Sorry dat deze blogs met iets vertraging komen maar deze week is zo heftig en kost zoveel energie dat het me niet lukt om het op dat moment in de woorden te gieten die ik wil en die het verdient.. dus met een beetje vertraging komt het echt online… en het wordt een lange, dus pak iets gezelligs te drinken en wat te knabbelen want daar gaan we! Zoals ons motto was deze week: attamottamotta!!!
vandaag was het dan eindelijk zo ver, de grote dag. Je proefde de spanning uit alle hoeken en gaten en ik herkende het zo… liefste was al vroeg vertrokken, lees midden in de nacht want hij ging voor de vroege allereerste klim… het was echt ontzettend mistig en koud…niet te geloven, de hele week prachtig en nu zag ik dit en was het boven op de alp 4 graden! Doe eris ff normaal ofzo…
In eerste instantie baalde ik behoorlijk van dit koude weer… de hele week 30 graden en nu dit, alles zat dicht… blergh… (spoileralert: het trok later open en het was weliswaar tien graden minder maar prachtig heerlijk weer, zeker om te fietsen en te wandelen) en de andere silver lining was het feit dat we de skilift in moesten… en hoe minder ik zie in dat bakkie hoe beter….. want ik vind dat nog wel een dingetje…. (lees: ik fiets liever omhoog)
Rob liep inmiddels het asfalt van de berg af… echt wow, wat een tempo, het is echt niet normaal… hij was precies op tijd om hier weer met de bus naar de start te kunnen. Ik stuur een appje, hee schat, waar ben je nu…denk zwaai ik hem even uit… maar hij was alweer bijna beneden. Wanne keerl! We moesten nog haast maken als we hem ook wilden zien aankomen daarboven, dus daar gingen we dan…met het gondeltje… Esther was zo nodig nog banger dan ik dus er gingen heel wat schietgebedjes naar boven. En daar gebeurde het… we hoorden een klik, en zwiep zwiep zwiep, we gingen niet meer verder, en dat zwaaien tot we stil hingen… daar word ik persoonlijk helemaal niet misselijk van ofzo… en nadat we een minuut of 5, 6 stil hingen en er allerlei abseilscenario’s op ons af werden gevoerd waar wij nog groener van werden hoorden we een klik en gingen we weer verder… natuurlijk stapten wij op het eerste tussenstation uit waar het niet moest en stonden we keihard sneu te wezen tot er weer een leeg bakje voorbij kwam waar we met rolstoel in konden… zet er dan gewoon neer dat we “motten blieven zitten” :-)
Es denkt als dit maar goed gaat 
Ik vind het totaaaaaaaal niet eng ofzo!
Ondertussen waren beneden de tandems, de wandelaars en de Hazepino ook gestart dus iedereen was aan het avontuur van hun leven begonnen. Ik hoopte zo dat het voor hen ook net zo verschrikkelijk gaaf zou worden als het voor mij was de afgelopen jaren. Dit is zo’n lieve groep mensen die ik het allemaal zo gun om een keimooie ervaring te hebben waar ze echt zoveel aan hebben in hun verdere leven. In gedachten gaf ik ze allemaal een duwtje en een schouderklopje, wie weet hebben ze het gevoeld.
de eerste keer boven, kanjer! 
Wij stonden inmiddels boven om iedereen keihard juichend binnen te halen, mooi plekske en de zon begon door te breken, ondanks dat we ons ontzettend goed insmeerden steeds hebben zijn we toch nog wat verbrandt..ik ben de rest van de week als Rudolph the rednose reindeer door het leven gegaan maar het was keimakkelijk als ik ’s nachts weer moest plassen he… elk nadeel hep zijn voordeel
Maar naast ons hele team liep nog een mooi ander klein verhaal… namelijk het feit dat we meewerkten aan het programma down with Johnny en de wens van een lief meiske in vervulling lieten gaan… Arjan fietste samen met Marco mee met het team van Talpa om de wens van het meiske dat haar mama de top zou bereiken van de Alp D’Huez. Leontien van Moorsel fietste met haar mama en zelfs Johnny ging ervoor! Het bleek ook een fantastisch avontuur te worden en we kijken uit naar de uitzending. En we hopen ook zo dat het heel veel bekendheid voor ons team op gaat leveren want het zou zo mooi zijn als er mensen naar gaan kijken die zich misschien aangesproken voelen en dit ook zouden willen beleven. Ik kan honderdduizend blogs schrijven maar ze moeten wel gelezen worden he maar dit gaat zoveel meer mensen bereiken… echt, ik hoop zo dat het lukt!.
