Ook dit postje schrijf ik een paar dagen later omdat ik daar helaas nauwelijks de wifi kon gebruiken en er al helemaal geen foto’s bij kreeg, daarbij had ik het ook enorm leuk met iedereen en rupsje nooitgenoeg wilde alles meemaken en zoveel mogelijk met iedereen delen dus ik heb het maar lekker over me heen laten komen om dan een paar dagen later het verslag te schrijven, ik ga geheid dingen vergeten want zoals iedereen weet zat mijn geheugen in mijn rechterborst en die heb ik al een tijdje niet meer gezien, in het begin kreeg ik nog wel eens een kaartje maar uit het oog uit het hart blijkt maar weer, ondankbaar “B”tje :-) :

oja ff een voetnoot, mededeling of leestip, ik schrijf soms in de tegenwoordige tijd en soms in de verleden tijd… het kan soms niet anders en ik wil soms niet anders, dus het is literair een beetje een zooitje maar dat is het altijd dus ik hoop dat het niet al teveel moeilijkheden oplevert voor u allen. En ik heb koorts, daar word ik over het algemeen ook niet veel frisser van, ik gok dattu nog veel gekkere dingen tegen gaat komen :-) That’s my story and I’m sticking to it!

 

eindelijk is het dan zo ver…

ik heb geen oog dichtgedaan natuurlijk en zat zoals gewoonlijk al heel vroeg beneden in de lobby… het personeel schrikt zich iedere morgen weer kapot als ze de hoek omkomen… aanstellers much?…. ik gok dat ze problême avec le memoire hebben want op de vierde dag zou je het kunnen verwachten lijkt me….ik zit er namelijk iedere dag… mijn lief snurkt nogal en ik lig nogal veel wakker, heb enorm veel last van kramp, meestal op 5, 6 plaatsen in mijn benen en voeten tegelijk, ga dat er maar eens uitstrekken en vooral voor op mijn scheenbeen is het uitermate pijnlijk…vervolgens liep ik de vloerbedekking bijna uit de kamer…. en dat valt voorwaar nog niet mee met al die omgezaagde boomstammen om me heen…. dus zit ik regelmatig beneden bij de wifi te hopen dat ik alvast iets kan schrijven… of om uit het raam te kijken naar het prachtige uitzicht, om de zon op te zien komen en te genieten…. ik wil daar wonen gewoon… ik was vooral erg zen daar in den morgen… Het is maar goed dat ik veel alleen was, zat liedjes te zingen via spotify op mijn computer en stiekumme dansjes te doen (wel zittend want de wereld danste zelf ook) ik kan er niks aan doen..als ik muziek hoor beweeg ik…

Ik zit dus rustig my own business te minden als Ken de bocht om komt rennen, die moest iets heul belangrijks doen en dat was voor ons het sein om weer een staaltje doorslaan te doen samen, echt zet ons bij elkaar en het gaat mis, ook om half 5 ‘smorgens… dat maakt allemaal niks uit….waar het allemaal over ging weet ik niet meer maar geloof me als ik zeg dat u het niet wil weten… gewoon niet…. het is overmacht, het moet…..wij hadden de kaken alweer in standje pijnlijk staan omdat we niet meer bijkwamen… dat belooft wat voor vandaag…

