ik ben ik

en dat kan soms een handvol zijn…

voor mijzelf soms maar een heel klein handje vol maar voor anderen misschien veel. Als ik ergens voor ga ga ik er ook volledig voor, dat is zo in mijn vriendschappen, in mijn liefde en in mijn hobby’s maar zeker ook in de vrijwilligerstaken die ik heb. Ik zet me in voor een aantal dingen maar bij sommige ben ik nét wat meer betrokken. Omdat ik dat wil, en omdat ik daarvoor gevraagd ben. Bij een aantal ben ik blijven hangen nadat ik er als kankerpatiënt mee te maken kreeg en voor andere dingen werd ik gevraagd. Want naast dat ik graag iets voor hen wil doen ben ik ook iemand die graag schrijft, die schijnbaar goed over kan brengen wat ik voel maar ook andere kan raken met mijn woorden. Ook in interviews of met een praatje. Ik schrijf voornamelijk voor mezelf maar ik vind het fijn dat dat wat ik voel ook echt overkomt. Dat kan ik alleen omdat ik een gevoelsmens ben, ik schrijf vanuit mijn hart, het is echt en niet bedacht. Maar daar zit nou net ook de crux. Vind je het niks, dan vind je mij niks… vind je het teveel Paola als ik bv gevraagd word om een interview voor de krant te doen of mijn verhaal over te brengen voor een zaal vol mensen dan vind je iets van mij. En ik ben niet kapot van die dingen, maar ik moet mij dan ergens overheen zetten maar ik doe het wel…omdat ik hoop dat ik maar 1 iemand raak die ik misschien kan laten zien hoe fijn het is om ook een avontuur aan te gaan of je verhaal kwijt te kunnen bv in een inloophuis. Ik word hier voor gevraagd, mede omdat er vertrouwen is dat ik het kan. En dat is terecht, ik kan dit namelijk… daarvoor hoef ik mezelf niet op de borst te kloppen, dat is iets dat in me zit.

In 1 week hoorde ik dat ik onmisbaar was geworden voor een club maar op een ander moment ook dat er veel heel veel van mij is overal, en nog op een ander moment dat ze zonder mij door hadden gewild met iets dat ik opgezet had zonder mij persoonlijk te kennen…. 3 verschillende dingen, 3 verschillende situaties…… tsja…. het 1 kan niet zonder het ander he. Als je wil dat ik iets uitdraag dan ben ik aanwezig, dan ben ik te zien en te horen. In een interview op de radio, in de krant of met een boekje. Daarvan is weinig ter meerdere eer en glorie van mezelf… natuurlijk vind ik het fijn te horen dat het iets doet met mensen en groei ik er persoonlijk van… maar de opzet is nooit geweest om iets voor mezelf te doen. Mijn boekje is er puur en alleen gekomen omdat het een doel heeft… zo ook de andere PR dingen die ik voor verschillende dingen doe…. dat ik al twee nachten niet slaap omdat ik iets ga doen wat ik rete eng vind hoort niemand. Dat heeft meerdere redenen, ik word er kwetsbaar door als ik het meld en zie dat niet iedereen daarmee om kan gaan, tsja, soms is het leven kut en dan zeg ik dat ook… dat wil niet zeggen dat ik negatief ben of geen fijn leven heb maar zo zit ik in elkaar…. ik zeg niet dat het goed gaat als ik al maanden thuis zit door een vaag virus…. dat wil niet zeggen dat ik me niet red, je hoeft niet altijd positief te zijn en te roepen dat je er zo goed mee kunt dealen… soms kan dat dus gewoon even niet…en ja vaak wel… maar dat ik dat zeg maakt ook dat mensen meteen anders naar je kijken. Zakelijk zijn botst vaak met mensen die zoals ik vanuit het gevoel leven…en mensen willen me dan in bescherming nemen en vragen me niet meer en het maakt me nog kwetsbaarder. Ik vind het fijn dat ik daar zelf keuzes in kan maken…. ik kan dat prima. Want ik vind dat dat soort keuzes altijd bij mezelf moeten liggen en niet bij goede bedoelingen, hoe lief ook.

Ik heb een “dat ga ik even doen attitude” en dan kan het overkomen dat het allemaal maar makkelijk afgaat maar dat maakt me ook kwetsbaar al zie je dat niet snel aan me. Maar ik laat me niet piepelen, door niemand. Het zal mijn reet roesten wat je van mijn jurkjes vind en dat het echt niet meer kan 2 vlechten op mijn leeftijd… dat is hashtag #leukzegdoei maar als je vind dat ik teveel of te vaak in beeld ben of denkt dat je iets zonder mij ook prima kunt raakt me dat wel… want dat is wie ik ben. Want naast dat ik exkankerpatiënt ben ik namelijk los van het feit dat ik er toevallig ben, ook goed in wat ik doe. Mensen vragen me niet omdat ik er toevallig toch ben maar ik heb ook wat te bieden. Ik sta voor mijn gevoel soms al met 2-0 achter omdat ik eerst vanuit de hulpvraag ergens ben gekomen… dat is niet iets wat mensen tegen mij zeggen he, dat is puur en alleen mijn gevoel. Ik wil me bewijzen dat ik iets kan. Dus ja wat is de gulden middenweg… geen idee maar als ik naar links of rechts ga is dat niet omdat ik zelf heb besloten om in de picture te gaan staan. Maar omdat iemand mij vraagt die kant op te gaan. Ik doe het echt met liefde, maar als ik mensen het gevoel ga geven dat er wel heel veel Paola is waar ligt het dan aan? ligt dat dan aan mij of aan de ander? Moet ik veranderen? Ik vind dit lastig want ik kan niet de hele wereld pleasen blijkbaar en sommige mensen nooit maar ik wil dat wel graag…

Dus een dikke dankjewel dat ik van de week echt het gevoel had ergens bij te horen. Dat ik iets beteken voor een team…niet als kankerpatiënt maar als Paola die iets te bieden heeft. Dat maakt de onzekere Paola die soms het gevoel heeft dat ze er nét niet bij hoort heel gelukkig.