a silver lining…

zonder er een zijig zweefmiepenverhaal van te maken, ik zei het al na mijn vorige blog, de kanker heeft me naast een heleboel narigheid toch zeker ook dingen gebracht die er anders niet waren geweest… ik word altijd een beetje iebelig van mensen die zeggen dat het het beste is wat hen is overkomen… zo ver wil ik niet gaan…hoewel als zij dat zo voelen is dat prima he, voor mij persoonlijk dus niet…..een aantal dingen die er uit voort zijn gekomen zijn dat zeker wel maar de ziekte zelf het beste noemen vind ik persoonlijk zwaar overschat…daarvoor heb ik teveel verdriet, pijn en verlies gezien en gevoeld, is mijn angst voor terugkeer net iets te groot en zie ik teveel mensen allerlei behandelingen doorstaan om kwaliteit van leven te hebben… ik zie het meer als iets verschrikkelijks waar gelukkig ook mooie dingen bijhoren maar de kakziekte an sich is voor mij verschrikkelijk, laten we wel wezen kanker vind zichzelf al belangrijk genoeg, het wordt hoog tijd dat het eens een toontje of tien lager gaat zingen…. feit blijft wel dat dit soort ingrijpende gebeurtenissen iets met je doen… zowel positief als negatief….

dus daar gaan we:

