“ik denk dat jij niet beseft hoe ziek je bent, tot die tijd kun je niet verder Paola” zei mijn covid therapeut laatst. Ik dacht, nou ik besef dat heus best wel he, ik voel me vrij kut ofzo… ik zit hier toch? ja zei ze, je zit hier omdat je echt niet anders meer kan…anders had je hier niet gezeten. Dan had je nooit hulp gevraagd… het zal wel, maar ik ga dit echt wel even oplossen…dacht ik… in al mijn naïviteit.
tot vandaag…ik werd wakker en het vloog me aan, mijn voet deed zeer, mijn hoofd knalde uit elkaar en mijn lijf wil niet meer, dat was altijd al zo hoor maar nu lijkt het wel of ik in een lijf ben gekropen die stroop door de aderen heeft lopen ipv bloed…. en ik ben zo godvergeten moe en uitgeput… hoe moet dit toch verder Paool, hoorde ik mezelf zeggen… en eerlijk? ik weet het even niet meer… hoe moet dit in hemelsnaam verder? Ik kán niet meer… ik ben zo zo moe…en eerlijk? ik vind het zo even niet meer heel leuk… je kan wel een opgeruimd karakter hebben en altijd jezelf kunnen vermaken, en genieten van hele kleine dingen, en doorgaan, altijd maar doorgaan… want ik wil weer fietsen, ik wil weer in de zon en die ook voelen… ik wil dat mijn lijf het gewoon doet…en dat hoeft echt maar een beetje meer te zijn dan dit…. want hee, het was al niet heul veul he…maar echt, is dat nou zoveel gevraagd? ik weet niet eens aan wie ik het moet vragen…ik ben niet gelovig maar ik zo zo graag in een god geloven zodat ik die de schuld kon geven van deze verschrikkelijke shitzooi. Lijkt me heerlijk, hoewel dat natuurlijk ook weer niet mag he… van die God van liefde ofzo… maar goed, ergens is er iemand die vind dat er nog wel wat bij kan…en die vind ik stom!
Ik ben voor het eerst echt bang… dat dit niet overgaat…. dat dit het is… dat ik als aanhangsel door het leven kan gaan… als iemand waar je altijd voor moet zorgen… er komen data dichterbij die ik heus wel zou halen dacht ik van te voren maar eerlijk? ik weet even niet meer hoe, we hebben al onze theateravondjes afgezegd, dat hou ik niet vol nu… geen feestjes, geen verjaardagen, geen drukte… maar het allerbelangrijkste dat voor mijn hoofd spookt: hoe moet ik fucking mee naar Frankrijk? 12 uur in de auto is nog tot daar aan toe…..en dan daar? Ik kan toch niet als Debbie Downer in bed gaan liggen een hele week…. maar zoals het nu is kan ik niet aan de finish staan bv, al die mensen, al die drukte, al die uren… het vliegt me aan… alles! Ik ga dat niet halen… en dan? mijn lief alleen laten gaan? en mijn vrienden die ook meegaan? ik wil daarbij zijn…. maar nu voel ik het niet…en schrik niet he, ik ben echt niet depressief ofzo…maar ik ben mezelf kwijt… het is lichamelijk op alle fronten zo zwaar. Ik voel me zo tekort schieten, als partner, mijn hemel ja, als partner maar ook als vriendin, als dochter, als mens….als Paola… ik ben niks… ik ben driehonderd keer niks .. en ik voel me zo onbegrepen soms, ik kan niet uitleggen hoe slecht het met me gaat, ook omdat ik dat zelf natuurlijk niet goed aan kan geven… bij onrecht trek ik me terug… het raakt me dat ik niet gehoord wordt… …mijn grenzen tellen soms niet…. Ik kan prikkels allemaal niet meer aan, maar de vermoeidheid maakt dat ik meestal in stilte mijn dagen doorbreng… af en toe zet ik fijne muziek aan, ik luister heel veel naar de dire straits, en andere jaren 70 en 80 muziek, naar fijne herinneringen…daar kan ik echt wel van genieten. Maar jemig, het leven heeft toch wel meer te bieden dan dit? Het is echt fijn dat je je niet verveelt ofzo, ik ben veel te moe om maar iets te vinden overigens…
Het liedje dat Nielson schreef en Jaap Reesema zo prachtig zingt is wel zoals het is nu… ik ben mezelf kwijt… zij die zo van kleuren houdt vind alles grijs… en grijs is wel de stomste kleur die er is… zelfs als die in fifty shades is.. dus nee, ik ben niet iemand anders verloren…ik ben mezelf verloren… en ik ga ervan uit dat ik haar weer terug vind, ergens… maar hoe lang dat gaat duren… dat weet niemand helaas en ik al helemaal niet…
vandaag besef ik met een rotklap hoe ziek ik ben…
Alles is veranderd
Alles is hetzelfde
Alles is kapot
Alles doet het nog
Alles staat stil
Alles gaat door alles heen
Er is niets meer dat ik zeker weet
Blauw was de lucht waar ik onder sliep
Groen was het gras waar ik over liep
Er konden wolken vol zorgen zijn
Uiteindelijk dreven ze toch voorbij
Ik ben op zoek naar de rode draad
Iets wat het allemaal logisch maakt
Ik wil weer zien zoals ik zag
Toen ik jou nog had
Want alles is grijs, o
Alles is grijs, o Alles heeft een datum
Alles is oneindig
Alles is alles, behalve te rijmen met
Dat jij niet meer bij me bent
O
Want ik kan de zon wel zien
Maar ik voel de warmte niet
O
De wereld draait nog steeds voor mij
Maar ze is haar kleuren kwijt
Blauw was de lucht waar ik onder sliep
Groen was het gras waar ik over liep
Er konden wolken vol zorgen zijn
Uiteindelijk dreven ze toch voorbij
Ik ben op zoek naar de rode draad
Iets wat het allemaal logisch maakt
Ik wil weer zien zoals ik zag
Toen ik jou nog had
Want alles is grijs, o
Alles is grijs, o
Ik ben op zoek naar de rode draad
Iets wat het allemaal logisch maakt
Ik wil weer zien zoals ik zag
Toen ik jou nog had
Want alles is grijs
Lieve schat ik wou dat ik je kon helpen met alles ,wat heb je het mooi opgeschreven tranen in me ogen zo voel ik met je meer,Morgen. kom ik gezellig naar je toe liefs mamsje.
Lieve Paola, ik wilde dat ik iets voor je kon doen, dat ik je de warmte van de zon weer zou kunnen laten voelen. Wat wil zeggen: als die eens een keer tevoorschijn zou komen na die veel te lange winterslaap. Dat ik de kleur in je hoofd terug kon toveren, dat die de grijze mist zou oplossen. Dat je jezelf weer terug zou vinden, want jezelf dat is wat we allemaal graag willen zijn en blijven. Ik hoop zo dat je therapeut je kan helpen, dat het langzaamaan, al is het in kleine stapjes, weer de goede kant op gaat. En vooral dat je je gevoel van tekort schieten weer kwijt raakt, want dat is gewoon een ontzettend naar gevoel weet ik uit ervaring. Dikke kus uit Brabant ♥
Lieve lieve Paool,
Kon ik maar iets van je overnemen. Dan zou ik dat met alle liefde doen. Ik gun je zo graag dat je zoals je zelf zegt een ietsipietsie meer energie. Het liefst natuurlijk hele bakken vol, maar hoe.
Ik huil stilletjes met je mee.
Een hele dikke knuf en een lieve kus op je wang