ik zat dus om drie uur vannacht al beneden… het zij zo! Vannacht nieuwe rondes nieuwe kansen… en ik lig vandaag toch op bed… na een intensieve dag, zowel geestelijk als lichamelijk en ik had al zoveel pijn gehad de afgelopen dagen…. het gaat niet zo goed… en dat is zwak uitgedrukt… dat wil zeggen, het gaat niet zo goed in mijn lichaam… in mijn hoofd gaat het een stuk beter… ik voel dat het genieten terug komt, dat ik weer blij wordt van een prachtige herfstdag… en dat er rust komt…het verdriet is niet weg maar ik voel me iets beter gelukkig…. ik doe een driedubbele schroef met flic-flac en 5 salto’s  in gedachten….dat zien jullie niet aan me maar in gedachten ben ik werkelijk van elastiek… ik dans ook erg goed in gedachten en daarnaast ben ik een getalenteerd zangeres… zo jammer dat ik dat niet met jullie kan delen want het is de moeite waard mensen… dat wat ik allemaal kan enzo….we dwalen af, het is niet netjes om op te scheppen over wat je allemaal kunt he…ook al is het dan in gedachten…maar ik voel me iets beter dus, dat zei ik…. helaas is dat voor mijn lichaam schijnbaar het teken om weer raar te gaan doen…erg raar… ik kreeg een verrassend slechte uitslag van mijn nieren twee weken geleden en ik moet over twee weken terug komen om te kijken hoe het gaat… als ik zie hoe ik er de laatste tijd bijlig, zit en hang beloofd dat niet veel goeds, laat ik het zo zeggen, als uitgeteld op de bank hangen olympisch was won ik goud,   maar we houden hoop dat het iets verbeterd is, ik moet het loslaten want ik heb het niet in de hand… net als met de kanker… het is er en je kunt alleen maar ondergaan, stapt u maar in de rollercoaster mylady… wij bepalen de snelheid…have fun!

maar voor het eerst in mijn leven voelde ik iets van onrechtvaardigheid naar mijn ziektes… ik zeg met de hand op mijn hart nooit waarom krijg ik dit allemaal, ik weet dat er bij iedereen wel dingen loos zijn en dat je niet verder dan de voordeur kijkt vaak… 1 op de 7 vrouwen krijgt borstkanker, dan kun je zeggen, waarom ik? maar ik zei altijd, waarom ik niet? waarom zou ik het een ander wel gunnen? maar twee weken geleden dacht ik voor het eerst terwijl ik alles zat te overdenken in het ziekenhuis, kan het nu niet eens een deurtje verder gaan? ik wil dit niet meer….in het ziekenhuis gelegen met zoveel pijn en nierfalen… weer thuis, net herstellende van een aanval van gordelroos op de plek waar mijn borst heeft gezeten…uitermate pijnlijk… en dan dit weer…  nierfunctie die nog slechter is dan toen ik in het ziekenhuis lag…….WTF?…. en geen duidelijke oorzaak….nog veel meer WTF….. en dus heb ik een week gehuild….. tranen met tuiten… en wanhopig mijn handen ten hemel geheven enzo… en ach en wee geklaagd en mijn wonden gelikt… ik was er maar druk mee…. ik vond mezelf retezielig… heel naar, want daar schiet je geen bal mee op, met jezelf retezielig vinden….  en dus heb ik me de week erna weer bij elkaar gepakt… klaar nu… en doorrrrr….. maar dat klonk een stuk makkelijker dan het was… want ik kan niet zoveel op het moment… ik lig vooral veel terwijl ik in mijn hoofd bedenk wat ik allemaal nog moet doen…. ook heel helpend Paool…. not!

Gisteren was een moeilijke lange dag… we gingen de as van mijn lieve vriendinnetje uitstrooien bij de zee….emotioneel heel zwaar en uitputtend, maar daarnaast zat mijn persoonlijke dilemma me ontzettend in de weg…. dat ik gewoon niet toe kan geven dat ik de rollator nodig heb…of de rolstoel…we moesten een eindje naar een strandpaviljoen lopen, dat kon ik wel vond ik…. daarna nog naar de zee en op de terugweg bleek dat ik niet meer kon… ik liep op reserves van reserves… zo ellendig… en mijn lief ging naar de auto de rollator ophalen zodat ik verder kon…iedereen moest wachten op mij….wat ongelooflijk lastig vind ik dat… die dag ging niet om mij, die ging om de as uitstrooien,  en om haar lief en haar ouders…. en nu zat ik daar weer aandacht te vragen… ik was zo boos op mezelf, ga in die rolstoel zitten doos… maar zo werkt het niet….. en daarna kwam Rob terug met rolstoel in plaats van de rollator…ik wil niets horen, zitten zei hij… hahaha… right… zitten… en aanwijzingen geven, en zeggen dat ik heus dit stukje wel kon lopen en dat ik zelf wel kon rijden… ik heb nog een lange weg te gaan…dus…….. maar je kunt een rollator nog zo leuk opleuken, het blijft een rollator…..om over de rolstoel maar te zwijgen….de week ervoor had ik ook al een belachelijk eind gelopen omdat ik het ding niet me wilde nemen….. naar het ziekenhuis? OK… naar een high tea in de stad? not so much… maar ik moet er heus aan…want dit is namelijk niet meer leuk…niet voor mij en zeker ook niet voor de mensen om me heen…denk ik… vul ik vooral in ook…… ben ik ook goed in, invullen en denken voor een ander…. en dan vooral hoe ontzettend irritant mensen me wel niet vinden, ik denk nooit, goh die mensen denken vast, wat een leukerd is Paool maar altijd, heb je haar weer met haar ziektetjes en aanstellertjes….. terwijl ik zelf dus echt never nooit zo over iemands verdriet en ziektes denk… leer toch eens van jezelf houden zei laatst iemand tegen me… vond ik wel mindful en opzoeknaarjezelferig en ik giechelde wat in mezelf… tuurlijk, ik ga maar eens mindful een paarse drol haken ofzo maar ze had wel gelijk natuurlijk… dus dat staat op de agenda…practice what you preach… want ik zeg namelijk al heel lang dat ik moet gaan zien dat een hulpmiddel mij iets oplevert, dat ik meer kan door hulpmiddelen… echt ik weet alles zo goed….nu nog handelen…  ik zie iedereen met de ogen rollen gewoon…. misschien helpt het als jullie tegen me zeggen dat ik niet mee mag als ik niet in de rolstoel ga zitten… want nergens meer aan deelnemen is mijn allerallergrootste angst………