Heel langzaam druppelden de mensen naar beneden en opeens hoor ik dat ik inmiddels in bocht 6 zit… huh… ja er bleek dikke pret want Batman was de begeleider van Lau en Paul die op de tandem om half 5 mochten starten in een bijzondere rit. Omdat onze tandems boven stonden moest hij mijn chip vast meenemen op de fiets…. de rest van de captains gingen allemaal met de lift naar de top om dan met de tandems af te dalen…. appeltje eitje die alp, het voelde alsof ik gewoon rustig in de lobby cq ontbijt zat…opeens bedacht ik me dat mijn halve vriendenkring via de app mijn tijden doorkregen en ik zou toch om 9 uur starten? Dus snel een postje op facebook dat ik het écht niet was, later bleek dat zelfs twee van die berichten nog onduidelijk waren… hmmmm zou het zo kunnen zijn dat men mijn updates en verhaaltjes niet goed leest ofzo?…nah, dat zal tonnie? :-) goed lang verhaal… rit 1 ben ik  niet…Het is nog wel een puzzeltje wat Arjan daar uitgevroten heeft want zoals u ziet komt hij toch een half uur sneller dan ik boven… tsssk, die dacht natuurlijk dattie het lachertje van zijn vriendenkring werd als die muts met die bananen net zo snel als hij boven zou komen… ik hoop wel dat ik leuke dingen gedaan heb daar… indien iemand me gezien heeft, whatever happens in Alpe d’Huez stays in Alpe d’Huez!!

Aan het ontbijt ontdekte ik dat er al een behoorlijke drukte in mijn maag was… daar kon niet heel veel eten meer bij in…maar ik had de dag tevoren een aantal keren te horen gekregen dat ik moest eten… dus deed ik dapper mijn best en hee, het lag niet aan het ontbijt, dat was iedere dag echt geweldig….maar bij stress en spanning gaat mijn keel op slot… ook onderweg ging dat nog een probleem worden maar ik had van heel veel lieve mensen allerlei makkelijke dingen meegekregen, van tabletten, tot een soort gesuikerde fruitreep en knijpfruit in een zakje naar speciale winegums uit een sportzaak…. en natuurlijk had ik bananen… wat zou ik zonder sliertjes op die berg moeten… dat gaat ie nog missen, Batman…. dat getrut met bananen…. ik maak eerst de schil los, dan moet dat vieze topje eraf en dan alle losse sliertjes…. dat lijkt mij een logisch verhaal maar ik hoorde Arjan toch echt een paar keer verzuchten dat ik dat ding op moest eten en wel nu…. tsssk….. ik ga die meloen maar weer eens tevoorschijn halen, of een verse ananas…..eens zien of ie dan nog over de bananen emmert als ik met zo’n kurketrekker in de weer ga ;-)
eten dus….het is lastig, en op de fiets helemaal…ik krijg het niet weg…maar fietsen zonder eten is uitermate dom, dat weet ik ook wel… Ik heb geloof ik zelfs nog een ei gegeten, die deze keer wel gelukt was…. we moesten zelf onze eitjes koken en voor we wisten hoe lang ze moesten heb ik er zeker twee onthoofd die ik zo op kon snuiven… snotties, doe maar niet…. het zal allemaal reuze gezond zijn die rauwe eieren maar ik denk persoonlijk dat mensen die dat zeggen gewoon net als ik geen ei kunnen koken maar dat terzijde nietwaar Jan? (als het anders moet, neem even contact op met mijn advocaat, de heer Zwarte Kip, hij woont in een glazen fles….djeez, ik trek die schuilnamen niet meer hoor….  maar die eitjes….aan het einde van de week hadden we het aardig onder de knie he :-)

En toen was het eindelijk tijd om te gaan… tien keer de tas gecontroleerd of alles erin zat… nog meer ratelen als normaal… sorry daarvoor… dat is stress…. dan zit er helemaal geen rem meer op… gewoon oordoppen mee he lieve Jen? Kun je mij ook mee uitzetten… ach en als we dadelijk fietsen ben ik toch buiten adem… mooi meegenomen

Mooi weer, heel veel zin en een gezonde spanning… daar gingen we dan, op weg naar Bourg d’Oiseans.. een plekje net voor de start. Insmeren, fietsen goed zetten, de geweldige gehaakte batman en batgirl erop en hartslagmeter om doen en gaan met die banaan… even checken of we miep zwaaimaarraakvooreenknaak  vast op de fiets moesten zetten, mijn evenwichtsorgaan besloot dat vakantie nu eenmaal vakantie is, en het bijltje erbij neer te gooien, daar is het laatste woord nog niet over gezegd, hij had best een andere week uit kunnen kiezen…. maar met duct tape en tie rips kom je een heel eind he…als ik niet had kunnen blijven zitten had ik me vast laten zetten….gelukkig had niemand pur bij zich … en was het ook niet nodig, ik denk zomaar dat ik dan nu nog op die fiets had gezeten….

