In onze groep hebben we elke maandag een challenge… dit keer was het, zoek een outfit bij je naam… de betekenis, of op welke manier je het ook in wil vullen… in mijn geval wordt het dus de dinsdagchallenge want ik moest er nogal over nadenken… en dat duurt dan even he… sterker nog, het kan zomaar de woensdagchallenge worden….en om eerlijk te zijn weet ik nog niet zo goed waar ik naar toe wil. Ik begin maar gewoon en met een beetje pech heet ik aan het eind van het verhaal Saffron-L’Amour, Quinoa, Walhalla, Tram of Feeërieke… echt het kan! En mocht u denken, hoe verzint ze die namen… ik verzin ze helaas niet….was het maar waar he…. er zijn kinderen die hun leven als Yolijt doorbrengen… van je helaholahouderdemoedmaarin…. dat zing ik he…dat is geen naam… hoop ik.

Maar goed, Paola dus… ik weet dat het is afgeleid van Paulus en dat betekent, klein, gering… ik vind dat funny… want ik ben zo ongeveer alles behalve klein en gering dacht ik zo te weten :-) Aan de andere kant is dat ook zo niet interessant want dat is niet de reden waarom ik zo heet zoals ik heet. Mijn moeder was namelijk heel erg gecharmeerd van de naam van de toenmalige prinses van België… zij heeft altijd gezegd dat ze als ze ooit een dochter kreeg ze haar Paola zou noemen. Dat was voorbestemd. Ik ben overigens blij dat ze voor België koos, stel je voor dat het Beatrix was geworden…nee doe dan maar een flirtende stoute prinses.

Maar goed, Paola dus…. mannoman wat vond ik het een stomme naam vroeger…. je zal maar moeilijk moeilijk moeilijk Paola heten, terwijl er drie Karins en vier Esthers en Simones en Diana’s waren… dat wilde ik ook…. Paola… ik moest het altijd spellen…ja met een O…en nee je spreekt het uit als Pá-O-lá… ja op zijn frans en italiaans is het een kleinere O en ja op zijn engels is het Paula… maar zullen we dan nu even Paola doen? Dat dus… als kind wil je niet anders zijn en zeker niet opvallen tenminste ik niet… oudere mensen vonden het altijd prachtig, kinderen keken altijd een beetje meewarig… met een besmuikte glimlach…tsja zou ik ook doen als ik gewoon heul stoer Karin heette. (meewarig en besmuikt, ik gebruik het gewoon he… Ha) en logisch ook….bij een Paola denk je automatisch aan een italiaans petite prachtige schone…. kom ik aan…. een lange dunne blonde sladood…. minder Paola kon bijna niet…

In mijn pubertijd en de jaren daarna veranderde het….vond ik het opeens wel stoer en apart en kwam ik erachter dat ik vooral heel erg mezelf wilde zijn… ik wilde vooral Paola zijn… niet een Paola maar deze Paola….niks klein, of gering…gekke Paulus…. ik ging voor de Koningin versie all the way…. en als het ff kon met een leukerd (M/V) naast me maar vooral blij met mezelf…. ik ging steeds meer loslaten wat ik volgens de norm moest (eten, dragen, wegen, zeggen, whatever maar stond gewoon op in de klas om mijn zegje te doen…of zong op een podium of vond wat van dingen die anderen niet persé vonden… ik vond mij.

wat de naam betreft… tsja…er zijn 31 mensen die het snappen…en de rest zit nog in de ontkenningsfase

Dus deze Paola pakt het liedje dat Adamo voor die andere Paola schreef er maar eens bij… ach de romantiek…en het feit dat het in het italiaans nog een tikke zwoeler klinkt.

en tegenwoordig lijk ik toevallig heus wel een beetje op een italiaanse.. naja, op een italiaanse mama weliswaar….maar toch… als je de ogen dichtknijpt en door je oogharen heengluurt zie je het…nu nog leren koken zoals zij dat kan en de cirkel zou rond kunnen zijn… hoewel, ik denk dat ik gewoon mezelf blijf… een Nederlandse prinses Paola… dus in een oranje jurk…van deense afkomst, dat dan weer wel :-)

in de winkel waar ik was stond gisteren een klein meisje die een kroontje wilde kopen… ze had een prinsessenjurk aan… en dus werd er gezocht naar een kroontje…want ze wist ook precies welke ze wilde en niet die in het schap, die was stom….. plotseling draait ze zich om naar haar moeder, zwiert met haar jurk en zegt, hee mam, als ze geen kroontje hebben wil ik een stofzuiger, okay?”

#ikrekenhetgoed