Ik ben al een tijdje niet lekker, heel veel pijn en jeuk in mijn geamputeerde gebied en na een paar doorwaakte nachten met ijspacks kwam de aap of in dit geval het virus uit de mouw… gordelroos op de amputatieplek. Zonder daar verder een toestand van te maken moest ik me dus melden bij de Huisartsenpost, want ja, ik heb wel een verleden en gedoe…

Eenmaal daar aangekomen moest ik me in een speciaal hokje melden, waar mensen ivm privacy achter een bepaalde lijn moesten staan maar vervolgens wel prima konden volgen waar ik het over had ;-) maar goed… of ik me kon legitimeren… ja hoor…ik viste mijn fietstasje uit de tas en zocht tussen de pasjes… gaf er 1 af waarop zij in de lach schoot.. ik denk dat het een andere moet zijn… ik probeerde me er nog uit te redden door te vragen of ik 100 euro op kon nemen maar ik denk dat ze er niet intrapte :-) Kortom, ik vond mijn rijbewijs ook nog… drupke. Vervolgens mocht ik plaats nemen in de wachtkamer waar een familie zat die al luid telefonerend den ganzen familie op de hoogte aan het houden waren… fijn, had ik zin in. Ik voel me niet al te lekker door het hele gebeuren en tien seconden voordat ik keihard hou toch eens je waffel wilde roepen werd ik gelukkig opgehaald door de dokter. Hij laat me voorgaan de kamer in en ik denk nog, wanne toffe stoel en net voor ik zit zie ik een dokterstas… fuck, ik zit op zijn stoel, ik schiet overeind, mompel iets van sorry en ren naar de andere kant waar ik net doe of het allemaal bij de act hoorde. Het kwam niet meer goed, ik zag dat hij constant zijn lachen in moest houden… toen hij me vroeg of hij mocht kijken ging hij me voor naar de ruimte met het onderzoeksbed maar nee, ik had het niet door en stond al in mijn blote bovenlijf gewoon in de kamer…. schaamteloos verloren… echt ik gok dat ik binnenkort opgeroepen word voor een klein onderzoekje naar mijn hersencapaciteit maar vooralsnog is hij vast blij met zijn verhaal op de kerstborrel.

ik ga me nog maar een hutjen schamen… en de virusremmers in mijn lijf mikken… dat ook!