en toen was het opeens 30 Maart 2015…. vorig jaar toen ik hoorde dat Acda en de Munnik uit elkaar zouden gaan kregen we de mogelijkheid om bij de allerlaatste in Carré te zijn… en ik dacht, oh dat duurt nog heul lang… eerst maar eens in de ontkennningsfase….maar het gaat zomaar voorbij, zo’n afscheidsjaar…. en ik mag bij de allerlaatste zijn… nu is dat op zich ook wel terecht gezien het feit dat ik hun halve huis betaald heb, maar toch, het mocht maar he!!

Maar gezondheidsgewijs heb ik de afgelopen jaren veel in moeten leveren en daar waar ik vroeger soms 2, 3, of zelfs 4 of 5 keer per week ergens in een theater in nederland zat om van ze te genieten (even tussendoor, als u iets wil weten over welk theater dan ooit, dikke kans dat ik er ben geweest he… roept u maar)

Het begon met een liedje die ik ’s nachts op de radio hoorde en ik wist meteen, daar wil ik meer van horen… ik ging de cdwinkel in waar met veel moeite een cd van Acda en de Munnik tevoorschijn werd getoverd… wie zegt u?… maar ik ben nogal een doorzetter he…. we heten niet allemaal marco borsato he mensen… en toen ik de cd mee naar huis nam en beluisterde was ik verliefd… alle liedjes waren voor mij geschreven, hoewel.. ik hoop het niet gezien het feit dat ze vooral veel over doodgaan en slechte relaties zongen ;-) maar u begrijpt me wel… het kwam binnen… heul hard… en dus rende ik met mijn cdtje mijn hele vriendenkring, de buurt en alles wat maar ademende af om het te laten luisteren… mijn vrienden hebben daar nog trauma’s van… mijn katten ook….het was wat… zo’n AHA moment van Oprah…. dat was het… en toen kwam ik er achter dat ze ook nog iets leuks in het theater deden… mijn lief wilde niet mee naar een voorstelling en dus ging ik ook niet… daar heb ik tot op de dag van vandaag spijt van……… ik zocht van alles over ze op en er was een fansite waar ik al snel kind aan huis werd en langzaam meer fans ontmoette… met hen ging het ook steeds beter en toen was daar opeens Niet of nooit geweest… Hee Paool, dat zijn toch die mannen van jouw… yep yep yep, retetrots was ik… kiek nou, ze waren opeens beroemd aan het worden…. ik weet niet wie er meer liep te stralen, zij of ik… en ik wist dat het rondleuren met de cd wel toevallig de oorzaak was ofzo he :-)

ik ontmoette een aantal andere fans op een fansite en later de officiele pagina… in de kletskist en in het gastenboek en daaronder was Daphne… wij ontmoeten elkaar in een cafeetje in Doetinchem voor het eerst met onze foto’s en plakboeken en gedoe… en het klikte… meteen… we waren nogal alleen in onze buurt met onze liefde dus we besloten ter plekke dat wij samen naar optredens zouden gaan……..and boy did we…. we hebben nachten in rijen voor theaters gelegen om kaartjes te krijgen want de heren waren opeens bekend en dus wilde iedereen naar het theater…en dus lagen we door het hele land heen vanaf een uurtje of 3, 4 in de rij om kaarten te scoren….tuinstoeltjes mee, drinken, eten, dekens, whatever… wij hadden het :-) en megagrote schoenen en tuinbroeken zie ik nu :-)

 

 

en eindelijk met ze op de foto… dol maar dan ook dolgelukkig…. ik heb er nog 1 maar daar sta ik met een stel vriendinnen op en die kan ik dus niet zomaar op het www gooien :-) maar neem van mij aan… ik straal!!! Piepjong en gelukkig… ik heb foto’s van vandaag… hoe mooi is dat!!!

