Opeens was daar een cryptische foto op de pagina van Thomas… hmmm… wacht, ook op de pagina van Paul… en op die van Acda en de Munnik… oh men, ze zouden toch niet?….. ik durfde het bijna niet te hopen maar al snel kwam er een aankondiging… luisteren naar Domien om 5 uur…dus dat deed ik… en ik hoorde een nieuw liedje… zo vertrouwd, zo fijn…maar nieuw… men, wat een geluk. Maar dat was niet alles, ze gingen ook weer optreden… ik hoopte op een mooi theater liedjes tour…maar het werd Ziggodome.. dat was een bummer. Want ziggodome is voor mij te groot, te veel, te ver en veel en veel te veel prikkels. Dat kan ik niet meer… dat gaf onrust… want wat zal ik doen, toch doen? ik had een presale code en ik kon de kaarten dus kopen… maar ik deed het niet… want dat zou tot oktober nog veel meer spanning geven… dus gewoon genieten van nieuwe muziek dan maar…maar wat is het lastig… op een heleboel fronten want los van het feit dat ik echt keiblij ben speelt er natuurlijk nog iets…

toen ik Acda en de Munnik leerde kennen was ik de enige voor mijn gevoel… ik leurde met hun allereerste cd mijn hele vriendenkring rond… luisteren…dit is goed!! dit is bijzonder!! Dit wil ik delen!! Ik heb nog altijd spijt dat ik niet in mijn eentje naar een theatershow ben gegaan heel in het begin maar dat ging ik mooi doen de volgende keer had ik besloten… fuck it dat niemand ze kent… en toen kwam daar opeens Niet of Nooit Geweest… hee zeiden mijn collega’s vrienden, familie, zijn dat niet die jongens van jou? jaaaaaaaaaaaaaaaa dat zijn ze… cool ze worden gedraaid.. wat tof. Ik zocht met veel pijn en moeite en veel inbellen op internet die net zo’n beetje begon een fansite op.. daar leerde ik andere mensen kennen die ook waus waren… thuiskomen.. en toen was daar Daphne… we bleken dicht bij elkaar te wonen, zij in Doesburg, ik in Doetinchem… en we spraken af, in een cafeetje in de buurt, met onze plakboeken en kletsten een hele middag vol met thee en lekkers… er was een instant click… dat voelden we allebei. We besloten samen naar het theater te gaan… en boy did we… we zagen alle zalen van Nederland, we lagen in de rij voor kaartjes want de heren werden opeens populair…met slaapzak en een tas vol lekkers… we reden het hele land door, cd in de auto en gaan met die banaan… Petra sloot zich bij ons aan en we genoten… Ik heb oprecht zo ontzettend gelukkige tijden gehad… leerde lieve mensen kennen en er ontstond een fijne scene… vondelpark, caprera, theaternachten, van alles maakten we mee. We zaten soms 2 of 3 keer in de week in een zaal, vooral bij try outs… zo gingen we van cd naar cd, van voorstelling naar voorstelling, en we vonden elkaar in de kletskist op dagen dat we daar niet waren… (het gastenboek van Thomas en Paul even ter info) Er kwam een cd uit met verzamelliedjes, Op Vooraad heette die waar fans teksten voor in konden sturen, er staan er 2 van mij in en mijn naam staat erin genoemd… de koning te rijk was ik… en ze hielpen me door zoveel moeilijke tijden heen, hun teksten zijn zo mooi, prachtige zinnen ook… dat doen ze nog steeds trouwens… ik luister erg veel naar hun muziek. En toen was daar de aankondiging dat ze uit elkaar zouden gaan… echt ik vond het zo verschrikkelijk erg…maar wat nog veel erger was, ik had mijn kanker doorstaan en was nog herstellende maar Daphne kreeg opeens een hele agressieve vorm van darmkanker…. dat speelde in dezelfde tijd nu 8 jaar geleden…en terwijl we genoten van een afscheidstournee wisten we ook dat het met haar misschien niet goed zou komen… samen nog 1 keer in Doetinchem:

ik word zo gelukkig als ik haar zo zie stralen… terwijl ze zoveel pijn had…en natuurlijk waren we bij de aller allerlaatste in Carré… ik met mijn rollator en Daphne al zo ziek. Maar we waren erbij…dat moest ook… samen afsluiten. Ze is uiteindelijk op 15 juni gestorven… ik mis haar zo verschrikkelijk, altijd….maar zeker nu… want zonder haar weer nieuwe muziek…..hoe moet dat nu? We kwamen bij elkaar helemaal in het begin van Acda en de Munnik… we kregen allebei kanker… ik ben er nog…. zij niet meer… zij stierf in het jaar dat AEDM uit elkaar ging… voor mij was het opeens in alles afgesloten.. radicaal de draad doorgesneden. En hoe erg ik het ook vond, zij hoorde ook zo bij alles in dat leven…

tot nu dan….want opeens is alles anders, verkopen de mannen zes keer ziggodome uit…wat ik overigens fantastisch voor ze vind, en ook voor iedereen die er heen gaat he, ik gun het iedereen echt van harte… maar ik had het mezelf ook gegund… ik hoor daar!! Met alle andere fans… ik hoor daar gewoon… maar het leven beslist anders… en laten we eerlijk zijn, ik hoor daar…met Petra, Ruth en alle andere vrienden die daar ook horen.. maar ook met Daphne… en hoe mooi dat sprookje ook is…. van het begin en het eind meemaken… een comeback voor ons samen gaat nooit gebeuren….. lieve Daphne, ik mis je zo verschrikkelijk, wij hadden daar moeten zijn… wij samen!! keihard meezingend, met alle koortjes ook, en lachen en gelukkig zijn en dansen en joelen en springen… maar het leven is soms geen sprookje waarin de prinsessen nog lang en gelukkig leven…. soms is het leven rauw, hard en grijs… ik mis je unfuckingbelievable veel en vaak maar op het moment het hardst van allemaal lieve meid met je lange stelten, je humor, je liefde en je keiharde lach.

Maar morgen wordt fantastisch
Tenminste als ik morgen haal
En geloof me als dat niet zo is
Dat ik dan ’t meeste baal
Maar morgen, morgen wordt fantastisch
En als het mag ben ik er bij
Maar voorlopig ligt het kennelijk niet aan mij

Acda en de Munnik

Ik kom terwijl je uit het raam kijkt
Van je favoriet café
Ik zal er zijn zodra je even denkt
‘Ik heb er vrede mee’
Als je eens rustig over zee kijkt
En je denkt: ‘nu heb ik rust’
Heb ik je onverwachts en zachtjes
keihard op je ziel gekust
Je noemt me oud verdriet
Doe wat je wilt
(maar) zo vreselijk oud ben ik nog niet Ik kom het liefste als je luistert
Naar een onverwacht mooi lied
Ik kom pas kijken, weken, maanden
Na het echte groot verdriet,

nu mis ik jou