Toen we Jip in ons leven kregen ging dat in het begin helemaal niet goed. Hij wilde iets te hard met mij spelen, was eenzaam en toen ik aan de antibiotica moest en tetanusinjecties moest halen wisten we dat er wat moest gebeuren. Jip ging even logeren bij de stichting waar hij vandaan kwam en in die tijd kwam er ook een klein poesje terug die heel graag wilde spelen maar de kat daar in huis niet… ze vonden elkaar… dus was het al snel duidelijk, Jip kan wel terug maar Klaar moet mee. Okay…even anders maar doe maar dan…

doe maar dan bleek de gouden zet. Ze waren verknocht aan elkaar, vochten elkaar de tent uit maar zij was zo’n lief klein verzorgend poesje…en niet alleen naar hem toe maar ook naar mij. Mijn zware jaren werden iets lichter door haar… waar ik was was het kleine meisje. Ik danste met haar in de kamer en zij wilde mij altijd omhelzen, vasthouden, kusjes geven… ze was mijn alles! Mijn vriendin zei het net nog, je hebt hulphonden maar zij was jouw hulpkat. En zo was het… mijn allerallerliefste kleine vriendinnetje die mijn leven vaker gered heeft dan iedereen weet.

Eergisteren vond ik haar totaal onderkoeld en doodziek naast de bank… zomaar van het ene op het andere moment is ze heel heel erg ziek geworden, ik ben in blinde paniek met haar naar de dierenarts gereden en hoorde daar dat ze nog maar 32 graden was…. haar ogen schoten van links naar rechts en ze kon niet meer staan….het drong nog niet tot me door, jullie gaan haar redden, klaar… ze namen haar op en ’s avonds hoorden we dat ze iets was opgeknapt, ze hadden haar lekker opgewarmd, ze reageerde en ik kreeg iets meer hoop. Kom op kleine dappere dodo, je bent nog maar 5 en ik heb je zo verschrikkelijk nodig. Helaas kregen wij gisterenmorgen het telefoontje dat ze het niet gered had…. hoe dan? waarom? wat heb ik fout gedaan? we weten het niet.. haar beeld was zo complex dat zelfs de arts geen idee had…. ik voelde een groot zwart gat in mijn hart slaan toen hij belde… ik huilde zo hard, zo hard, oerkracht…. en ik ben nog niet gestopt met huilen. Het is leeg op mijn schoot, . ik heb het koud en probeer dat op te vullen met een kruikje… as if… dat warme snorrende lijfje kan niets vervangen… je omhelsde mij met duizend pootjes, je knuffelde me tegen de klippen op en je stond me op te wachten als ik weer thuiskwam… je was een kleine stouterd die meer oplaadkabels door heeft gebeten dan 30 bevers ooit voor elkaar kunnen krijgen. Je was een klein moedertje voor Jip… en je was het kleine meisje van Rob… en nu ben je er niet meer… ik ben gebroken, echt ik heb zo verschrikkelijk veel verdriet… ik zeg 100 keer per dag tegen Rob dat ik haar terug wil… ik heb heus vaker afscheid moeten nemen van een dier maar dit oerverdriet, deze zwarte wereld heb ik nog nooit gevoeld, er is een gat in mijn hart geslagen …en het gevoel van falen dat ik er even niet was toen je blijkbaar heel ziek werd, ik kan het mezelf niet vergeven…

dag klein Iepje… je mauwde nooit maar je zei altijd Iep Iep… vooral als je een snoepje wilde bietsen… dag kleintje met je hapje uit je oortje, dat allerallerliefst klein meisje… ik hou zo zielsveel van je en dat heb ik gelukkig ook zo vaak tegen je gezegd….dag kleine spaanse zonaanbidster, ik ga je zo verschrikkelijk missen.