De band met mijn vrienden is veel sterker geworden… Ik vind het zo fijn dat ze er altijd voor me zijn, ook nu het weer wat beter gaat met me… ik kan altijd een beroep op hen allemaal doen. Ik wil jullie allemaal wel noemen maar ik weet dat de meesten dat niet tof vinden en dan lijkt het net of ik mensen vergeet… doe ik niet! Nooit! Als Winston van de postcodeloterij eindelijk zijn weg naar ons huis heeft gevonden geef ik een groot feest voor jullie allemaal… als er iets bovenaan mijn bucketlist staat is het dat wel… op een mooie dag aan het water met blote voeten in het zand… dat werk…
Ik vind het makkelijker om nee te zeggen, ik moet keuzes maken… en ik heb gemerkt dat mensen dat helemaal niet erg vinden (enkelen daargelaten en ook daar maak ik me steeds minder druk om) zoals ik dat ook niet erg vindt als mensen een afspraak af moeten zeggen. Ik kan daardoor ook veel meer genieten van de momenten dat ik ja zeg…
Ik vind het steeds makkelijker om hulp te vragen en te accepteren…. ik hoor nu in gedachten iedereen keihard lachen….right…. jahaaaaaaaaa het blijft wel een puntje waar ik aan moet werken
Ondanks dat ik nu een borst mis, heb ik me in jaren niet zo goed in mijn vel gevoeld. Ik durf zelfs sinds deze zomer strakke shirtjes aan te trekken… hoewel ik soms nog wel last heb van de manier waarom anderen daarop reageren. Ik heb soms het gevoel dat ik me moet verantwoorden voor het feit dat ik geen reconstructie of prothese overweeg… bizar. Ik voel me prima in mijn vel… ik rock dat niet bestaande decoletté gewoon als een eindbaas. Ha!
Ik wist al dat ik een blij ei was, maar ik heb daar enorm veel profijt van gehad tijdens het hele gebeuren… dat had ik al toen ik 15 jaar geleden met die nieren begon te prutsen maar gedurende deze hele periode helemaal. Ik bekijk iedere dag opnieuw en als ik een kakdag heb is er altijd weer morgen… kakdagen laat ik gewoon bestaan… en dat werkt voor mij merk ik… niet meer vechten tegen dat soort dagen maar gewoon even doorbijten…morgen nieuwe rondes, nieuwe kansen, en anders overmorgen…ik leef veel intenser dan toen ik nog dacht dat het leven maakbaar was… later kon ik nog veel…believe me, later is nu!
mijn lief, we lachen wat af…dat deden we al maar dat is alleen maar meer geworden…. mijn rots in de branding die ook nog eens alles voor me deed en doet… dit soort gedoe heb je echt samen en ik kan me zo voorstellen dat het ook heel anders kan gaan in een relatie…
nieuwe hobby’s door nood geboren… want wat doe je als je leven zich op je bed voor het raam afspeelt… de voederpaal die ik van mijn vriendin cadeau kreeg was precies wat ik nodig had… voorheen zag ik alleen mussen die later gewoon allemaal verschillende vogels bleken te zijn, ik zag opeens vinken, roodborstjes, pimpelmezen, koolmezen, grote bonte specht, merels, mussen, groenlingen, boomklevers etc. etc. tot zelfs ijsvogeltjes toe… echt zo leuk! Ik heb het haken opgepakt, maar ook vele andere hobby’s zoals digitaal scrappen en gewoon scrappen, zelf leren hoe het programma paintshop daarbij kan helpen en later lessen schrijven voor andere paintshoppers op purplechickcreations. Ik heb altijd naar nieuwe mogelijkheden gezocht toen ik thuis kwam te zitten.. vrijwilligerswerk dat ik vanuit huis kon doen, ik hou de facebookpagina van een aantal instellingen bij en ben vrijwilligster geworden bij de BVN en het Inloophuis en alle leuke contacten die daaruit voortvloeien. Ik heb me gelukkig nooit verveeld, ik ken dat eigenlijk niet… lezen, creabea zijn, logikwizzen oplossen, etc. alles kost natuurlijk ook meer energie dus ik ben veel tijd kwijt aan rusten ook… duidelijk een adrenalinejunk dus ….. en daar hoort ook het huishouden bij… alles duurt langer, ik heb gelukkig hulp en dat is fantastisch superfijn! En natuurlijk het bloggen, al jaren een belangrijk onderdeel maar nu merk ik hoeveel ik van schrijven hou… ik ben opgehouden met uitleggen dat ik heus niet alles opschrijf op dit blog en dat ik heel goed afweeg wat ik wel of niet zeg of plaats of deel… en laten we wel wezen zolang Trump gekozen kan worden als minister president zijn er wel ergere dingen om je druk over te maken he…
lotgenotencontact, heel waardevol en dierbaar… veel herkenning, veel lachen en harde grappen, veel troost en ook verdriet…maar ook een aantal supervriendschappen… lieve Tallie, ik ben zo blij met jou, ik denk echt dat wij elkaar moesten vinden… dat kan toch niet anders, volgens mij zijn we stiekem gewoon soulmates ik ben daar zo dankbaar voor hoewel ik je zoveel liever bij een andere club had leren kennen en ik kan niet eens nadenken over hoe boos ik op de kanker ben die jou zo hard raakt…. ik denk dat dit wel het duidelijkste voorbeeld is van alle gevoelens die het woord kanker bij me oproept…en zolang wij nog heel hard kunnen lachen samen komt het met ons wel goed (ik kies iets uit dat door de beugel kan he…. believe me, hoewel het niet in onze bh zit want die mogen niet meer) :-)
Alpe d’Huzes en in het verlengde daarvan 2climb2raise en alle lieve mensen die daarbij horen!! Dat zijn er heel veel he… met of zonder schuilnamen maar allemaal leukerds… in het afgelopen jaar is mijn leven door die ene email ontzettend verandert… zonder de kanker had ik geen kennis met hen gemaakt en gingen ze niet op zoek naar een Batman die mij naar boven zou kunnen fietsen… stel je voor zeg… wat een gemis zou dat ook voor hem zijn geweest *gniffel* Ik heb serieus de beste week sinds jaren gehad daar boven in Oz… een week gewoon alleen maar genieten. Ik verwijs naar al mijn blogs uit die tijd en de dingen die ik niet genoemd heb…tsja, what happens in Oz stays in Oz. Dat moet je echt zelf uitzoeken he… ik zeg doen!
En dan het fietsen…. het is niet te geloven dat dat mijn nummer 1 hobby zou worden… ik hoor het mezelf nog zeggen, oh die berg op, dat lijkt me zo gaaf maar dat fietsen, daar ga ik geen barst aan vinden…. hoe fout kun je het hebben zeg….vrijheid is het…en geluk…en energie….en afvallen… en lichtjes in de ogen…. en nog heel veel meer….. .ik zag mezelf een paar weken geleden in een blad over de fietssport bladeren in de appie… het moet toch niet gekker worden ofzo zeg…angstaanjagend gewoon… en dat op een boterham met pindakaas he…naja en zo’n 25 pillen per dag maar dat is meer om mijn eigen motor draaiende te houden dan dat ik er profijt van heb… en daarbij denk ik dat de gemiddelde bloeddoping dokter heel hard moet lachen om mijn bloed waar nog net geen bordjes met toxic indrijven, hoewel de groene kleur al wel een belletje zou kunnen laten rinkelen :-) niet echt he gekkies, ik heb gewoon nog blauw bloed net als alle andere royalty.
ik maak me niet meer zo snel druk dat ik teveel wil of alles wil meemaken…hoe zeer het soms ook doet, het levert ook groter geluk op om te genieten van wat je wel kunt….
kijk ons zitten bij het water
zoals elk weekend weer
de wereld aan onze gympies
maar we hoeven ’t niet meer
we zijn gewoon twee vrienden
en we kijken naar de zee
en we zwijgen van hetzelfde
je hoeft niet elke keer mmmm
met elk circus mee