 

 

 

Daarna nooit meer gedaan he… gewoon omdat we inmiddels bij het meubilair gingen horen enzo en wij waarschijnlijk schamper uitgelachen waren als we het gevraagd hadden en hee, ik had er 1 dus dat was klaar :-) Zoveel mooie herinneringen, verdrietjes, groot geluk en schaterlachen… een feestje was het!! Teveel om op te noemen en ook teveel wat ik gewoon niet delen kan 0mdat het dingen zijn die ik alleen koester……

Dus genieten werd het… ik werd in die tijd al ziek dus het was voor mij een fantastische uitlaatklep…. theaters, openluchttheater bloemendaal, vondelparkconcerten in alle soorten en maten en jaren, radio opnames, tvopnames, wij waren er :-) vooral try outs waren favoriet. Helaas werd ik te ziek om nog met elk circus mee te kunnen en genoot ik vooral van de verhalen van mijn vriendinnen die ik door de jaren heen had gemaakt… waarvan Ruth en Petra en Jolanda naast Daphne mijn grootste vriendinnen waren… maar ook Roos, Michelle, Margot, en nog veeeeeeeel meer….en ik Roos uit de vijver moest vissen met droge kleren in bloemendaal… dat schept een band….en toen een aantal van mijn teksten in het boekje van de op voorraad cd werden gebruikt en mijn naam in het boekje genoemd werd wist ik dat ik rustig kon sterven ofzo….

Maar als je nooit meer met een circus mee kan word je verdrietig… want niet met elk circus meekunnen is niet erg…met bijna geen enkel circus meer is lastig, verdrietig en ik werd daar ongelukkig van……..het gevoel dat je er niet meer bij hoort en dus trok ik me terug… kon zelfs een tijdje niet meer naar de muziek van hen luisteren omdat ik niet los kon laten… vriendschappen verwaterden en ik was bezig met mezelf weer uit te vinden… tot ik twee jaar geleden borstkanker kreeg… en vriendschappen weer opbloeiden, waarvoor nog altijd mijn grote grote dank…niet voor de borstkanker he, laat dat duidelijk wezen, dat vond ik een belachelijk idee van de grote meneer hierboven… die let vaak niet op als ik weer ergens voor in aanmerking kom maar dat terzijde…. mijn vriendschappen kwamen terug… en ik ben daar zo gelukkig om…nog steeds!!! Ik laat jullie niet meer gaan he… dat dat even duidelijk is!!!

En toen was daar opeens het grote nieuws, Acda de de Munnik zouden uit elkaar gaan… okee, dacht ik… dat kan… heel volwassen ben ik nu, daar ga ik vast heel volwassen mee om… en het duurde nog bijna een jaar… ik was nog erg ziek na mijn behandelingen dus het drong ook allemaal nog niet echt door… maar het werd heel snel 30 maart 2015… heel snel…

ik heb zitten juichen, joelen, gillen, zingen, tranen weggepinkt die tijdens lopen tot de zon komt opeens gewoon over mijn wangen stroomden… en bij ren lenny ren kon ik de koortjes niet eens meezingen… want het was namelijk niet zo dat zij alleen uit elkaar gingen…het was een einde van een tijdperk voor mij… nooit meer mooie nieuwe liedjes, nooit meer hun humor, nooit meer dat prachtige tweestemmige dat me zo gelukkig maakt… en ik ben er verdrietig van… echt verdrietig… vandaag zijn er tranen…veel meer dan ik dacht…. ik voel me een klein beetje een one direction fan zonder het snijden in mijn armen dan, dat dat even duidelijk is… ik ben fan, geen gekkie :-)

Het staat er echt…. pagina 18 zwart omrand…….

 

 

Afscheid komt in schokkerige beelden
We zien
de plekken waar wij als jongens speelden
Waar wij als mannen
onze plannen de ruimte gaven
Waar we zagen dat het kon
Waar dat
wat jij wat ik verzon
Als vanzelf gestalte kreeg,
Het licht zocht
Opsteeg
om de hemel te verkennen
Hoe snel
kun je wennen aan geluk.