klik op de foto’s voor de onderschriften, vooral die met die zonnestralen… wat een prachtige foto is dat onverwachts geworden <3

En dan op weg…. gewoon 1 groot feest!!! Ik heb werkelijk de hele godganse weg met een vage dwaze blik zitten stralen, zo lekker wezenloos voor je uitkijken….met een glimlach van oor tot oor……ik gok dat de helft van de mensen dacht dat ik de teamarts van Thomas Dekker tegen was gekomen…. maar nee, ik kan van nature zo kijken….pretletterhoofd….  Jan die eigenlijk Michael heet sloot bij ons aan en samen begonnen we aan de klim… iedereen die de berg wel eens op is gegaan weet dat het begin meteen aanpakken is, niks te lanterfanten, trappen Paool… het is gelijk retezwaar… maar ik dacht geen moment waar ben ik aan begonnen… en ik hoop zo ontzettend dat de mannen om mij heen dat ook niet dachten…. ik heb echt alles gegeven wat ik had en ik hoop zo dat het ook mijn verdienste was, deze klim…. ik heb geen moment niet meegetrapt en ik hoop dat Arjan dat gemerkt heeft….ik kan niet gewoon maar een beetje meedraaien… want ík wil namelijk die berg op…. anders was ik wel op de bagagedrager gaan zitten he…. het moest ook mijn prestatie zijn….let wel, ik weet dat ik zonder Arjan echt niet boven was gekomen maar wij waren volgens mij wel een goed team meneer Batman,  en ik kan je niet vaak genoeg zeggen dat ik zo dankbaar ben dat je mijn blog las en besloot dit met mij te gaan doen…. je had geen idee waar je aan begon en boy, waar begon je aan!!! *gniffel*  Ik gok dat je wel eens dacht dat je gek was geworden toen je ja zei maar verdomd, wij rockten dit samen!! Ik ben je zo dankbaar dat je mij die kans gaf, ik krijg namelijk niet zoveel kansen in mijn leven dus ik was vaak bang dat je toch zou besluiten om het niet te doen….dat ik een appje of een telefoontje zou krijgen dat mijn verwachtingen helaas ff iets te hoog gespannen waren… niet omdat jij het niet wilde maar omdat jullie het beter voor mij zouden vinden, dat is zonder overdrijven the story of my life….. die angst zit er behoorlijk in….  echt, ik heb er geen moment spijt van gehad, sterker nog, dit was 1 van de beste beslissingen van de laatste 15 jaar…en het moment dat jij op de fiets riep dat je echt zo geen spijt had om dit met mij te doen…ik zweer dat ik bijna van de fiets viel van trots….maar dan ook echt! Wow, dit gebeurt nu echt gewoon….. echt…. ik droom niet…. ik fiets de effing Alp op…..echt als je puur geluk opzoekt in het woordenboek zie je een foto van mij op dát moment….en dan begrijpt iedereen wat puur geluk is ook…… Ik had dit avontuur niet met een andere captain willen beleven, jij hebt er echt alles aan gedaan om mij te laten shinen, niet alleen nu maar het hele jaar…dat zegt iets over jou… en ja ik weet dat het verhaal over mij gaat maar team Paola kon ook team Paola zijn omdat ik me nergens zorgen over hoefde te maken en alleen maar hoefde te genieten…. dat is een ongekend gevoel voor mij…. ik ben al heel heel lang niet meer onbezorgd…. nu was ik het…. totaal onbezorgd….. fijn om dat weer eens te voelen…. en ja, ik klets weer als dokter oetker bakt maar ik moet het kwijt….. mijn leven stond die dag absoluut niet in het teken van mijn ziekte…. gewoon niet!!! Dat is heel heel lang geleden……omdat er mensen vertrouwen in me hadden of in ieder geval in Arjan :-) Ik merk dat ik honderdduizend dingen zeg maar niet de woorden vindt voor wat ik wil zeggen…misschien dan maar gewoon even zo… met de woorden van mijn mannen…. ik denk dat het alles zegt…

