what’s on your mind vraagt facebook me al een paar dagen…. en ik was stil… heel stil…niet omdat er niets on my mind was, vooral niet zelfs,  maar omdat ik maar met 1 ding bezig ben nu, zoveel mogelijk bij mijn lieve vriendinnetje zijn of er voor haar zijn op welke manier dan ook… hier op mijn blog ben ik al een tijdje stil… het kon niet anders…geen desinteresse, geen onwil maar dit zijn zulke heftige maanden dat er even niets anders meer kan zijn, in het begin kon ik nog wel een foto plaatsen maar de laatste tijd is zelfs dat niet meer belangrijk, ik slaap nauwelijks, ik heb intens veel verdriet en voel zoveel onmacht en wanhoop bij vlagen dat ik er bijna in verzuip…. en ik kan ook niet een leuk verhaaltje schrijven nu terwijl er van die onvoorstelbare dingen in mijn leven gebeuren…. dus ben ik stil… maar het voelt niet goed, ik heb onrust… het komt omdat ik op adrenaline leef hoor ik van mensen die het kunnen weten… ik kan geen rust vinden in de afleidingen die ik zoek, lezen… wat lees ik in hemelsnaam? een filmpje kijken is bijna funny… steeds terug moeten spoelen omdat je de draad kwijt bent.. haken.. ook zoiets… achteruit haken is wat ik doe (lees weer uithalen), ik ben nog net zo ver als een paar weken geleden… ik heb een spanningsboog van 2 minuten op het moment…. afwassen, lezen, afstoffen, douchen, ik ren van hot naar her… en uiteindelijk doe ik helemaal niks….kortom… er is zoveel onrust in mijn lijf… ontspannen is iets waar ik vaag een herinnering aan heb…ik wil bij haar zijn of iets voor haar doen of wat dan ook… al het andere is triviaal…

maar er is ook zo’n rijkdom in mijn hart, zoveel liefde, zoveel warmte en zoveel mooie woorden…  hoe ongelooflijk mooi is het om de laatste tijd die zij op aarde heeft met haar te mogen delen in zo’n warm bad van dingen uitspreken, elkaar vasthouden, samen huilen maar ook samen heel hard lachen, haar knuffelen als ze weer heeft moeten spugen… alles is ontdaan van opsmuk of theater of uiterlijk vertoon…. wij zitten samen in een cocon…liggen in elkaars armen zonder gene, zonder waardeoordeel, gewoon omdat het zo voelt op dat moment… en de dingen die ze mij meegeeft, haar liefde voor mij, ik wentel me erin… ze kleurt mijn leven zoveel mooier… en dat zeg ik haar ook… ik wil dat ze weet dat mijn intense verdriet is omdat ik dadelijk zonder haar verder moet en dat ik verdriet heb óm haar en niet dóór haar… ik kan het niet vaak genoeg zeggen… en ik wil ook dat ze weet dat ik er wel weer bovenop kom, dat er mensen om me heen zijn die er voor mij zijn als ik dadelijk instort, dat ik er voor de anderen ben die ook verdriet hebben… mijn lief die wankelt omdat hij het ook even niet meer weet, wij zijn er voor elkaar, dat weet ik….. en dat ik haar nooit vergeet, dat ze in mijn hart zit, en dat ik zo’n bewondering voor haar heb om wie ze is en wat ze doet… wat een rijkdom om zo’n vriendschap te mogen meemaken… ik hoop dat iedereen in zijn leven dit ooit mag voelen…

wij zijn soulmates…en ik haat dat woord he, maar ik kan geen andere term vinden die het omschrijft, alles schiet tekort, we leerden elkaar kennen door Acda en de Munnik, helemaal in het begin van het acda en de munnik dans en showorkest…door de muziek verbonden, alle theaters van nederland leren kennen ;-), het was vriendschap op het eerste gezicht… en toen kregen we ook nog allebei kanker, hoe bizar kan het lopen…ik hoop dat ik nog even door mag, garantie tot de deur zeg ik altijd, maar tegen haar kanker was niets opgewassen….. en in het jaar dat onze grote muziekliefde besloot er mee op te houden moeten we ook afscheid van elkaar nemen… het gaat snel, veel te snel voor mij maar ik zie dat het niet anders kan… ik moet loslaten om haar te laten gaan…… ik gun haar dat… maar ondertussen hoop ik heel egoïstisch dat het nog niet voorbij is… ik ben ook maar een mens he… en loslaten is niet echt mijn sterkste kant zoals iedereen die me kent weet…

ik wilde dit eerst niet schrijven, hoe kan ik over jou schrijven zei ik tegen je, en jij zei, je schrijft over jezelf en ik ben toevallig het onderwerp, gewoon doen, ik vind het niet erg, fijn zelfs als je het wel doet…. en het moet eruit, ik wil dat mensen weten dat mijn leven op de kop staat en dat ik ze straks hard nodig ga hebben… heel hard… en dat ik hoop dat ze er voor me zijn……

een paar weken geleden hadden wij een verwenmiddag en daar werden foto’s van ons gemaakt… gisteren kreeg ik ze… zo mooi, ik heb niets met mezelf op foto’s maar in deze foto’s zie ik alleen ons geluk en onze liefde… wat een mooi cadeau…

lieverd, ik hou zo ontzettend veel van je!!!