Gisteren was het dan zover, de allereerste buitentraining van 2C2R was eindelijk daar! Vorige week gaven de weernotzodeskundigen nog aan dat het de hele dag zou regenen maar het leek gedurende de week vorderde steeds mooier te worden…. en dat was het ook… wat een prachtige zonnige dag!! Je rook de lente in de lucht en de omgeving was natuurlijk sowieso een plaatje…

Maar er was nog wel een dingetje… fietsen op een tandem… dat ook… en controle loslaten…dus werk aan de winkel! In alle opzichten :-)

Ik had wel tig keer nagekeken of ik alles bij me had… ik had heus wat gegeten… en ik had er heel veel zin in, zeker toen ik de foto’s van de ochtendploeg voorbij zag komen…. wat spannend! Ik wil gewoon koersuuuuuh…….en ja, dan was er ook nog dat ding van niet kunnen sturen, je voeten vast en volledig op Batman vertrouwen…

dúúúúúús…

dat is wat voor een controlfreak….

maar dat ging toch maar mooi goed…

meestal

laat ik het zo zeggen, het is maar goed dat er geen spiegel op het stuur zit want dat zou er vast af en toe hilarisch uitzien… als ik echt denk dat we vier bomen, een hekje, een konijn,  en een vluchtheuvel gaan rammen gil ik niet meer pas op maar knijp ik heel hard mijn ogen dicht…. heul raar…. maar ik ben gelukkig niet de enige hoor ik uit de betrouwbare bron die Frieda heet :-) Waarom weet niemand maar ik doe het…. prettig idee dat niemand het ziet achter die brede rug…. ja even over dat…. die foto’s, wát is dat, ik lijk wel 12 ofzo… en ik ben toch heus 1.83 lang :-)

Maar echt, wat fantastisch dit…hoe gaaf is het dat dit op mijn pad is gekomen… echt, het brengt me zoveel moois… fysiek zeker maar verder ook… daar had ik totaal geen rekening mee gehouden… hoe bijzonder dit hele project is… je begint er toch een beetje in je eentje aan voor je gevoel… maar gaandeweg is het niet meer mijn avontuur maar ons avontuur… ik vind dat echt wonderbaarlijk… ik besef echt heel goed dat ik dit nooit had gekund zonder dit fantastische team… wat een briljant idee om dit te beginnen maar het ook nog eens zo goed uit te voeren… het voelt voor mij heel veilig, rustgevend en dat alles geregeld wordt om me heen maar zeker ook dat dáár mijn energie niet in gaat zitten…want dat was toch wel mijn grootste angst… dat ik door alle dingen eromheen al helemaal niet meer verder kon… en dat is er nu gewoon niet…een dikke dankjewel voor iedereen van het team… jullie rocken bigtime!

En mijn lief… die iedere keer met me meegaat,maakt dat ik daar kom waar ik wezen moet, me ondersteunt in alles en mij dit zo erg gunt….die met me meedenkt, met mijn actiepagina leurt want dat ga ik zelf echt niet doen… die met een rolstoel of rollator zeult als dat nodig is en oprecht geniet van alles…je bent een kanjert… en  je kan dan wel niet romantisch zijn maar wat heb je aan rozenblaadjes als je een banaan nodig hebt he…

Ik lig hier te stralen, mijn lijf houdt zich nog aardig goed voor mijn gevoel, dat is ook wel eens anders geweest… ik heb wel pijntjes en gedoe maar dat is te verwaarlozen, beetje spierpijn, beetje last van mijn geamputeerde kant, beetje ongemakkelijk gevoel maar goed te doen en mijn energie is 0,0 maar dat is niks nieuws, ik kan ook niet verwachten dat nieren die zo ongeveer 25 % werken beter worden omdat ik dit doe… was het maar waar… dan zat ik nu weer op de fiets ze op te laden! Het is wat het is en zolang ik met al mijn beperkingen niet helemaal instort is het pure winst…

En ik had ook mooi geen zadelpijn…. ha! het fietst toch een stuk fijner als je derrière niet in de fik staat…. misschien is het het zadel of misschien de aangeraden crème maar voor mij werkt het tot nu toe… moet je nooit zeggen natuurlijk maar ik doe het lekker toch…

Het ging dus goed, op het feit na dat ik met mijn niet zo wakkere hoofd de fietshandschoenen verkeerd om aan had gedaan… retehanding als je de kussentjes bovenop je hand hebt zitten *kuch* …onsterfelijk belachelijk voelde ik me… aan de andere kant is het ook wel prettig dat alle mensen om me heen precies weten hoe ernstig het met me gesteld is…het kan maar beter duidelijk zijn vanaf het begin he… iedere groep heeft een joker nodig he… ohnee, ik was Batgirl…… Batgirl met hindernissen.

En last but not least…Batman…. wat moest ik zonder Batman beginnen zeg….dankjewel dat je dit avontuur met mij aan wil gaan, dat je je niet af laat schrikken door mijn zieke lijf en mijn onhandigheid… door mijn mutserige opmerkingen en het feit dat ik het lastig vind om dingen los te laten…. ik ben er retetrots op dat je mijn captain bent en ik jouw blok aan je been! (ik ben ervan overtuigd dat je af en toe met je hoofd tegen de muur bonkt, waaaaaaar ben ik aan begonnen….maar ik heb niets met zijn kale hoofd te maken… dat wil ik wel graag even gezegd hebben :-) Maar ff serieus, dankjewel Arjan, een team met mij vormen is hartstikke stoer.

Ik verheug me al op de volgende tocht!
hier kun je deze terugkijken… heel gaaf om te zien.

 

Bewaren