ik lag vannacht weer eens wakker en zat zo eens mijn laatste facebookupdates te bekijken… blij, gelukkig en zorgeloos… hoe fijn is dat… maar niet geheel eerlijk he… want op de twee grote fietstochten en het weekendje na van de laatste weken lig ik vooral veel op mijn bed/bank in de kamer… oeverloos moe ben ik… het frustreert me… mijn hoofd wil verder, wil het geluk achterna, maar mijn lijf trekt aan de rem… niet zozeer van het fietsen want dat brengt me gewoon teveel geluk, sommige dingen zijn het waard om over grenzen te gaan… het is ook niet de afstand hoewel ik mezelf ook daarin af moet remmen want ik sta dan bij zo’n knooppuntenbordje en zie een stuk waar ik nog niet ben geweest en ik wil daar ook fietsen… maar ik maak welbewuste keuzes en verkijk je niet op de afstand, ik rust heel veel tussendoor, pak bankjes en mooie plekjes om wat te drinken en te eten en niet geheel onbelangrijk mijn zere kont rust te gunnen… gisteren was het prachtig weer en dus moest ik echt fietsen, omdat het dadelijk in de winter een ander verhaal wordt pak ik de prachtige herfstdagen mee… dit betekent dat ik dat weekend andere dingen moet laten… dat is niet erg maar het geeft zo’n vertekend beeld merk ik zelf…. die stomme stomme vermoeidheid, ik vind het zo’n belemmering… ik ben zo moe… en daardoor heb ik meer pijn… nah, niet meer pijn, maar ik kan er slechter tegen… ik verzet me er tegen door toch zo’n tocht te maken en de vitamine D op te slurpen en de endorfinen op te slaan… , het levert zoveel meer op dan het neemt… vooral in mijn hoofd, mijn lijf weet dat nog niet zo zeker…. maar ik vind dat hoofd ook net zo belangrijk als mijn lijf….. want mijn hoofd moet het allemaal aankunnen…… het is allemaal zo moeilijk soms, ik weet dat men vindt dat ik het kalmer aan moet doen maar mijn hart roept dat mensen maar eens in mijn schoenen moeten gaan staan en dan pas oordelen…. echt….. ik wil wel eens zien welke keuzes er dan gemaakt worden…… maar het maakt me zo boos… ik voel me weer in de wereld staan en de angst om het weer kwijt te raken is groter dan ik dacht merk ik als ik lig te malen en te woelen….kan ik dat aan? stel dat? ik weet het oprecht niet…. ik voel mijn kaken spannen en een kloet in mijn buik… ik wil dat niet meer…. ik vind geen energie hebben wel 1 van de moeilijkste dingen op het moment…. vooral omdat ik er boos van word… lekker snugger, om boos te zijn op iets waar je geen invloed op hebt… ik vind vast mijn balans wel weer….zoroliknamelijk

is het kommer en kwel?

echt niet, ik wil alleen even aangeven dat het naast mijn blij ei updates ook veel iets minder blij ei is… en ook daar probeer ik weer iets leuks van te maken, lekker dekentje, pot thee, haakspulletjes, netflix, lezen… er is zoveel om me heen…. beetje jammer dat ik daar op veel momenten echt te moe voor ben…. ik schrik me regelmatig een ongeluk als er weer een dag voorbij is waarin ik hoop zo min mogelijk te moeten plassen omdat het zo’n happening is…maar dadelijk pak ik mijn spulletjes op en ga lekker buiten liggen… liggen is liggen maar niets weerhoudt mij ervan om het zo leuk mogelijk te hebben!