Echt ik ben zo trots op alles en iedereen in dit team… dit jaar was de saamhorigheid voor elkaar zo groot, iedereen gunde elkaar de mooiste ervaring van het jaar, steunde elkaar, en leefde mee met alle kleine en grote teleurstellingen die soms zo verdrietig waren maar ook met de kleinste en grootste overwinningen.. dat maakt een team een team, en wij rocken dat toevallig! En dat gaat van de mensen die aanpassingen doen aan de fietsen, de mensen die met busjes heen en weer reden, de supporters, de stokers, de captains, de mensen in het hotel…iedereen werkte hard om deze week onvergetelijk te maken. Samen kun je heel veel, dat rocken wij! Ik heb het “ik beteken niets hier” gevoel weggestopt en ben er voor gegaan. Want ondanks al het prachtige gedoe heb ik een behoorlijk gevecht met mezelf gehad… daar ga ik de aankomende weken hard over nadenken, over mijn rol en hoe ik daar een invulling kan geven die meer bij mij past. Dit ging niet over mij deze week natuurlijk dus dat kon ik mezelf goed voor ogen houden, maar gevoelsmatig moet er nog wel wat gebeuren in PaolaLand want ik ben op het moment niet zo heel gelukkig met mezelf in het algemeen, maar hee, what’s new… zorolik, er moet wat zijn om nog aan te werken he… #nooitsaai
En natuurlijk de binnenkomst van mijn lief de tweede keer….even snel een knuffel voor hij door de finish ging! Trots dekt de lading niet!
Nadat we nog even wat lekkers gegeten hebben zijn we lekker weer naar beneden naar Oz gegaan en de rest van de dag gerelaxed en gewacht tot iedereen terug was. Als ik al die blije koppies zag is het helemaal goed gegaan voor iedereen… #keitrotsopditteam
Wat een fantastische dag zeg! Ik roep iedereen op om dit minstens 1 keer in zijn leven mee te maken!
Wat een mooi verslag.
Het was mijn eerste keer en wat een ervaring zeg.
Dit is zoveel meer dan een berg oplopen!
Wat een indrukwekkend verhaal Paola, ik heb genoten van je foto’s en verslag ♥
Wat een indrukwekkende mooie en heerlijke week hebben jullie achter de rug. Dank voor het op afstand laten mee genieten voor wat er gerealiseerd wordt op de “berg” de schitterende omgeving! Op afstand al heel indrukwekkend laat staan de werkelijkheid. En het doel we blijven vechten en vergeten nooit. Ook jou bijdrage om de Alp het hele jaar altijd in the spotlights te zetten. Is denk ik van grote waarde. Je leeft ervoor en weer heb je alle kracht uit je tenen gehaald om deze week erbij te zijn en mee te genieten binnen jou mogelijkheden! En nu nagenieten, morgen weer een nieuwe dag! Enne hier waren d’r 2 bakkies koffie nodig, d’r moest ff gesnoten worden tussen door & een diepe ademhaling uit respect. Mooie dag PurpleChick x
Wat leuk om te lezen dat het zo ontzettend fijn is geweest dit jaar. Niets is zo fijn waar je een heel jaar voor gewerkt hebt, en misschien wel al 20 tegenslagen hebt verwerkt, dat je het dan op zo’n fijne manier kunt afsluiten. En het leuke is dat je hier ook weer ontzettend lang op kunt teren. Lieve Paola, ik begrijp dat het voor jou elk jaar weer een confrontatie is met je niet meewerkend lichaam. En ik snap dat, ooo wat snap ik dat!! En toch blijf je lachen en volop grapjes maken. En dat doe je goed. Want het klinkt zo makkelijk, maar doe dat maar eens. Ik ben op mijn werk altijd de clown, kijk!! Niks aan de hand….maar dan kom ik thuis, en dan stort ik elke keer weer in. Mensen zeggen dan, stop toch met werken. Nee, dat doe ik niet. Dat is toegeven aan mijn beperkingen. En zover ben ik nog lang niet. Iedereen doet het op zijn of haar manier. Maar zolang je meer plezier hebt in de dingen die je doet als in de dingen die je niet doet. Is het oké!
Ik heb vanuit Nederland zo ontzettend meegeleefd met iedereen, elk verslag en beeld met veel plezier gelezen. En ik werd er oprecht blij van. Wat een toppers zijn het allemaal. Wat fijn dat er dit jaar zoveel bekendheid om de club is geweest. Dat verdienen ze, stuk voor stuk!
Paola, dank je wel voor de mooie verslagen! Want daar ben jij goed in, en daar maak je veel mensen blij mee!
Xx Annemarie keeren
Dank je wel Paola heb weer genoten van je Alp verslag. Groetjes Wim