ik ben niet zo van de lange wegen… ik ben meer van de leuke kronkelweggetjes met een beekje ernaast met eendjes… en bloemetjes….en een overstekend vosje op de weg door het bos… lange wegen zijn vaak van die ongezellige fietspaden naast een 80 weg ofzo, met jakkerende auto’s en lawaai… maja… soms moet je wel over een lange weg om ergens te komen. Ik vind daar iets van… heel veel… maar vooral dat ik het lastig vind om te overzien. Die lange weg heeft natuurlijk naast dat het stom is ook leuke dingen, een onverwachts mooi kasteeltje, of mooie bomen in bloei, of uitzicht over de weilanden… maar ik kan dat nu even moeilijk overzien. Ik hoor alleen maar dat het echt zijn tijd nodig heeft. En daar heb ik geen zin in… ik wil gewoon een pilletje en klaar is het, of een pleister erop met een hartje of iets anders gezelligs, ik hou van pleisteroplossingen…. maar meestal is dat niet mijn weg….iets wat makkelijk op te lossen is…

Ik ben inmiddels begonnen met therapie voor mijn long covid en ik hoor vooral veel dingen die in mijn hoofd zoveel tegenstand opwerpen. Ik ben van de werkenaanpak, door bv te gaan trainen, mezelf bij de lurven te pakken en te gaan fietsen…in de wind en de regen….of in de zon maar gewoon er voor gaan. Altijd maar doorgaan, liefst heel veel dingen tegelijk…en natuurlijk met mijn beperkte energie is dat altijd wel lastig, ik wil altijd meer dan ik kan maar mijn hoofd is sterk… en dát lieve mensen, is nu net mijn valkuil aan het worden. Want mijn hoofd moet ff zijn waffel houden… opzoutuh… en dat vind hoofd niet tof. Mijn lijf is echt totaal uitgeput door de covid, ik heb de hele dag aanvallen van duizeligheid, ik ben totaal buiten adem als ik de trap oploop…. ik moet echt zelfs bedenken dat naar boven lopen er soms even niet inzit. Mijn brein totaal overprikkeld dus ik vergeet heel veel, en iedereen weet dat wie zijn hoofd niet gebruikt zijn benen moet gebruiken. Maar ja, die vlieger gaat niet op…. want mijn hoofd doet het niet maar mijn benen ook niet, dus zit ik soms met hele rare keuzes.. ga ik naar boven brood halen uit de diepvries want ik ben al een keer boven geweest om de was te doen het het brood vergeten of ga ik toch maar een beschuitje eten. Again :-) Dit is een simpel voorbeeldje maar soms zit plassen er even niet in omdat ik te moe ben om op te staan… op dit moment is dat overigens geen keuze want ik heb mijn tweede antibioticakuur en believe me, ik moet naar de wc…heul vaak…en heul snel … dus grenzen bewaken kan soms gewoon niet. Mijn lijf moet rust…rust… rust… maar ik kan niet loslaten, ik ben zo bang dat ik dan instort… ik moet het gevoel hebben dat ik door trainen en hard werken weer op de weg terug kom. Overleven! Maar dat werkt nu dus niet…. ik moet mijn lijf de rust geven die het nodig heeft, en van daaruit bouw ik energie op… ik vind het heel logisch klinken maar zelfs mijn nekharen gaan in opstand… ik lig al zoveel op de bank omdat ik niet meer kan, maar echt rust pakken is er niet bij, als ik lekker zit te puzzelen ren ik een keer of tig weg omdat ik oja de was aan moet zetten en oja een lijstje moet maken en oja, boodschappen moeten nog besteld en oja oja oja…. nu moet ik verplicht 25 minuten achter elkaar puzzelen… het lijkt heel simpel maar voor mij echt heel moeilijk. En nee, ik moet niet na de therapie ook nog boodschappen doen en even een pakketje wegbrengen etc. Ik vind dat lastig want ik kan niet totaal ontspannen als ik niet mijn todolist heb afgewerkt… maar die todolist maakt dat ik zoals de therapeut zo mooi zegt op tijd ga tanken en niet doorrijd als het rode lampje brandt… tot ik totaal uitgeput ben en wel moet tanken. Ik vind het wonderbaarlijk hoe snel ze mij doorheeft… en daar verlies ik nou net mijn toch al zo beperkte energie…elke dag een beetje meer.

Maar goed, rust dus… en dat mag gelukkig ook door lekker te haken, of te borduren, puzzelen of poppenhuisjes knutselen.Ik hoef dus niet heel mindful te mediteren en in mijn kracht te gaan staan met een stukje rust die ik creeër door visualiseren want ik snap echt heel goed dat dat rust en fijnheid kan geven… alleen krijg ik er vlekken van, en jeuk… Het is niet besteed aan mij en dat roept bij mij hele andere dingen op……

Ik kreeg van liefste het bloemenboeket van Lego voor mijn verjaardag en vaan mijn vrienden poppenhuisknutselhuisje., diamond painting.. een knutselmuziekdoosje .. echt ik hartje het zo erg dat de mensen om me heen mij zo veel steun geven door van die attente cadeaus te kopen. Ik voel me daardoor. Liever niet lezen, liever geen tv (praatprogramma’s etc vooral niet maar dat is geen straf, ik haat die shit) Ik moet nog steeds op zoek naar noisecancelling oordopjes of een koptelefoon want afsluiten gaat nog steeds heel erg moeilijk. Ik geniet van de dagjes met mijn mams want zij brengt rust, vooral als ik bij haar ben.

Maar dat was niet het enige dat speelde… ik ben al heel lang aan het sukkelen met plekjes op mijn voeten.. ik heb heel veel soorten hormoonzalven gehad, diagnose psoriasis, eczeem, maar nu is het duidelijk dat het naast eczeem ook een aantal andere dingen bevat. Vorige week is er een biopt uit mijn voet genomen en daar heb ik vandaag de uitslag van gekregen: Morbus Bowen… en hoewel dat een hele oppervlakkige vorm van huidkanker is moet het wel weg. En dat gaat een dingetje worden. Ik heb een tube chemozalf meegekregen en daarmee moet ik beide voeten en onderbenen behandelen. Ik heb dat al eerder bij een plekje op mijn bil gehad en het is niet tof. Alle plekjes op mijn voeten moeten helemaal kapot gaan door de zalf die ik 4 weken moet smeren, daarna gaat de huid zich herstellen. Dat betekent dat ik echt veel pijn en ellende ga krijgen maar het is wat het is… en nog meer gekluisterd aan mijn bank en huis zal zijn vrees ik… ik zie er heel erg tegenop…maar het moet echt gebeuren en dan moet het nu maar. Als ik klaar ben met de tweede antiobioticakuur wegens een hele pijnlijke ontsteking van de bioptwond, en daar heb ik ook weer bijwerkingen van…. laat ik het zo zeggen, het is fijn een huis met 2 wc’s te hebben :-)… even een biopt was dus weer een happening… en een stomme uitslag.. dat ook. Kreeg ik eindelijk eens gewoon een pleister, escaleerde dat ook weer volkomen uit de klauwen… zul je net zien! :-)

Gelukkig heb ik wel nieuw haar…en ik ben er echt heel heel blij mee. En een heleboel heerlijke Margot pekskes… want panty’s gaan het zeker niet worden de komende tijd. Mocht je nog denken, goh, ik heb nog iets leuks qua ideetjes om Paool bezig te houden… mijn dank zal enorm zijn.