Even rustig ademhalen
Want het lijkt alsof het regent als altijd
Maar het regent, en het regent….zonnestralen

 

dus tegen diegene die tegen mij riep “ja zo kan ik het ook wel’ , ik nodig je uit dat eens te proberen…. maar dan wel op mijn manier met al mijn gedoe erbij…. praten we daarna nog een keer vriend….. grapjassen heb je overal he… vaak zijn het nederlanders die denken dat ze Guido Weijers zijn… maar die fietste toevallig zelf mee dommies…. maar daarnaast heb ik alleen maar fantastische dingen gehoord, zo gaaf….ik kan het gewoon niet uitleggen hoe dit voelde… je moet het meemaken om het te snappen, mensen die je naam roepen langs de kant, iedereen moedigt je aan en ook zoveel complimenten van andere renners en lopers… in het begin riep ik alleen maar dank je, lief, bedankt, jullie ook, dank… maar ik kon het gewoon niet bijhouden… teveel… en ik probeerde ook nog wat van de omgeving te genieten, ook niet onbelangrijk… Ik durf te beweren dat ik in geen jaren zo verschrikkelijk gelukkig ben geweest!! Tuurlijk deed mijn lijf pijn, tuurlijk was ik moe, tuurlijk liep mijn hartslag naar grote hoogtes, van alles aan de hand maar ik kon alleen maar stralen… ik ken veel #kleingeluk momenten, iedere dag weer…. maar dit was grootgelukinhetkwadraatmaal400 ofzo… wat een belevenis!! En al mijn lieve bekenden die me aanmoedigden, knuffelden en me naar boven schreeuwden… ik vind me dat toch tof! Ik heb achter mijn zonnebril van puur geluk heel wat tranen weggepinkt…. stilletjes hoop ik….. terwijl ik het opschrijf voel ik weer de tranen over mijn wangen rollen… ik kan niet uitleggen hoe gelukkig jullie me gemaakt hebben… ik vergeet dit nooit meer, ik weet niet hoe ik dat ooit goed moet maken… dat kan ik niet denk ik…. voor eeuwig in het krijt bij drie mannen met een fiets *gniffel* (nog veel meer hoor, het hele team rockt… maar dit was even ons team op dat moment) Frank dankjewel voor alles, echt ik heb volgens mij wel honderd keer gehoord dat ik een topper ben, alles wat je voor me gehaald hebt aan eten op de berg,  want ze stonden overal met allerlei lekkers… van stroopwafels tot komkommer, tot banaan en bouillon etc. ,  het feit dat je mijn hartslag in de gaten hield als ik dat even vergat omdat ik vond dat ik niet moest opletten maar fietsen, je positiviteit en je gezelligheid en niet te vergeten je geweldige liedjes onderweg waar ik helaas niet bij mee kon zingen omdat ik buiten adem was maar

Come on and shine (shine), shine like a star
Shining so bright like the star that you are
Oh oh oh oh shine (shine) into the future
Spreading your light wherever you are

