gisteren was dan dé dag…. de kick-off van 2climb2raise…op weg naar Alpe d’HuZes 2018. Spannend en leuk… dat was een beetje het gevoel tot een week of 2 geleden, toen kreeg ik een telefoontje met de vraag of ik mijn ervaringsverhaal wilde delen met de nieuwe groep… ehm ja…ik deel wel stencils uit ofzo…maar dat was toch niet helemaal de bedoeling… voor de groep je verhaal vertellen…. jij kan dat….hmmmm….. dat lijkt maar zo…. dat vind ik echt dood en doodeng…schrijven vind ik geen probleem…maar dat gedoe met praten voor een groep laat me werkelijk al totaal onder de vlekken zitten als ik er alleen al aan denk…. charmant, tel daarbij op dat ik zit te trillen en het is een feest om naar me te kijken…

maar goed, ik had ja gezegd en dus ging ik dit gewoon doen… toevallig!…gelukkig had ik maar 4 blaadjes volgeschreven :-) maar een ernstig groot lettertype gebruikt omdat ik bang was dat ik het niet kon lezen…

die ochtend plaatste ik op facebook nog een fantastische quote

 “succes doesn’t start in the gym, it starts in your mind”

en dat klopt helemaal… mijn zelfvertrouwen is al niet heel groot wat het fietsen betreft maar ik kreeg het gisteren toch wel even spaans benauwd toen ik zo’n soort beeld zag:

WTF am I thinking ofzo? dat kan ik toch echt nooit niet… wat denk je wel niet met je leuke spreuken Paool….echt neus op de feiten en een instortmomentje…ik voelde serieus even blinde paniek…adem in adem uit…ik kan nauwelijks die stomme posbank op, doe dan ook eens normaal ofzo….. maar goed,  ik moest mijn verhaaltje ook nog doen……peptalk anyone?

ik zal hier even de tekst plakken van mijn verhaaltje… er waren beelden van…maar geen geluid geloof ik… maar goed ook want ik hoef het niet zo nodig terug te horen… maar ik begrijp dat anderen er anders over denken… sorry mensen,  het was een soortement van oudejaarsconference…eenmalig… en minder grappig, dat ook
Maar ik hoop toch dat ik wat mensen heb kunnen laten voelen hoe geweldig gaaf dit hele avontuur gaat worden, en wat het allemaal voor je kan doen… Ik hoorde later dat er wat mensen een traantje weg moesten pinken, dat kreeg ik gelukkig niet mee…. ik had mijn ogen strak op mijn papier gericht.. ik dacht als ik opkijk ben ik de draad kwijt… dus de hele zaal heeft basically vier pagina’s lang naar mijn uitgroei zitten kijken… ik had moeten tryouten denk ik… maar komt ie dan:

 

Toen Arjan mij vroeg om hier een woordje te doen was mijn eerste reactie “ik sta hier in de snijdende wind in de middle of nowwhere en vertel mij alsjeblieft wat er ook alweer zo leuk was aan fietsen”…. en de tweede reactie…”je beseft toch wel dat je dit vraagt aan iemand die zich vorig jaar nog niet eens voor durfde te stellen?”

dus dat…

maar goed, ik zei dus toch ja….

Dus bij deze….ik ben Paola, blij ei en levensgenieter…. daarnaast heb ik een aantal ziektes waaronder ernstig nierfalen, borstkanker en nog wat van die gezellige dingen… geen goede combi en langzamerhand door de jaren heen werd mijn wereldje erg klein.. letterlijk…

Twee jaar geleden stond ik boven op de alp mezelf ontzettend zielig te vinden…ik was daar om mijn vriendin aan te moedigen die die dag fietste … hee, als zij tijdens haar chemo’s die alp op ging fietsen kon ik op zijn minst boven op die berg staan om er voor haar te zijn…..dacht ik… het bleek een ontzettende confrontatie met mezelf, ik kon nauwelijks ergens naar toe zonder 25 keer te gaan zitten om uit te rusten want de meegenomen rolstoel en rollator waren niet echt een aanwinst boven op de berg kwamen wij achter… maar 25 keer zitten of niet…ik stond er wel, aan de finish….wat een ervaring… mijn vriendin gaf aan dat ze zo graag met mij zou willen fietsen… hoe gaaf zou dat zijn… maar dat zag ik echt niet zitten.. ik hoor het haar nog zeggen, maar ik heb ook tandems gezien, misschien is dat wat…ja die had ik ook gezien en zelfs die vond ik geen optie…. ik vond dat hilarisch… tuurlijk…maar stiekem liet het me niet los… thuis ging ik googelen en kwam ik al snel op de pagina van 2climb2raise terecht en ik zocht een contactadres op, ik weet hoe dat werkt met mij dus ik stuurde meteen een mailtje, die prompt beantwoord werd… we spraken af na de vakantie……en daarna kon ik weken, maanden niets… en mailde ik dat het niks zou worden, ik wilde niet hun tijd verdoen…
“Maar hee, je kan toch op zijn minst het gesprek aangaan” hoorde ik… tsja dat vond ik eigenlijk ook wel…op zijn minst het gesprek aangaan en dan zagen ze het zelf wel… ik dacht die mensen komen dat hele eind naar mijn huis rijden, zien mij en de situatie en gaan met vliegende vaart en gierende banden terug naar Brabant…. kansloze missie, klaar…. leuk geprobeerd maar doe maar niet….

