Ik heb het altijd moeilijk op deze dag…maar dit jaar nog meer… ik ben meer aan het mijmeren door het vele alleen zijn en je kan er maar tegenaan hikken…. 5 jaar is een hele tijd, en toch voelt het als gisteren. Ik heb net een bos zonnebloemen richting jouw ouders gestuurd…en voor mezelf een bos gekocht. En dat viel voorwaar niet mee in deze corona tijd…. maar gelukkig waren deze er… knijtervers van de kweker… whoei! Ik werd al een beetje panisch van het idee dat ik geen zonnebloemen zou kunnen vinden…. de enige bloemen die op jouw afscheidsdienst waren…En ik wil ze vandaag in huis hebben! Rare kwibus… alsof dat belangrijk is….

5 jaar geleden….

ik schreef:

ik heb nauwelijks geslapen… hoe kan ik ook slapen… ik voel me vreemd rustig, maar ook heel raar… ik zie de zon opkomen en ik hoop tegen beter weten in dat jij een goede nacht hebt gehad… eten hoef ik niet… eten… ik heb het gevoel dat ik nooit meer kan eten zoveel knopen zitten er in mijn maag…. lief en ik zeggen weinig tegen elkaar…ieder verzonken in onze eigen gedachten… of de leegte, ik weet het eigenlijk  niet, ik voel me vooral niets maar ook alles…onwerkelijk… onvermijdelijk…

we gaan naar jouw huis……. ik zie je de steile trap oplopen…zelf natuurlijk…niet moeilijk doen…. en je gaat als een prinses op je bank liggen… je hoofd ligt in de zon… echt, ik zweer dat je licht geeft… zo sereen, zo rustig…. mijn onrust groeit met de minuut… ik ga naast je zitten, je pakt me vast en je fluistert, “lieve Paool, kijk nou, al die lieve mensen om me heen, iedereen is er, ik voel me net jarig…ik ben zo gelukkig” ik pak je hand, en zeg dat ik heel blij voor je ben maar of ze het heel erg vindt dat ik het iets anders voel… we schieten in de lach…  alles is gezegd, alles is uitgesproken…. zo intens het leven voelen… ik wist niet dat het kon…

maar dit is geen verjaardag….. maar het gaat nu niet om mij…. .gewoon niet…. loslaten….. meer loslaten dan dit bestaat niet volgens mij…..mijn gevoel schakel ik uit anders ga ik gillen…..het gaat niet om mij, ik wil dit niet….  want dat ik dadelijk die prachtige schaterlach van je niet meer kan horen wil er bij mij niet in….ik verbaas me over de oerkracht die in me zit om dit te doen….

die middag ben je met een grote glimlach op je gezicht in slaap gevallen…

om niet meer wakker te worden…

ik geloof niet dat ik ooit iets in mijn leven heb gedaan dat zwaarder was maar tegelijkertijd moest het zo zijn… je hebt alleen maar liefde om je heen van iedereen gezien voor je je ogen dicht deed… hoe mooi is dat…

En 2 jaar geleden stierf Frieda, op precies dezelfde dag….we zouden samen solo de alp op gaan nadat we het jaar ervoor samen op de tandem mee waren geweest… de drie musketeers…. het lot besliste anders… de twee musketeers fietsten samen met je rugnummer in onze rugzakkies naar boven…. we zochten de kaarsen op die we in bocht zeven hadden laten plaatsen en legde de startbewijzen er even bij….om daarna weer verder mee te gaan naar de finish… dichterbij de hemel konden we niet komen…. jij wel…maar wat hadden we graag samen die top gehaald. Jij had ons er allebei dik uitgefietst…dat weet ik zeker. Stoertje!

Ik mis jullie…. twee lieve gekke vrolijke meiden…. soms is het leven maar stom… want, het is een mooie dag… de zon, het zand, de hitte en de rustige rivier… de stilte en de droogte en de leegte van dit hier…