Bloggen in coronatijd

ik doe het nauwelijks merk ik, want tsja, veel van hetzelfde en ik voel me nu eenmaal niet joepiedepoepie en als je niks leuks te zeggen hebt, zeg ik meestal maar niks niemendal zoals Stampertje zou zeggen tegen Bambi…

Maar van de week uitte ik mijn gevoelens wel, en had daar overigens ook al meteen weer spijt van. Zeker toen ik ook hoorde hoe iedereen er een positieve draai aan kon geven, het heeft me ook dit gebracht en ook dat gebracht. Ik voelde me met de seconde een nare negatieve muts, en heb er al een paar nachten slecht van geslapen….want ben ik dat geworden een nare negatieve muts?

maar echt serieus…nee dat ben ik niet. Maar op het moment dat me gevraagd werd hoe het met me ging kon ik niet zeggen dat het goed ging, ja dat kon wel maar dan had ik keihard zitten jokkebrokken… want dat ik me vermaak weet iedereen wel, ik verveel me nooit, ik kan het goed met mezelf vinden en maak echt van een drol een gebakje… omdat ik zo in elkaar zit… ik heb online heel veel contact met de mensen die ik liefheb…ik geniet van mijn uitzicht en de vogels en de prachtige omgeving waar ik woon… en ik maak wat van het leven, iedere dag…trek een blije outfit aan en altijd kekke sokken… (ik merk dat de pakketbezorgers eerst naar mijn voeten kijken en met een dikke smile verder gaan), en ik vond dus dat ik dat niet hoefde te zeggen maar dat het daarnaast ook gewoon zwaar voor me is…. en nee ik kon niet zeggen dat corona me ook dingen gebracht had want eerlijk gezegd is dat niet zo… het heeft me alleen maar dingen afgenomen. Mijn wereld was al niet groot, maar ik zit nu helemaal in een stomme afgestompte eenzame wereld… en ja, er zijn een miljoen miljard mensen die het slechter hebben maar er zijn ook een miljoen miljard mensen die het beter hebben… ik mis even naar de action of de hema, niet om te kopen maar om lekker rond te lopen en interactie met andere mensen. Want ik heb namelijk geen baan en hoef dus niet urenlang te zoomen, maar ik zie en spreek dus ook niemand… heb geen collega’s… En ik heb geen kinderen en alle dingen die daaruit voorkomen dus ook niet, hee dat kan ook heel halleluja zijn he, shoutout naar alle gezinnen die thuisonderwijs moesten geven en zelf werken…retezwaar denk ik maar zo…. mijn sportgroepje is er nu niet, ik moet mijn therapie regelmatig afzeggen en daardoor word ik nog meer beperkt in mijn lijf…. ik heb veel meer pijn… mijn vriendinnen zie ik niet op een enkele uitzondering na. Ik zit binnen, zeker nu er ook sneeuw ligt en ik niet kan fietsen….want ver lopen zit er nu eenmaal niet in, dat is me weer volkomen duidelijk geworden van de week. En dus ook niet schaatsen of andere leuke dingen. Ik geniet overigens onvoorstelbaar van het prachtige weer, de vijver hierachter die nu dicht zit dus ik vermoed dat daar al snel op geschaatst gaat worden… de sneeuw, de blijheid van de spelende kinderen buiten. Mijn leven is niet kommer en kwel… echt niet…hoewel, die puzzel die ik van mijn vriendinnen kreeg (ik moet die vriendschappen ernstig overwegen trouwens :-) is een nachtmerrie, echt…wat een K puzzel maar ik moet hem van mezelf afmaken dus loop ik hele dagen te passen en te meten en te overwegen hem in de kliko te gooien. Het is aan mij niet besteed heb ik gemerkt maar wil hem toch ook afmaken… net als een slecht boek, ik lees het toch meestal uit behalve als het zo slecht als 50 tinten grijs en ik na de 10.000ste inner goddes me afvroeg of ze een dubbele garage had daaronder maar dat terzijde…

Corona heeft me niets gebracht maar heel veel afgenomen, mijn vrijwilligerswerk ligt zo goed als stil, geen perspectief op bv de Alp, nauwelijks fietsen, geen sportgroepje, en ondanks dat ik nu in deze tweede golf toch mijn moeder blijf bezoeken beperkt het zich. Ik wil haar vasthouden en met haar naar de intratuin of iets anders leuks doen.

We regelden een afscheidsdiensten merkten nog meer de beperkingen, wie nodig je uit, wie niet? Mogen mensen afscheid nemen? Hoe gaan we condoleren?… noem het maar op… ondanks dat kijken wij met liefde terug op de manier waarop we dat hebben gedaan. Ik ben er trots op dat ons dat gelukt is. Maar dat we mensen eigenlijk geen afscheid mochten laten nemen en we dat wel hebben gedaan, maar daarnaast niet konden zeggen, willen jullie een kopje koffie of even een knuffel geven…ik vind dat zwaar. En ja ik heb er last van…dat we dus geen van onze vrienden bij ons hadden in ons verdriet, omdat dat nu eenmaal niet kon vanwege de beperkende maatregelen. Dat voelt eenzaam en natuurlijk waren ze er bij op afstand maar God wat ben ik die afstand zat… en nee ik ben geen zeur. Het is wat het is, en ik vond dat ik dat eerlijk moest zeggen… en nu denk ik dat ik toch als een zeur overkwam…en depressief… en dat is echt pertinent niet waar…maar echt zeggen hoe het met me gaat? ik heb er last van… misschien toch maar niet meer doen….