Tot mijn grote verbazing was dat helemaal niet zo… zij zagen wel mogelijkheden… ik schrok me te pletter, ik hoorde werkelijk al 15 jaar dat ik beter dingen niet kon doen, dat alles onvoorspelbaar was en dat ik heel zuinig met mijn energie moest zijn… maar nu hoorde ik dat zij voor mij op zoek zouden gaan naar een captain en dat het heus zou kunnen…. okay… dat was nog veel enger eigenlijk… het is namelijk ook op den duur heel veilig om nee te horen of doe maar niet, je gaat er toch aan wennen…. veilig…..maar nu had ik A gezegd en vond ik dat het eens tijd voor een B werd… ik ging dit doen! ….. Ik had bij voorbaat al ernstig medelijden met mijn toekomstige captain want ik kon nauwelijks iets… ik was uitgeput als ik de trap op ging, laat staan dat ik kon fietsen, kleinigheidje hou je toch en zoals Rob altijd zegt, vaak bu’j te bange… ik wist natuurlijk ook niet dat er gewoon een heel team superhelden klaar stonden om dit te doen…. nu weet ik dat wel…. ze bestaan gewoon…

En dan die tandem…. ik vond het wel een dingetje hoor, achterop zitten…. dat betekende controle loslaten en vertrouwen op Arjan… ik ben nogal een controlfreak en had vaak tandem gereden maar altijd voorop, ik was verpleegkundige op een woongroep met meervoudig gehandicapte mensen geweest…. maar dit was andere koek….voeten vast, geen remmen en geen invloed op het sturen, bij de eerste training heb ik zo vaak in de nietbestaande remmen van het stuur geknepen dat mijn vingers totaal verkrampt waren… en ik zat de helft van de tijd met de ogen dicht als er plotseling een boom overstak… doodeng….maar op de momenten dat ik wel durfde te kijken en steeds meer mezelf durfde te zijn zat ik enorm te genieten….de trainingen werden uitjes, whatever laat los en ga genieten… tranen in mijn ogen vaak als ik besefte dat ik gewoon fietste in een prachtige omgeving….dat ik fietste. Ik besloot ter plekke dat ik een captain nodig had na die alptijd maar dat was van later zorg…. echt, er ging zo maar een hele nieuwe wereld voor me open… bizar gevoel na al die jaren…. wat had ik dit gemist!

Ook het groepsgebeuren was erg belangrijk voor me… gezelligheid, steun, meeleven met elkaar, soms verdriet delen maar vooral ook heel veel lachen… alles kwam voorbij en ik ging steeds meer uitzien naar de trainingen, zowel de binnen als de buitentrainingen, ik vond het fantastisch… en ik merkte dat het wat met me deed in het gewone leven… niet dat ik nu opeens een hallelujagevoel had en alles kon maar ik had wel wat meer energie, mijn ziektes gingen er niet mee weg, sterker nog, er kwamen nog wat obstakels bij maar ik ging dit echt niet uit handen geven…. ik vond het fietsen leuk… daar was ik zo verbaasd over… ik zei altijd, het lijkt me fantastisch om die alp op te gaan, die sfeer en alles eromheen maar dat fietsen…. helemaal niks…. maar na een aantal trainingen wilde ik vooral koersuh… lopen kon ik nog steeds niet goed, ook nu nog niet helaas maar fietsen ging best redelijk…het opende letterlijk de wereld voor me…

