Onze vakantie is voorbij… Rob is weer aan het werk, we hebben flink opgeruimd… we zijn een weekje weggeregend in een huisje in Drenthe waarbij ik vooral mezelf tegen kwam…. Het vliegt me allemaal zo aan op het moment…. ik ben zo moe… en door de frustratie dat het maar niet beter gaat word ik nog veel vermoeider…ik ben 1 grote antenne voor prikkels, geluiden en drukte… dat is een supergrote drempel om in dit leven te functioneren… vooral als je van gezelligheid en mensen houdt….. maar het ergste is nog dat ik gisteren therapie had en mijn ergotherapeute vroeg, wat werkt voor jou Paola… waar kom jij bij je gevoel, in je lijf? Want ik zie dat je het kwijtraakt….jij staat uit… je doet net of het goed gaat, dat is jouw cooping altijd geweest maar gaat je nu niet helpen… dus wat ga je daar aan doen?….nou bij schrijven natuurlijk…..dat wist ik meteen… daar hoef ik niet over na te denken… schrijven is wie ik ben…… dat doe ik ook heel veel wilde ik nog zeggen…het hoeft niet eens over gevoel te gaan maar als ik schrijf ben ik gelukkig, Ik hou ervan… om van kleine dingen een verhaal te maken, de bekende drol die een gebakje wordt…of om gewoon even mijn hart te luchten of me ergens over verbazen…ik geniet daar zo van.

En opeens drong het tot me door…. wtf Paool… je schrijft niet meer? waarom niet?… of in ieder geval nauwelijks…. ik dacht dat dat kwam omdat ik zo moe ben… maar dat is het niet alleen…. ergens gaandeweg ben ik niet meer gaan schrijven… ik blogde nauwelijks nog… en ik had het niet eens in de gaten… er was iets onder mijn huid gekropen… en ik bleef er maar over piekeren… waar zit dat toch? En opeens viel het kwartje vanmorgen toen ik in mijn hangstoel van de zon genoot…… ik voel me geremd… ik durf niet meer zo goed…..omdat het niet zacht fluffy en roze sprinkles is… maar rauw en verdrietig soms… en hard in your face… en rafelig… grote rafels soms…en omdat “woorden misschien niet vermoorden” zoals Thomas Acda zingt… ze doen wel pijn…tijdens mijn weg naar de diagnose post-covid was het voor mij nogal hobbelig…naja who am I kidding, het is nog 1 groot veldrijdparcours in de modder waar zelf van der Poel nog een puntje aan kan zuigen… en als ik het zwaar heb word ik vaak stil, trek me terug… ik vecht heel veel in mijn eentje uit… dat is niet persé heel handig en vooral ook heel eenzaam, zeker ook omdat ik niet lastig gevonden wil worden, niet negatief, niet een zeur… en ik snap echt dat dat voor mijn vrienden soms moeilijk is… maar ik ben er altijd duidelijk over geweest…het is niet fraai en ik snap dat het frustrerend is maar ik wil niet lastig zijn..en daardoor ben ik het juist wel…ik deel alleen nog oppervlakkige dingen maar als ik dan deel is het ook niet heel blij… kortaf,en blijkbaar is dat lastig…. ik weet dat ik dat doe…. en als ik moe ben word het nog een tandje erger… het heeft mijn aandacht en ik werk eraan…. maar hee, dat kan onder vrienden…en ja tuurlijk waren mijn blogs waren eerder ook heus niet altijd fluffy konijntjes en regenboog eenhoorns en Sinterklaas ofzo.. nah, dat laatste is een slecht voorbeeld, ik ben niet zo van de Klaas …Kerst dan…beter voorbeeld…maar ik dacht er niet zoveel van… mijn vrienden en mensen die me dierbaar zijn en mijn weg kennen, kennen ook die kant van me… en dus durf ik dat daar ook te zijn af en toe….en voor de mensen die me niet goed kennen er wat van vinden.. dat kan… vind ik ook niet zo interessant eerlijk gezegd. Dat zijn ook niet de mensen die je kunnen raken he….soms groeien mensen blijkbaar uit elkaar, spreken ze allebei een andere taal… en zolang het engels is of duits kan ik wel mee maar als het een italiaanse groepsreis wordt ben ik af… of uit, of mag ik niet meer langs start… dan sta ik in de kalverstraat met een miljoen hotels die niet van mij zijn.

Het kan toch niet zo zijn dat ik mijn liefde voor schrijven laat afhangen van een lijf dat gebutst is… blauwe plekken, prima… dat kan, die doen zeer en soms blijf je ze heel lang zien en blijft er een schaduw achter, allemaal niet fijn en niet leuk maar zo is het leven…die is soms gewoon een bitch, in al zijn lelijkheid… meer niet… daar moet je dan maar mee dealen. Dus ja, ik ben heel hard aan het werk om een weg te vinden in mijn leven… hoe dat er ook uit gaat zien.. ik heb absoluut geen invloed op dat stomme lijf en al zijn ziektes maar ik wil wel heel graag iets betekenen voor de mensen om me heen, en die er ook voor mijn zijn… want ik ben heel veel en ik kan een handvol zijn en hard en sarcastisch en grof… en ja knallend negatief blijkbaar… (ik vind overigens dat ik daar alle alle effing reden voor heb maar dat terzijde) , maar ik ben meer dan dat. Zelfs als mijn leven helemaal op de kop staat en letterlijk ronddraait heb ik nog wel wat te bieden voor wie het wel wil zien… ik ben naast al die negatieven dingen ook hondstrouw in mijn vriendschappen, ik ben lief, ik sta klaar voor de mensen om me heen en ondanks dat mijn leven zich vooral op een heel klein stukje afspeelt kan ik daar ook nog iets van maken.. ik ben zorgzaam, ik kan genieten van kleine dingen en last but not least, ik ben me er eentje… met mijn grapjes… eat your heart out allemaal, ik kan jullie hebben…..en ja, 1 ding, ik moet iets minder hard voor mezelf zijn want als er iemand lelijke dingen tegen mij kan zeggen ben ik het zelf wel. Believe me!! Daar heb ik helemaal niemand anders voor nodig. Maar neem van mij aan…. daar komt verandering in. Ik ga liever voor mezelf zijn… want ik ben altijd de laatste in de rij als ik naga wie ergens belang bij heeft, dat is stom…

Wie weet schrijf ik morgen wel een stukie over een naaktslak die een naturistencamping heeft opgezet in mijn tuin… of over het feit dat ik van retro kaartjes hou of gewoon soms heel hard in mezelf praat…

het maakt mij niet uit, maar schrijven zal ik, gewoon omdat het kan!

Dus dat!