dat is het een beetje he…doordansen… ik begin zo langzamerhand inzicht te krijgen in hoe ik met deze hele shit om moet gaan maar ik vind doordansen nogal lastig heb ik gemerkt.. zeker als je de pasjes nog aan het leren bent…ik ben nog aan het tellen.. en zoals mijn vader altijd zei als we de Engelse wals dansten samen: “niet naar je voeten kijken Paola…omhoog kijken en mij volgen” en dan kon ik me soms zomaar mee laten glijden bij deze mooie dans… met het knikje door de knietjes aan toe… en dan hoor ik hem in gedachten nog wel eens zingen in mijn oor, “Junge, komm bald wieder, bald wieder nach Haus” maar nu.. mannoman, ik blijf maar tellen…niemand de me leidt maar ik stamp rond en maak van een gracieuze engelse wals een huppelende duitse polka ofzo… ik ben er niet trots op hoe het eruitziet maar wel op mijn doorzettingsvermogen. Want doordansen is wat ik wil nu…niet terug naar de racebaan… ik hou daar sowieso niet van… en nu ik niet goed meer tegen teveel en te snel kan al helemaal niet meer… maar dat terzijde…ik wil niet terug naar de racebaan! Uitroepteken!

want het is zo makkelijk om weer te gaan racen…rennen en IKWILALLESENWELNU… maar het gaat niet, dat ging natuurlijk al heel lang niet maar zelfs dat voelde alsof het van me werd afgenomen. Dat je niet meer ziet wat er nog wel is maar alles wat er niet is… het was vooral veel niet… en ik wil dat niet meer nu ik langzaam doordans… ik wil niet kijken naar het feit dat ik niet bij de concerten van Acda en de Munnik kan zijn nu… dat ik nauwelijks naar foto’s en filmpjes kijk is pure zelfbescherming… ik wil er zo ontzettend graag bij zijn dat het pijn doet gewoon… maar ik weet dat ik dat echt niet kan… en dus koester ik de prachtige nieuwe LP die net uit is… moet nieuwe liedjes, met zoveel groot geluk… dat kan ik namelijk wel.. en dat Ruth mijn ietwat te grote hoofd in de foto van de die hard fans fotosjoppert vind ik zo grappig maar ook zo verschrikkelijk lief…want ik had daar ook moeten staan…voor die weggehaalde auto… (de fuckers!) met de rest… maar hee, ik kan nog naar de nieuwe muziek luisteren, naar de grapjes…de toekomstplannen en de gekkigheid die ik zo gemist heb…

of het feit dat ik niet meekon met mijn vriendinnen naar de kerstshow in de Intratuin… iedereen die mij kent weet dat ik dat zo onvoorstelbaar tof vind… maar nu kan het gewoon niet… al die mensen, al die lichten , geluiden, drukte… 1 van die dingen zou al een kluif zijn… alles is gewoon een hele Os of Ezel… in ieder geval teveel. Dus genoot ik mee van de foto’s, de berichtjes en de blijheid van hen… en het lieve cadeautje dat ze me gaven…. voor bij mijn lichthuisjes.. te lief!!

‘En zo kan ik nog zoveel meer opnoemen… en echt er is heel veel waar ik me zorgen om maak, waar ik snachts niet door kan slapen… maar dat heeft veel minder met mezelf dan wel met anderen te maken… vooral om mijn vriendinnen, om hoe ik er voor hen kan zijn nu sommigen het echt heel zwaar hebben, maar ik kan daar niets aan veranderen, ik hoop dat er op mijn manier voor hen zijn toch iets moois in hun leven betekent…. er zijn nu eenmaal dingen waar ik echt totaal geen floep aan kan veranderen…was het maar waar….maar ik hoop dat er op mijn manier voor hen zijn toch iets moois in hun leven betekent, al laat ik ze alleen maar even heel hard lachen, en andersom gelukkig ook….. en al is het maar op afstand… ook dat heb ik niet in de hand op het moment….

Echt, ik kan een miljoen miljard dingen opnoemen van kanniet en nooitmeer en watdenkjezelfPaool? maar ik kan er altijd een miljoen miljard en 1 opnoemen van kijkeenswatmooibuiten, tranenvandezemooiemuziek wateengelukdatikmenooitverveel , samenmetvriendenzijn, metliefstelachen, vantrotszijnopdedingendieikmaak en gewoon gelukkig zijn…

Dus gooi ik nog wat gekleurde marshmellows in mijn koffie… gewoon omdat het kan.