En toen kwam de alpweek…. ik kon me er geen voorstelling van maken hoe dat zou zijn, met de hele groep in een hotel op een berg naast de alp… maar vanaf het moment dat we begroet werden was het feest, ik heb zo enorm genoten van eigenlijk alles die week, de training op maandag, zo spannend, maar wat gaaf, ik fietste een berg op… en wat was het mooi daar…. . soms stond ik gewoon maar op het balkon mezelf een ontzettend verwende poepert te vinden…. ik heb me echt in jaren niet zo goed gevoeld als toen die week… ik sliep nauwelijks, maar dat was ook niks nieuws, dus ik zat iedere morgen al heel vroeg op mijn stekkie bij de trap met een poef en een tafeltje en mijn laptop te bloggen.. én dat proberen te plaatsen… maar die wifi mensen…dé wifi… dingetje op zich….. ik dacht, ik moet dit allemaal opschrijven, als ik het thuis doe ben ik het kwijt, vergeet ik dingen… en dat wil ik niet… schrijven is mijn uitlaatklep. ik wil een klein stukje voorlezen uit het blog van D day toen:

En dan op weg…. gewoon 1 groot feest!!! Ik heb werkelijk de hele godganse weg met een vage dwaze blik zitten stralen, zo lekker wezenloos voor je uitkijken….met een glimlach van oor tot oor……ik gok dat de helft van de mensen dachten dat ik de teamarts van Thomas Dekker tegen was gekomen…. maar nee, ik kan van nature zo kijken….pretletterhoofd….  … iedereen die de berg wel eens op is gegaan weet dat het begin meteen aanpakken is, niks te lanterfanten, trappen Paool… het is gelijk retezwaar… maar ik dacht geen moment waar ben ik aan begonnen… en ik hoop zo ontzettend dat de mannen om mij heen dat ook niet dachten…. ik heb echt alles gegeven wat ik had en ik hoop zo dat het ook mijn verdienste was, deze klim…..let wel, ik weet dat ik zonder Arjan echt niet boven was gekomen maar wij waren volgens mij wel een goed team.
Echt, ik heb er geen moment spijt van gehad, sterker nog, dit was 1 van de beste beslissingen van de laatste 15 jaar…Wow, dit gebeurt nu echt gewoon….. echt…. ik droom niet…. ik fiets de effing Alp op…..echt als je puur geluk opzoekt in het woordenboek zie je een foto van mij op dát moment….en dan begrijpt iedereen wat puur geluk is ook…… en ja ik weet dat het verhaal over mij gaat maar team Paola kon ook team Paola zijn omdat ik me nergens zorgen over hoefde te maken en alleen maar hoefde te genieten….

alles werd voor me geregeld, het hotel, de fietsen, de trainingsplaatsen, alle dingen die ik maar kon bedenken, ik voelde me een koningin en werd ook nog zo behandeld… respect daarvoor, jullie geven mij het gevoel dat ik het waard ben om iets voor te doen en daar kan niets tegenop… ik ben al heel heel lang niet meer onbezorgd…. nu was ik het…. totaal onbezorgd….. fijn om dat weer eens te voelen….

dus tegen diegene die tegen mij riep “ja zo kan ik het ook wel’ , ik nodig je uit dat eens te proberen…. maar dan wel op mijn manier met al mijn gedoe erbij…. praten we daarna nog een keer vriend….. grapjassen heb je overal he… vaak zijn het nederlanders die denken dat ze Guido Weijers zijn… maar die fietste toevallig zelf mee dommies…. maar daarnaast heb ik alleen maar fantastische dingen gehoord, zo gaaf….ik kan het gewoon niet uitleggen hoe dit voelde… je moet het meemaken om het te snappen, mensen die je naam roepen langs de kant, iedereen moedigt je aan en ook zoveel complimenten van andere renners en lopers… in het begin riep ik alleen maar dank je, lief, bedankt, jullie ook, dank… maar ik kon het gewoon niet bijhouden… teveel… en ik probeerde ook nog wat van de omgeving te genieten, ook niet onbelangrijk… Ik durf te beweren dat ik in geen jaren zo verschrikkelijk gelukkig ben geweest!! Tuurlijk deed mijn lijf pijn, tuurlijk was ik moe, tuurlijk liep mijn hartslag naar grote hoogtes, van alles aan de hand maar ik kon alleen maar stralen… ik ken veel #kleingeluk momenten, iedere dag weer…. maar dit was grootgelukinhetkwadraatmaal400 ofzo… wat een belevenis!!

voor mij eindigde het verhaal niet die week, het begon…. mijn oranje fietske en ik zijn een goed team… ik sta weer in de wereld, in plaats van de wereld aan me voorbij zien gaan liggend voor het raam.. fietsen maakt me zo gelukkig, wie had dat gedacht? Nu op weg naar nieuwe uitdagingen, solo de alp op… ik zie weer beren op de weg, en heb na een flinke terugval net weer een beetje vertrouwen dat het goedkomt… dus ik ga het weer loslaten, gewoon genieten en het over me heen laten komen….dat is mijn advies aan iedereen… geniet vooral heel veel!

 

en nu mezelf nog overtuigen….

dat ook!