Ergens in juni stond ik huilend boven op een berg in Frankrijk… om mijn lieve vriendinnetje aan te moedigen maar vooral om met haar te delen dat ze dit toch maar mooi deed terwijl ze midden in een chemoperiode zat… ongelooflijk intens voelen…  veel tranen van geluk maar ook van verdriet, verdriet om het gemis van lieve mensen in mijn leven.. maar ook persoonlijk verdriet dat ik dit nooit never ever niet zou kunnen… ik kwam mezelf zo tegen daar boven op die berg… ik kon niks opeens… ik kon nog geen brood bij de bakker halen zonder na te denken of ik dat daar wel zou halen… echt zo confronterend. Maar ik heb mezelf daar regelmatig overwonnen door dingen te halen die ik niet voor mogelijk had gehouden..want zeg nou zelf, als Chantal die berg op kon moest ik het in me hebben om naar de finish te lopen vanaf het appartement… dat was nog een enorme klim voor mij maar ik heb het wel gehaald, een paar keer zelfs… want zo rol ik he… zelfs zonder rolstoel

Maar goed, Chantal zei een paar keer, ik zou dit zo graag met jou willen beleven… samen die berg op… ik zag zelfs tandems onderweg… yep, die had ik ook gezien maar ook dat leek me nog 25 bruggen te ver… toch begon er iets te kriebelen… stel je nou toch voor als… om dat snel weer weg te stoppen…. laat ik het zo zeggen, ik hoor de laatste 15 jaar eigenlijk alleen maar wat ik niet kan en wat ik niet mag en vooral dat artsen niet veel meer voor me kunnen doen dan dat wat er nu is, dat ze rekening moeten houden met veel meer ziektes en dat wat voor het 1 het beste zou zijn is het voor het ander zeker niet…een complex lijf waar ik af en toe de rambam van krijg…

toch ging ik op zoek op het internet en ik kwam op de pagina van 2climb2raise terecht. Wow… waanzinnig… ik las

Heb je kanker of kanker gehad en wil je beleven hoe het voelt om het onmogelijke mogelijk te maken, door de top van de Alpe d’Huez te bereiken? 2Climb2Raise biedt je mogelijkheid om achterop een tandem en samen met een zeer getrainde captain die voorop zit deze uitdaging aan te gaan.

en ik besloot te mailen… inwendig lachend omdat ik het echt belachelijk van mezelf vond… maar ik kreeg al snel een enthousiast mailtje terug dat na de vakantie contact met me opgenomen zou worden… dat was dus niet meteen nee… heel apart, maar ook eng… nee is ook heel veilig he…toen brak de vakantie aan en die was voor mij niet best, ik had heel veel pijn, lag ontzettend veel op bed en werd er zo moedeloos van.. dus mailde ik dat ik er toch maar vanaf zag omdat ik het niet zag zitten maar ook hun tijd niet wilde verdoen…vooral dat…want stel je voor dat het weer een afhaakproject ging worden…hoewel afhaken doe ik meestal niet zelf… het is meestal een gedwongen stop… een sorrypaoolmaarjemoetnuuitstappenstationnetje… en dat ik dat mee moet maken is heus al heul rot maar in dit geval betekent het een heel team in de steek laten… ik vind dat nogal wat… gelukkig kreeg ik vrij snel een mail terug dat ze toch een keer langs wilden komen als ik dat wilde omdat stoppen echt altijd nog kon… dat vond ik al verbazingwekkend want er was iemand die vond dat ik een kans verdiende ondanks alle bagage.. alleen dat al vond ik heel fijn… kortom, afgelopen maandag kreeg ik bezoek van de teamarts en iemand van het bestuur en hadden we een heel leuk gezellig gesprek, ik vond het doodeng… echt… maar wat een fijne positieve vibe kreeg ik van dat gesprek… het voelde goed…en het voelt nu enkele slapeloze nachten later nog goed, hoewel ik er wel een beetje als een terrorclown begin uit te zien maar dat geheel terzijde…

echt er zijn 100 beren op de weg maar vast ook 101 oplossingen… die beren moeten gewoon lekker in het bos bij de rivier zalmen gaan vangen ofzo, maar nu een paar maanden later durf ik het eindelijk te zeggen, ik ga het tofste doen dat ik ooit heb gedaan in mijn leven:

Ik ga meedoen aan Alpe d’HuZes!!!

daar…

ik heb het gezegd…

achterop een tandem mag ik deze waanzinnige tocht gaan maken… ik vind het retespannend…maar ook zo fantastisch…