ik voel het borrelen…. en ik stop het weer weg…
ik probeer angstvallig de leuke dingen te benoemen, te genieten… omdat dat voor mij het fijnste werkt…. ik koop lichtjes voor in de takken voor het raam, ik kijk kerstfilms op netflix, ik haal zalige harde broodjes bij de bakker en ik kijk naar de vogeltjes buiten… draai kerstmuziek, geniet van mijn prachtige nieuwe kleren en lees hier en daar wat vakbladen… ik haak wat, ik rommel wat in huis…. ik knuffel met de katten en ik schrijf een gedicht voor een jurkenzussie waar ik het lootje van heb getrokken… ik kruip onder een dekbedje, ik app met vrienden, lach geregeld hardop, ik verheug me om met mama naar de notenkrakerballet te gaan binnenkort….ik popel om de kerstboom op te zetten en dat wordt een uitdaging met die twee terrorcats…..ik doe dansjes in de kamer bij een mooi liedje, drink warme chocomel en heck, ik heb zelfs een enorme pan met verse tomaten/groentesoep gemaakt met balletjes, zo rol ik tegenwoordig namelijk gewoon…. en ik geniet ervan, echt….
maar het valt niet mee op het moment…. want het gaat best wel kak eigenlijk… ik voel me tekort schieten naar iedereen, merk dat alles me ontzettend zwaar valt en de pijn behoorlijk aanwezig is.. pijn in mijn gewrichten maar sinds een week ook in mijn nieren en blaas… het zal allemaal wel…. been there done that and certainly didn’t buy the tshirt…. maar het is mistig buiten en mistig in mijn hoofd…. want ergens is daar dat stemmetje steeds….wat als dit niet over gaat, het duurt nu al een flink aantal weken, de onvoorstelbare vermoeidheid die me laat liggen als ik maar iets gedaan heb…. ik heb totaal geen energie, nergens voor… verlammend is het… ik doe het allemaal wel want het moet van mezelf, niet miepen, gewoon doorgaan… en ik heb ook heel veel om dankbaar voor te zijn… en dat ben ik ook…van harte en met volle teugen….want over het algemeen ben ik maar een bofbips…
maar de angst dat ik een terugval heb is zo enorm groot dat het me overvalt, ik wil echt niet meer terug naar het bank/bedleven die ik nog maar net een beetje achter me heb gelaten… rusten tussendoor, okay, snap ik….en doe ik ook….maar wakker liggen van de pijn en te moe zijn om te plassen is iets wat ik graag als vage herinnering had gehouden… mijn schildklierwaardes zijn ook drama dus hopelijk komt daar een gedeelte van de vermoeidheid vandaan, nieren blijven beroerd maar stabiel en de bijwerkingen van de borstkankertherapie zijn driewerf kak…. dus in mijn hoofd weet ik dat het allemaal daar van kan komen, en dat er ook weer betere tijden komen maar de angst laat zich daar niet door leiden…
dus probeer ik wanhopig om de regie te houden, door te gaan met alles wat ik zo graag doe en hoop ik dat het snel op zijn retour gaat….1 ding is zeker, aan mij zal het niet liggen! Ha!
en Wim er is niks mis met een dikke knuffel!! Lief dat je aan me denkt… komt wel weer goed…
dankjewel Angélika, het is gewoon naar, gaat wel weer over voor ik een jongetje ben maar vooralsnog heb ik een kloet in mijn buik…. terugslagen horen er altijd bij dat weet ik maar op de 1 of andere manier kan ik het even niet overzien ofzo…
Lieve Lieve Paola
Wat een verhaal weer ik wou dat ik wat helpen kon om van dat klote gedoe af te komen maar jammer genoeg heb ik die gave niet maar heb wel heel veel verdriet om jou ik hoop dat het binnen kort weer met je beter gaat, en we spreken weer een keer af om een bakkie te doen, heel vele lieve groeten en een dikke knuffel sorry (#metoo) ook voor Rob heel veel sterkte WIM
Wat een giga klote kakzooi….
Alles wat je kan bedenken is waar. Lieve Paool, het is ook allemaal rommel in je lijf. Verstandelijk is alles te beredeneren. Maar je gevoel en dat rottige duiveltje op je schouder. Zo klote…. Ik stuur je hele dikke knuffels en heel veel liefs. En ik hoop, dat de mist snel optrekt uit je hoofd