Het gaat al een tijdje niet zo lekker hier… ik heb last van mezelf zoals ik dat altijd noem… mijn lijf doet pijn, het lijkt erger te zijn dan anders maar ik denk dat mijn algehele malaise daar aan bijdraagt… het voelt als meer denk ik omdat ik er slechter tegen kan… aan de andere kant zijn er ook meer pijntjes helaas… maar daar kan ik meestal wel mee dealen…van de week was ik enorm verdrietig omdat ik weer een stomme actie had door mijn chemobrain… ik was al nooit miep helder maar na die zware kuren is de fog in mijn hoofd alleen maar erger geworden… ik weet inmiddels dat ik dat niet verzin en dat het echt een probleem is waar veel mensen met kanker tegenaan lopen. Maar ik ben snel de draad kwijt, kan me niet goed meer concentreren, vergeet afspraken, vergeet belangrijke dingen te doen, ben alles kwijt en multitasken is een utopie tegenwoordig…meestal kan ik er wel redelijk mee omgaan maar van de week na de zoveelste stomme actie (ik had geld gepind en gewoon in de automaat laten zitten) ging het helemaal mis…. ik voelde me zo niet meer mezelf, zo waardeloos en zo intens verdrietig….en ik begreep opeens dat mensen geen idee hadden hoe zwaar de dagen vaak voor me zijn… van opstaan tot naar bed gaan loop ik tegen duizend dingen aan… en ik ben de hele dag aan het redderen, oja dat vergeten,oja dat moet ik nog doen om het even later weer kwijt te zijn. Ik schrijf het op papiertjes, heb een planbord, gebruik de agenda op de telefoon en nog gaat het vaak mis… koken is altijd al een happening geweest maar nu word ik zo moe van het overzicht bewaren en vergeet ik het gas uit te draaien of wat dan ook…. het is echt doodvermoeiend…. maar ik zeg daar eigenlijk nooit wat over… ik benadruk liever hoe gelukkig ik ben en hoe mooi het leven is… en dat is ook zo… ik kan zeggen dat ik vaak oprecht gelukkig ben maar als je niet zegt hoe zwaar het soms is weten mensen dat ook niet he… er gebeurt namelijk iets met je als je ziek bent…. en ik heb de jackpot een paar keer mogen ontvangen met ziektes die mijn leven behoorlijk beïnvloeden… toen ik kaal was begreep iedereen dat een stuk beter dan nu…. terwijl ik me vaak net zo ziek voel als toen in die tijd…. er speelt zoveel meer mee dan die chemo, ik ben nog bezig met anti hormoontherapie wat zowaar geen grapje is en dat minstens 5 jaar…maar daarnaast speelt er zoveel meer….. ik had een leven voor ik ziek werd en een leven nadat ik ziek werd… en daar zit nogal een verschil in… maar ik doe vaak net of ik dat ziek zijn er een beetje bij doe…omdat het voor mij nog zo voelt, ik wil zo graag weer die Paool zijn die ik was… en dat moet ik loslaten…. Paool 2.0 is namelijk ook best een aardig mens… maar als ik dat zelf al niet vindt, hoe moeten anderen dat dan vinden he…. kortom… ik ga het er af en toe uitgooien mensen… dat het leven soms uitermate stom is!

vanmorgen zat ik buiten in een oude viva te bladeren… en daar stond een artikel in over het feit dat we geen tijd meer nemen om te rouwen, om te dealen met verdriet of teleurstellingen… vorige week had ik zo doorgebladerd, nu dacht ik okee, right, dat klopt… je mag best rouwen maar na een maand of twee moet je wel weer normaal doen he… of dat gezeik over dat ziek zijn kan ik niet steeds mee aankomen, maar dat ik af en toe de hele hut wel in elkaar kan rammen zeg ik wijselijk niet…ik slik maar eens als ik opmerkingen hoor dat mensen ook wel overdag in de zon willen zitten of lekker tv kijken….. voel me zelfs schuldig… en waardeloos….want ja, ik kost de samenleving alleen maar geld…. dat ik eigenlijk iemand gewoon wil slaan en zeggen dat ik zo met ze wil ruilen als zij alle ellende erbij nemen…. en het feit dat ik van de tien leuke activiteiten er zeven af moet zeggen…. ik benadruk dat ik heerlijk in de zon zat…dat ik zat te huilen laat ik achterwege… ik ben dan meestal stil, op mijn blog en op social media… of ik stuur nietszeggende berichtjes… want dan kan ik niet leuk bloggen of wat dan ook omdat er eerst iets uit moet…zoals nu dus ;-)

Van de week schreef een vriendinnetje, misschien zit je hoofd gewoon even vol met verdriet en rouwen nu alles van Daphne weer naar boven komt… en terwijl ik dacht, hmm ik moet daar toch nu wel eens mee ophouden wist ik dat het waar was… ik herbeleef heel veel dingen van vorig jaar, ik droom veel, als ik alleen in de zon zit denk ik aan vorig jaar dat we samen zoveel in de zon zaten… maar ik rouw ook om wie in nu ben, om wat me allemaal overkomen is en om wat ik daardoor allemaal achterliet… meestal kan ik me heel goed richten op de dingen die ik wel heb… en ik heb verdomd veel… maar misschien is het tijd om ook eens gewoon verdriet te hebben om alles wat er is gebeurd… en het niet meteen weg te wuiven en iets positiefs te noemen….mijn leven is vaak heel erg zwaar…. en om het leuk te houden gebruik ik bijna al mijn energie… dat geeft niks, ik ben er blij om dat ik dat kan, ik vind het fijn dat ik ondanks alle shit nog altijd het mooie kan zien… dat is mijn verdienste verdomme…. wees eens trots Paool….. soms is een drol geen gebakje he

soms is een drol gewoon een drol!