ik plaats foto’s…. van hoe ik geniet als ik buiten zit, of hoe ik lekker een engelse detective kijk, of bij mijn lieve vriendinnetje in bad lig….maar als ik zo eens verder kijk dan alleen die benen van me zie ik iets anders… ik zie dat ik lig…

en lig…

en nog meer lig…

en dat ik er nog wat van probeer te maken…

dat zie ik ook…

bij iedere zonnestraal pak ik de kussens en lig ik buiten, ik leuk mijn bed beneden op en ik zorg dat ik mijn geknutsel bij de hand heb, boek, haakwerk, netflix, vakliteratuur, iets lekkers te snoepen, het contact met vrienden, ik heb veel plezier met mijn lief… etc.

maar wat ik niet zeg is dat dit het is op het moment…

ik lig

want ik kan niet zoveel méér op het moment

ik ben zo verschrikkelijk moe, mijn energielevel is echt beneden het vriespunt, en echt alles kost me zoveel energie dat ik niet veel verder kom dan mijn leven leuker te laten lijken… of leuker te liegen zoals held Acda het bezingt…. maar ik lieg niet hoor… ik geniet oprecht van alles wat ik om me heen heb maar deze intense moeheid verlamd me… ik wil eropuit… ik wil naar de dierentuin in Emmen, en naar de zee…en naar Francy…en ik had graag naar Linda gewild, en naar Chantal…. en ik wil naar het feestje van mijn lieve broer en zussie, en de verjaardagen van vrienden…maar voorlopig kom ik niet veel verder dan het bed boven, het bed beneden en mijn ligstoel buiten….en het vliegt me aan…

is dit het nou?, hoorde ik mezelf net huilend tegen liefste zeggen

want zo vind ik het niet meer leuk

sterker nog, ik vind het dikke vette kak en dan druk ik me nog netjes uit

de achteruitgang van mijn gezondheid benauwd me… het gaat soms zo hard…af en toe gaat het een tijdje beter maar ik kom nooit meer op het punt waarop ik daarvoor was… en dat is eng….ik ben zo intens verdrietig aan de zijlijn… niet iedereen kan van Basten zijn, dat weet ik ook wel…maar ik zie het leven aan me voorbij trekken door het raam….hell,  de van kleur verschietende uil buiten heeft zelfs een spannender leven dan ik*rolt met de ogen*….dan vind ik het oneerlijk en stom en komen de muren op me af… zelfs als de zon schijnt…. het is overigens niet zo dat ik ook graag van kleur wil veranderen (op zich kan ik dat al heel goed met al die tamoxifenvliegers) maar bij wijze van spreken he…… en het gaat wel weer over hoor maar kolere zeg, zo had ik me onze vakantie niet voorgesteld….

en dus moet ik bedenken hoe ik hier mee verder ga…. want dat ik hier uitkom lijkt me logisch… ik vind de andere optie namelijk geen optie… het doel is leven… misschien met zijwieltjes… of een hulpmotor…

maar leven zal ik!

toevallig!!