Ik heb me de hele weg een star gevoeld..  je bent een enorme lieverd! *insert rollende ogen van Arjan, gniffel* En Michael met zijn grapjes, die halverwege de berg mijn elastiekje uit mijn haar terugbracht die ik onderweg was verloren…. zo het ravijn in…. zorollenmijnkanjers…. dat laatste lieg ik natuurlijk he, van dat ravijn… dat snapt u wel… dichterlijke vrijheid noemen we dat, straks ga ik ook nog zeggen dat we geëvacueerd zijn ofzo, let maar op….  maar als ie in het ravijn was gegaan had ie hem ook opgehaald…. toevallig….maar Jan, ik ben zo trots op je kanjer, vorig jaar achterop…dit jaar zelf…. twee keer… hoe dapper ben je dan! Zoveel respect voor je kerel. Bedankt dat je zo lief voor me was de hele weg.  Bedankt dat jullie me zoveel en zo vaak lieten stoppen, niet alleen om op adem te komen maar om alles zoveel mogelijk te beleven…dat het echt mijn feestje was en dat jullie me geen moment het gevoel gaven dat ik rete irritant was…. ik begrijp nu dat je dit een aantal keren op een dag wil doen… zes keer niet want dan heb je geen tijd om het te beleven maar een paar keer… lijkt me heul tof..

nog een paar leuke filmpjes van onderweg :-) we gingen nogal eens live op facebook geloof ik LOL

 

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Wat een avontuur…. Indiana Jones is er niks bij…..ik heb genoten!! Wat ontzettend leuk om samen met het hele team over de finish te komen en dit op deze manier te beleven, ik hoop dat mijn teamgenoten precies dat hebben gevoeld wat ik heb gevoeld die dag…..dat gun ik al die toppers zo!!!

Ik heb dat hele laatste stuk nog net niet zitten gillen maar dat wilde ik eigenlijk wel…. lieve lieve Chantal, wat fijn dat ik het met jou mocht beleven… ik blijf dit wonderbaarlijk vinden… dat ik vorig jaar bij de finish nauwelijks overeind kon blijven en nu dit…. bizar!!! Ik ben zo trots op je en dat ik dit avontuur met je mocht delen… dat je mij dat laatste duwtje hebt gegeven om te mailen en me op alle manieren te ondersteunen…. echt, vriendschap is zo mooi……dat moment in de nederlandse bocht was heel bijzonder…. ik stortte even helemaal in, al die mensen, al die kaarsen, al ons verdriet om onze prachtige vriendinnen die er niet meer zijn… en onze vriendschap…. en het feit dat ik daar stond met jou in mijn armen…. dat ik jou nog wel vast kan houden en omarmen….omdat er wél hoop is… en nieuwe kansen en nieuwe behandelingen…. omdat we al dat geld ophalen…zodat jij gebruik kan maken van nieuwe therapiën die ervoor zorgen dat we nog heel lang bij elkaar blijven… het levende voorbeeld dat we op de goede weg zitten, al onze onmacht over die Uckziekte…. intens verdriet en intens geluk…..het ligt soms even heel dicht bij elkaar…

 

Bewaren

Bewaren

Wat fantastisch om over de streep te komen, mijn lief te knuffelen die zóveel voor me heeft gedaan in de voorbereiding maar ook daar…. wat ben je toch een kanjer Rob…. echt!!! Zonder jou had ik dit niet gekund, jij reed me naar alle trainingen en werd gaandeweg steeds enthousiaster toen je zag wat het me me deed…. Ik hoop dat er wat foto’s zijn van ons…ik heb nog niet zoveel binnen maar jij rockt bigtime!!! Mijn stille kracht die er altijd voor me is… dank dat je mij liet shinen en zo’n fantastische supporter was, dat is heel hard werken namelijk! :-) Ik weet dat je dit niet tof vind maar ik zeg het lekker toch he… lekker puh :-)

klik hier voor het gave ReLive filmpje…ik kan er geen genoeg van krijgen :-) ik vind het vooral ook heel erg grappig dat we schijnbaar totaal off the road gaan….

#zorollenwij

 

beklimming 2 is dus mijn beklimming he….zeg maar gerust, mijn feestje :-)

 

 

wordt vervolgd :-) want believe me…. the mountain of doom had nog heel wat in petto :-)

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren