Er zit onrust in me… mijn lijf is op… logisch ook, daar wil ik verder niet moeilijk over doen, dat was ingecalculeerd…je kan niet zo ver over je grenzen gaan zonder daar de consequenties voor te krijgen… en hoewel ik het begrijp irriteert het me mateloos… ..sinds ik terug ben heb ik bijna alleen maar verdrietige berichten gehoord…  ik kan het niet bevatten, niet begrijpen ook….ik wil keiharde muziek op mijn hoofd, heel hard meezingen in de auto…. en fietsen in de zon… niets meer horen over ziekte, over de dood van prachtige jonge vrouwen… intens leven… het leven vieren… want het kan zomaar voorbij zijn… mijn haar paars verven…. maar mijn lijf wil niet… ik heb het gevoel dat ik barst… dat kan ook komen van het feit dat ik teveel chocola zit te eten maar dat terzijde…ik eet teveel, ik drink niet maar allemachtig wat heb ik zin in een straffe borrel…ik lees een boek maar sla niets op, ik kijk naar een film maar heb geen idee waar het over gaat…. ik lees een tijdschrift maar sla gewoon blaadjes om…  ik wil een nieuw jasje voor mijn blog maar dat wat ik mooi vind is te duur…maar er moet iets van verandering komen… alsof dat helpt… iets nieuws, alles anders zetten in de kamer…. ik wil dansen… keihard gillen… leven… intens leven… heel hard lachen… ik doe het ook maar het gaat zo over in huilen… ook heel hard huilen… er zit geen filter op…ik wil naar de zee, met mijn blote voeten in het water… de golven voelen en de wind in mijn haren… het warme zand tussen mijn tenen… het leven in me opnemen… met diepe teugen…

maar mijn lijf wil rust… moet rust zelfs…. ik heb het gevoel dat ik barst… ik huil van frustratie… zelfs als ik gewoon iets wil vertellen breek ik… het lontje is kort… ik verlies even de grip op mijn leven… waarom zijn sommige dingen niet te bevatten?

ik probeer het om te zetten in dingen regelen, proberen te slapen als ik mijn ogen echt niet meer open kan houden… . wen er maar aan Paool want de komende tijd wordt het bijkomen, afzien en je hoofd weer tot rust krijgen… en mijn hart laten helen… vooral dat laatste… het krakt net even iets te vaak.. Acda en de Munnik zagen het zo gek nog niet…

een houten hart…