Vanmorgen moest ik even op fietse naar Zevenaar, ik had er stevig de pas in omdat ik er op tijd moest zijn. En google maps gaf me een leuke shortcut… fijn! Ik besloot om op de terugweg eerst even langs de tulpenvelden te gaan om wat foto’s te maken en dan op dezelfde weg terug…. de foto’s lukten
Daarna fietste ik rustig verder maar vergiste me, ik kwam op de verkeerde weg terecht en terwijl ik de weg op zocht die google maps zei hoorde en ik verderop voor me een auto op de straat horizontaal voor me zo’n 50 meter naar rechts keihard remmen… en daarna een enorme klap… holy fuck niet weer dacht ik, ik fietste als een gek die kant op en probeerde me te oriënteren…. maar zag allerlei auto’s gewoon voorbij rijden, en begon al te twijfelen… even later zag ik twee bouwvakkers vanuit een huis komen…en rustig die kant oplopen… verrek ja, daar stond de auto tegen een muur bij een schuur….zij waren er net iets eerder en belden op dat moment met 112, ik vroeg of ik kon helpen… ik hoorde iemand heel hard huilen in de auto… “ja maar we halen haar er niet uit” nee dat snapte ik ook wel, maar ik wilde wel graag weten of ze niet dood lag te bloeden of een hartstilstand kreeg, ik had nl de auto gezien en dat zag er niet heel fraai uit….dus iets meer onderzoek leek me wel handig, dan rustig op hulp wachten terwijl ik daar stond, ik maakte voorzichtig de deur open aan de kant van de bijrijder en zonder in detail te treden heb ik me zeker 10 minuten bezig gehouden met een vrouw die totaal in paniek was en alles wat daarbij hoorde, , ik heb op mijn manier steeds tegen haar gepraat, jas over haar heen gelegd omdat ze zo aan het shaken was en haar helpen ademen… mijn rug brak zo langzamerhand maar dat voel je niet he… ik heb haar vastgehouden, rustig gepraat….gevraagd of ze pijn had, etc…naja, ik deed alles om haar rustig te krijgen…..ik was ook uiterst rustig, bizar hoe dat gaat in een panieksituatie… gelukkig gaf ze op een gegeven moment antwoord op mijn vragen…. en kon ik haar troosten… dat was wat ik deed… troosten….
toen de ambulance kwam werd me gesommeerd aan de kant te gaan, snap ik maar ik gaf haar ook wat steun bij het hoofd, dat zei ik, ja hoorde ik, maar nu wil ik er bij… nog steeds logisch…. hij ging met haar aan de gang, en ik stond bij mijn fiets te shaken toen daar ook de bewoners bij kwamen…. ik probeerde rustig te blijven want voelde mijn handen shaken… ik was meteen een paar jaar terug, en ik ga ook daarover niet in detail maar Rob en ik zijn hulpverleners geweest bij een dodelijk ongeluk waarbij het slachtoffer voor onze ogen verbrandde in de auto, we konden haar er niet uit krijgen…. dat doet iets met je……. daar heb ik erg lang nachtmerries van gehad en ik zag het acuut weer voor me…. kortom, ik was best ontdaan… de twee schilders waren al weg en toen de politie kwam ging de aandacht naar de bewoners. Ik was al afgeschreven want ik had het niet zien gebeuren van dichtbij… mijn telefoonnummer was niet nodig… dezelfde ambu broeder kwam weer uit de auto waar zij inmiddels in was en stond te socializen met de mensen die er niet bij waren en zich niet met het slachtoffer bezig hadden gehouden…. de enige die dat deed was ik nl… Ik snap best dat zij heel veel erge dingen zien, dat dit een gevalletje peanuts voor hun was ofzo maar hee, het is niet mijn werk he…ik ben namelijk ook maar gewoon op een zaterdagmorgen in deze situatie terecht gekomen…. het had je gesierd dat je op zijn minst even had gevraagd hoe het met mij ging ipv me straal te negeren….. op dat moment besloot ik weg te fietsen…
ik fietste door, en nog een stukje en nog een stukje tot ik ergens alleen was…..en toen schoot ik totaal vol… belde mijn lieve vriendin die meteen naar mijn huis kwam. Ik snap dat ik geen prioriteit ben, ik snap ook dat je mij misschien een lastige muts vond, en ik hoef geen kuddo’s, zeker niet, en al helemaal niet op een moment dat het slachtoffer alle aandacht nodig heeft…. maar dat je niet de moeite nam om even te vragen hoe het met mij ging terwijl ik al die tijd druk was geweest om behulpzaam te zijn maar wel met mensen ging praten die er niet bij waren vind ik echt best pijnlijk…. want het is helemaal niet zo vanzelfsprekend dat ik op deze manier zou handelen weet ik van mezelf…. mijn angst na die verschrikkelijke brand maakt dat ik dacht dat ik zou vluchten…. maar hee, ik handel nog….. en gelukkig was dat zo! Daar ben ik dankbaar voor… dat ik nog gewoon iemand wil helpen, altijd! en dankjewel politieman om dankjewel tegen me te zeggen… en ik hoop echt dat ik haar verschrikkelijke angst en paniek een beetje weg heb kunnen nemen. Dat vind ik het allerbelangrijkste! In ieder geval stukken belangrijker dan iemand die ondanks zijn functie misschien een beetje medemenselijkheid had kunnen tonen.
Jeetje, Paool! Jij weer. Dat jou dat nou weer moet overkomen! Maar wat heb je het goed gedaan. En ik weet zeker dat de vrouw uit de auto enorm dankbaar is, dat er iemand voor haar was. Dat realiseert zij zich, als de shock voorbij is. Waar je een paar jaar geleden volledig machteloos stond, vind ik het ontzettend dapper dat je uberhaupt de autodeur open heb durven maken, en de confrontatie aan durfde te gaan. Diepe buiging en applaus voor je kordate optreden. Het zijn bijzondere personen, die het lef hebben om dit te doen! Dikke kus en knuffel op Corona-afstand
Het belangrijkste is dat jij er was op dat moment, dat je iemand in paniek tot rust kon brengen.
Weet zeker dat die persoon zich jou gaat herinneren en je heel dankbaar gaat zijn! Alleen weet ze niet wie die lieve vrouw met de warme stem was… En die hulpverlener heeft nog heel wat te leten blijkbaar Bedankt voor je hulp Paola, als een gestampte boet het niet kan zeggen doe ik het…
Een hele dikke knuffel voor je, die had ik je eigenlijk in het echt willen geven❤
Jeetje Paola, wat een toestand, fiets je even langs de tulpenvelden voor wat leuke foto’s, krijg je dit!