Gisteren zat ik op de fiets naar oedeemtherapie toen ik een berichtje binnen kreeg. Alpe d’HuZes gaat ook dit jaar niet door… ik keek er naar maar het moest nog indalen. Rationeel gezien begrijp ik het volkomen, zowel in Frankrijk als hier is het niet te doen zoveel mensen op de been te brengen, laat staan mensen die op een bepaalde manier met kanker te maken hebben en nog niet zijn gevaccineerd. Dus niet in juni naar de alp maar ook niet in september… dat is even een dikke domper. Voor de organisatie, het kwf maar zeker ook voor de deelnemers.
Het is een mededeling die echt niet leuk is als je flink aan het trainen bent, je op allerlei manier geld ophaalt omdat je voor iemand naar boven wil fietsen die je dierbaar is. Omdat je het belangrijk vind om dit te doen, omdat je op jouw manier iemand wil steunen…en omdat je weet dat er nog veel geld nodig is… echt volkomen te begrijpen dat het je raakt…ik snap dat echt, hopelijk wordt 2022 het jaar waar we naar toegeleefd hebben.

Ik ben zoals velen weten betrokken bij stichting 2climb2raise . Ik neem jullie even mee naar mijn leven toen..

Het is 2016, en ik ben niet echt op een goede plaats in mijn leven. Ik ben nog volop in behandeling voor mijn borstkanker, de hormoontherapie valt me zwaar, en ik heb heel hard gewerkt om in een revalidatieproject weer aan het lopen te komen zonder rollator… dat is niet gelukt. Ik heb geen energie, ben verdrietig omdat ik via de bank, de computer en de tv naar de buitenwereld kijk vooral. Daphne was net een jaar daarvoor overleden binnen een paar maanden nadat ze hoorde dat ze kanker had….en daar was heel veel energie in gaan zitten. Om bij haar te zijn, om er voor haar te zijn en om alles wat er nog restte samen met haar te zijn. Dat geeft niets, dat was 1 van de beste investeringen in mijn leven maar lichamelijk ging ik in instortmodus.

Mijn lieve vriendin Chantal was dat jaar de alp op gefietst.. ik was daar gelukkig bij, zij zat midden in de chemo omdat ze net gehoord had dat haar borstkanker uitgezaaid was, zij fietste daar als een kampioen de alp op. Retetrots was ik, wat een stoer wijf…. en dan ik… ik kon met de rollator bij de finish staan. En hoewel ik dat met liefde op alle dagen van de rest van mijn leven voor haar zou doen was er ook een tikje jaloezie… niet de jaloezie van iemand iets niet gunnen maar de jaloezie van ook zo graag zelf zoiets doen.

Chantal begon erover dat ze met me naar boven wilde fietsen en dat ze tandems had gezien. Ik weet nog zo goed dat ik eenmaal thuis een mailtje stuurde en dacht daar hoor ik nooit meer wat van. Ik wist toen nog niet hoe dit team in elkaar zat he… duh… en ik werd eigenlijk steeds meer moe en ellendiger dus ik mailde een aantal weken later dat ik er toch vanaf zag… dit ging hem nooit worden voor mij. Om een lang verhaal kort te maken, deze mensen gingen door het vuur voor me. Zij durfden aan wat ieder ander me afraadde en wat maakte dat ik zelf ook best het geloof in mezelf verloor. En nee ik was niet zielig, zeker niet… ik had er mijn weg in gevonden met veel vallen maar altijd weer opstaan… maar ik viel wel een beetje veel de laatste tijd.. en dat opstaan ging ook steeds moeilijker.
En toen kwam daar de tandem voorbij… die ik alleen kende van mijn werk in de zorg voor verstandelijk beperkte mensen en waar ik een fietsvierdaagse met 1 van hen op had gefietst. Dat wil zeggen, ik zat voorop en hij zat vooral te gillen en te klappen en te lachen achterop… heerlijke herinnering, samen met mijn moeder op de fiets ernaast. Maar nu moest ik achterop zitten. En de controle uit handen geven…en no way dat ik durfde te klappen… en echt, die berg beklimmen leek me zo gaaf, die hele ervaring, alle mensen langs de kant, de sfeer… alles… maar fietsen vond ik vrij stom. Ik verwachtte eerlijk gezegd ook niet dat ik dat vol kon houden… maar wat bleek… ik vond het fantastisch… alles en om eerlijk te zijn, het fietsen nog het meest… en ik kon van iemand een fiets met ondersteuning lenen waar ik zelf mee door de buurt ging knallen. Ik ontdekte hoe mooi het hier was maar vooral vergrootte het mijn wereld… ik leefde weer. Ik stond weer in het leven… ik kan niet uitleggen hoe gelukkig ik van fietsen wordt.

• 

• 

• 

waarom vertel ik dit hele verhaal? omdat het een klein beetje laat zien hoe belangrijk zoiets kan zijn in iemands leven en zeker in de levens van onze stokers. Ik heb deze beleving gehad en zelfs nog een herkansing dat jaar erop door solo te gaan maar deze groep mensen zijn al anderhalf jaar aan het wachten om überhaupt een rondje op de tandem te mogen maken. Ik weet uit ervaring wat het voor je kan doen als kankerpatiënt maar ik weet ook uit ervaring hoe kwetsbaar wij samen zijn. Hoe niet vanzelfsprekend het is dat je de top haalt, of hoe niet vanzelfsprekend het is om daar bij te mogen zijn. Weken, maanden, jaren zijn niet meer vanzelfsprekend, maar ook niet te overzien… voor mij is plannen nog steeds spannend….. en dingen ver vooruit plannen kan heel confronterend en zelfs onmogelijk zijn…dus zo’n uitstel betekent voor deze groep heel veel… samen te zijn met je dierbaren, iets geweldigs presteren, acties bedenken, geld ophalen zodat hopelijk ooit een ander niet meer alle shit hoeft mee te maken waar jij doorheen ging, om je onmacht om te zetten in kracht… en ik gun het hen zo! En ja dat kost heel veel energie maar het levert ook zoveel op….

Ik gun hen die prachtige ervaring, op welk punt in het leven ze ook staan, het levert je altijd iets op… altijd! En ik gun hen dit…. zo hard!

lief team 2020/21/22… ik ga zo hard mijn best doen met de rest van ons team om het in 2022 voor jullie te laten rocken…. en in de tijd daaraan voorafgaand, hopelijk kunnen we snel samen een rondje fietsen. Ik wens van harte dat jullie fit genoeg blijven om dit avontuur aan te gaan en een fantastische belevenis meemaken. Zet hem op kanjers! Wij gaan ervoor en nemen Marlies mee in ons hart naar boven. Stay strong.