendschap te hebben, zelfs via via hoorde ik nog zoveel lieve dingen.. niet alleen over haar maar ook over mezelf… echt, zo lief, en het maakt me zo gelukkig…wat fijn dat mensen de moeite nemen om dit soort dingen tegen je te zeggen… het helpt me… het maken van het bedankkaartje, waarvan ze zei, doe maar wat je wil..ik weet zeker dat het mooi wordt… echt, zoveel vertrouwen….en het lukte… zonder stress en gedoe was het kaartje in 1 avond klaar…

En nu is het donderdag… ik heb haar al 5 dagen niet meer gezien… omdat het niet meer kan….. dus wacht ik op verdriet dat komen gaat, op rouw, op afscheid nemen……en het komt niet… ik zit in een soort vacuum, voel weinig, kan niet huilen, ik slaap nauwelijks, een soort serene rust, stilte voor de storm, alsof ik in het oog van een tornado zit…….op een dag gaat dit mis, dan moet ik het onder ogen zien… tot die tijd kijk ik mijn harde schijf af op tv, haak ik, lees ik, lig ik veel op mijn bed beneden omdat mijn lijf al aangeeft dat het niet meer kan…ik probeer mezelf een beetje te verwennen… en hoop dat het helpt als het onvermijdelijke missen gaat beginnen…mijn gebroken hart weer moet gaan helen…

lieve vrienden… zijn jullie er tegen die tijd? Ik ga jullie zo nodig hebben!